Tussen de zelfgebouwde barretjes van fruitkisten, tribunes bestaande uit opgestapelde oude bankstellen en andere prullaria staan twee podia. Een klein, intiem podium voor singer-songwriters en de Piet Naus stage waar een aantal rockbands acte de présence zullen geven. Voor, na en tijdens de bands zijn er ook andere activiteiten op het terrein. Zo is er een frikadellenwedstrijd, waar drie veelvraten binnen een verbazingwekkend snelle tijd tien frikadellen weten te verorberen, en wordt na een enerverende competitie de ‘Sterkste man van Leveroy’ uitgeroepen.
Iedereen waagt de sprong op Piet Naus Memorial
3voor12/Eindhoven reist af naar Limburg voor cultfestival met flink wat Eindhovense inbreng
Een klein Limburgs festival, opvallend in al zijn uitingen en ieder jaar een mooi muziekprogramma met veel Eindhovense namen. Dit jaar staan onder andere Lookapony en Long Life Heads (die nieuwe band rondom Woody & Paul, die na Area51 maar niet meer in Eindhoven lijkt te willen spelen) geboekt als headliners van het festival dat jaarlijks dronkaard Piet Naus eert. Redenen te over voor de redactie van 3voor12/Eindhoven om de provinciegrenzen over te steken en een dag in Leveroy te vertoeven.
Na de finale van ‘De sterkste man van Leveroy’ is de eer aan Mathijs Leeuwis om het muziekprogramma te openen. Leeuwis kiest voor de eenvoud van slechts een akoestische gitaar en zijn stem. Een pittige opdracht op het Piet Naus Memorial. Het geroezemoes op het terrein zal hij namelijk nimmer overstemmen. Gelukkig heeft hij al snel een dertigtal gebiologeerde toehoorders om zich heen weten te verzamelen.
Goed luisteren is een vereiste in dezen, aangezien de nadruk van zijn werk vooral op de teksten ligt. Het is dus even schakelen voor velen. Van de euforie over het ‘gratis’ bier, de goede sfeer en de voortreffelijke temperatuur over naar de verstilde klanken en veelal sombere teksten van Leeuwis. Over grofweg alle, vooral verhalende nummers die hij vandaag ten gehore brengt, hangt een donkere, weemoedige sfeer. De meeste indruk maakt de singersongwriter met een nummer over een klein dorp waar het verenigingsleven nog volop bloeit, net zoals in Leveroy. Leeuwis speelt onverstoorbaar door en blijft prima overeind in deze voor hem ietwat misplaatste setting.
André van den Bogaart & De Rauwe Rand begint niet lang nadat Mathijs Leeuwis zijn laatste noten heeft gespeeld. Van den Bogaart wordt aangekondigd als ‘De Koning van de Korte Heuvel’, het bekendste uitgaansgebied van Tilburg. Kroegtijgers en nachtbrakers komen dan ook herhaaldelijk aan bod in de teksten van de Tilburger. Soms vervaarlijk en stoer, een andere keer gevoelig. Muzikaal laveert het geluid van de band ergens tussen geijkte, rauwe bluesrock en folk. Aanstekelijk is het zeker; het publiek danst voor het eerst vandaag.
Elk bandlid krijgt gedurende het optreden de kans om zich te presenteren en te excelleren. Vurige gitaarsolo’s, indrukwekkende vioolpartijen en een zeer opvallende rol voor (achtergrond)zangeres Birgit Wijdemans – ze staat welhaast als bezeten op het podium – maken indruk. Vooral die merkbare passie, zowel muzikaal als qua performance, weet het publiek in Leveroy te bekoren.
Jeroen Kant is de tweede artiest die in een rustige, intieme hoek van het festivalterrein mag optreden. Net als zijn vriend Mathijs Leeuwis, samen zijn ze eigenaar van het label Bastaard Platen, is Kant enkel gewapend met gitaar en stem. In zijn set brengt hij rustige nummers vol vernuftige, tragikomische teksten, afgewisseld met stampende, meezingbare dronkemansliederen. Na enkele nummers heeft hij goed in de gaten welke vandaag de voorkeur genieten van het publiek: de stampers. “Jullie houden van herrie, dat is nu duidelijk.” Hoogtepunten zijn ‘O Mijn Liefste Noord-Brabant’, een bloedmooie vertaling van Ryan Adams' ‘O My Sweet Carolina’, en het vermakelijke ‘Spuuglelijke Baby’.
De muzikale inbreng uit Limburg op de Piet Naus Memorial is dit jaar beperkt tot Sunday Zombies & The Brain. Een enigszins aparte benaming voor een band. Maar nog niets vergeleken met het zelfbenoemde genre waar de Limburgers in beweren te opereren: Dark Chille Funky Reggae Metal. En Sunday Zombies & The Brain klinkt inderdaad als een samensmelting van heel wat invloeden en genres. Een jaren 70-orgelsound heeft een voorname rol, er zijn hardrock- en metalinvloeden hoorbaar en bij tijden is het inderdaad aardig groovend en funky. Voor ieder wat wils en energiek bovendien. Die daadkracht slaat flink over naar het publiek. Voor het eerst, en zeker niet voor het laatst vandaag, wordt er lustig van het podium gedoken. Zanger Jules Fransman weet - als een echte frontman - met zijn spitsvondige aankondigingen en enkele indrukwekkende uithalen alle aandacht op zich te richten. Een opvallende passage van een zeer eigenzinnige band.
Elco Weitering is onder zijn eigen naam wellicht niet zo bekend, zijn Johnny Cash tributeband The Deaf Americans speelt echter al jaren voor volle zalen. Vandaag is hij in Leveroy te zien. Solo speelt Weitering niet enkel Cash, maar komt er een hele rits country-nummers voorbij. Het zijn vooral vertalingen van oude Amerikaanse klassiekers naar het Nederlands.
Een bekende dichter en vertaler van deze nummers, en tevens gast op het festival, Hans D’Olivat, vergezelt Weitering en zijn twee muzikanten zelfs tijdens een nummer. De zanger weet met zijn anekdotes en scherpe teksten vanaf de eerste minuut te boeien. Na enkele nummers begint het publiek toch te roepen om nummers van Johnny Cash. Een smeekbede die Weitering na een tijdje niet meer kan weerstaan. Hij sluit af met ‘Folsom Frison Blues’. Na herhaaldelijke verzoeken om meer ‘Johnny’ volgen nog ‘Cocaïne Blues’ en ‘Get Rythm’. Elk woord wordt luidkeels meegezongen en het dansende publiek staat, danst en valt tussen de stug doorspelende artiesten op het kleine podium. Wat enkele klassiekers al niet teweeg kunnen brengen.
“Ze zijn gewapend en wedstrijdfit!” Zo wordt Lookapony aangekondigd. Met die fitheid lijkt het inderdaad wel snor te zitten; in volle galop openen de pony’s hun set. De band lijkt met ieder optreden vuiger en harder te worden. Waar Lookapony ooit de meest Britse band van Eindhoven werd genoemd, verschuift het geluid steeds meer naar de Amerikaanse punk en garage. Minder Arctic Monkeys, meer Ty Segall. Dit is niet alleen hoorbaar in het nieuwe werk, maar ook het oudere ‘Teddybear’ lijkt deze ontwikkeling door te maken. De bak herrie die Lookapony het publiek voorschotelt, mist zijn doel niet. Het publiek gaat volledig met de kloekheid van de band mee, terwijl het podium constant als duikplank wordt gebruikt. Ook zanger Jasper Grave laat zich niet onbetuigd en vliegt het publiek in. Grave geeft na enkele nummers aan toch niet geheel wedstrijdfit te zijn, maar behoorlijk gaar van de vorige avond. Lookapony presenteerde namelijk de nieuwe single ‘M’, gisteren in Eindhoven. Aan het spel van de band is het nauwelijks merkbaar. De nieuwe single en een pittige versie van ‘No Hope Kids’ krijgen de meute voor het podium nog enkele keren flink in beweging. Het optreden wordt afgesloten met een opvallende, commercieel getinte mededeling: “Koop al onze EP’s want we hebben fucking veel geld nodig!” Waarvan akte.
Vorig jaar stond Diamanthaas op de planken van Piet Naus Memorial. Dit bleek achteraf het eerste optreden te zijn geweest van Long Life Heads, de nieuwe band van Woody Veneman en Paul van Hulten. Op 16 november 2013 kreeg Eindhoven zijn primeur, toen wel onder de naam Long Life Heads. Vandaag keren deze vaste gasten van het festival terug om voor een gepaste afsluiting te zorgen.
Long Life Heads brengt stevige, levendig klinkende gitaarpop die zo uit de jaren 90 zou kunnen komen. Een aardige verschuiving voor wie de Americana en blues van het vorige project goed kende. Het bandgeluid klinkt minder complex en de thematiek neigt soms zelfs naar highschool rock wanneer ‘The Girl Next Door’ wordt bezongen. Uiteraard is de overduidelijke Woody & Paul signatuur goed hoorbaar in het samenspel en de samenzang. De band lijkt zeer content met de koerswijziging en het nieuwe geluid. Het spelplezier spat van het podium af. Nog steeds wordt er veel afgewisseld, en geven beide frontmannen elkander, beurtelings, de ruimte om uitbundig te soleren of de leidende zangpartij op zich te nemen. Maar vooral de (samen)zang is vandaag niet altijd even zuiver. Een smetje waar het grootste gedeelte van het publiek zich overigens totaal niet aan lijkt te storen. Zelfs nu, diep in de nacht, wordt er nog volop gedanst voor het podium. En ook tijdens dit optreden wordt er veel gesprongen. Tijdens de laatste noten van Long Life Heads ook door Veneman. Zijn sprong is een mooi besluit van een enerverende dag op een niet alledaags festival in Limburg vol Eindhovense inbreng.
Gezien: Piet Naus Memorial, op 31 mei 2014, in Leveroy (Limburg).
Gezien: Piet Naus Memorial, op 31 mei 2014, in Leveroy (Limburg).