HET CONCERT
José González en philharmonie zuidnederland, in het Muziekgebouw tijdens Cross-Linx, op 7 februari 2014.
DE ACT
Zo rond 2005 was daar ineens José González. Een introverte Zweedse singer-songwriter met een volstrekt eigen, en even kalm als betoverend geluid. Debuut 'Veneer' (2003) was een succes en de tijdloze 'Heartbeats'-cover van The Knife werd een wereldwijde hit. Tweede plaat 'In Our Nature' (2007) was vooral een vernieuwing in de breedte (en stiekem een stuk beter dan het debuut) maar kon desalniettemin op minder airplay rekenen. De nu 35-jarige José González leek in de vergetelheid te raken maar niets bleek minder waar. Met het hypnotiserende folktrio Junip werden twee degelijke platen opgenomen en toerde de band zich een ongeluk waarbij ook Pitch en Lowlands niet werden overgeslagen. Ondertussen werkte González in het geheim aan een comeback. Vorig jaar was daar voor het eerst in jaren een teken van leven in de vorm van drie nieuwe liedjes voor de film 'The Secret Life Of Walter Mitty', waaronder het fraaie 'Stay Alive' dat geschreven werd door Ryan Adams.
HET NUMMER
Makkelijk te kiezen: het zojuist genoemde 'Stay Alive' is hét hoogtepunt van het concert. Jemig wat klinkt dat mooi met het orkest. Zo subliem, warm en dynamisch hoorden we González niet eerder. De subtiele invulling zorgt ervoor dat González veelzijdiger dan voorheen klinkt. Daar is hij dan even in optima forma. Mogelijk het mooiste moment van deze Cross-Linx-editie.
Cross-Linx 2014: José González met philharmonie voor even in optima forma
Bezwerend en braaf optreden kent grote pieken en kleine dalen
José González is terug van weggeweest. Zijn derde soloplaat is onderweg en deze week is González voor het eerst sinds jaren weer solo op een Nederlands podium te vinden. Maar wel anders dan we van hem gewend zijn. Niet alleen brengt hij solo en met zijn band oud en nieuw materiaal ten gehore, tijdens Cross-Linx is hij ook exclusief met het philharmonie zuidnederland orkest te horen.
HET MOMENT
González komt solo op. Hij speelt vier liedjes die verstild en toch intens gebracht worden. Oudere nummers als 'Crosses' en 'Hints' laten de tijd even stil staan. Vervolgens sluit zijn band aan en na een half uur volgt ook het orkest. Langzaam, stapje voor stapje, wordt de spanning opgebouwd en daarbij vallen vooral González zijn zangkwaliteiten op. Zijn wij nou gek of is hij beter gaan zingen? Zijn stem klinkt warmer en minder monotoon dan voorheen. Simpel worden er hogere tonen gehaald die het optreden meer variatie meegeven.
OOK OPMERKELIJK
Er wordt afgesloten met twee covers. Eerst 'Teardrop' van Massive Attack, dat het publiek wakker schut met diepe bassen en tegendraadse ritmes. De orkestrale climax gaat over in – hoe kan het ook anders – 'Heartbeats', dat dan weer opvallend intiem wordt gebracht. Haast als een nachtkaars gaat het optreden uit.
HET PUBLIEK
Voor het eerst in drie edities Cross-Linx moeten er zowaar oordopjes aan te pas komen. Niet dat José González opeens Slayer of iets dergelijks staat te spelen, maar er zijn duidelijk grote fans in de zaal aanwezig. Er klinkt – zeker voor Cross-Linx-begrippen – luid gejoel en applaus. Verder is het brave publiek keurig stil en draagt ze González zo nu en dan een warm hart toe. Toch slaat een meeklapmoment vrijwel dood. En nee, die korte akoestische toegift heeft echt geen toegevoegde waarde.
HET OORDEEL
Dit is een bezwerend en braaf optreden dat soms op het randje van saai balanceert, maar het nergens wordt. Doordat veel materiaal, inclusief de nieuwe nummers, op elkaar lijkt, mist het geheel soms wat aan variatie. Maar dat is meteen ook de charme van González. Het eerste gedeelte kende soms een dipje, maar de tweede helft is beduidend beter. Zo'n orkest staat hem goed. Uitstekend zelfs.
González komt solo op. Hij speelt vier liedjes die verstild en toch intens gebracht worden. Oudere nummers als 'Crosses' en 'Hints' laten de tijd even stil staan. Vervolgens sluit zijn band aan en na een half uur volgt ook het orkest. Langzaam, stapje voor stapje, wordt de spanning opgebouwd en daarbij vallen vooral González zijn zangkwaliteiten op. Zijn wij nou gek of is hij beter gaan zingen? Zijn stem klinkt warmer en minder monotoon dan voorheen. Simpel worden er hogere tonen gehaald die het optreden meer variatie meegeven.
OOK OPMERKELIJK
Er wordt afgesloten met twee covers. Eerst 'Teardrop' van Massive Attack, dat het publiek wakker schut met diepe bassen en tegendraadse ritmes. De orkestrale climax gaat over in – hoe kan het ook anders – 'Heartbeats', dat dan weer opvallend intiem wordt gebracht. Haast als een nachtkaars gaat het optreden uit.
HET PUBLIEK
Voor het eerst in drie edities Cross-Linx moeten er zowaar oordopjes aan te pas komen. Niet dat José González opeens Slayer of iets dergelijks staat te spelen, maar er zijn duidelijk grote fans in de zaal aanwezig. Er klinkt – zeker voor Cross-Linx-begrippen – luid gejoel en applaus. Verder is het brave publiek keurig stil en draagt ze González zo nu en dan een warm hart toe. Toch slaat een meeklapmoment vrijwel dood. En nee, die korte akoestische toegift heeft echt geen toegevoegde waarde.
HET OORDEEL
Dit is een bezwerend en braaf optreden dat soms op het randje van saai balanceert, maar het nergens wordt. Doordat veel materiaal, inclusief de nieuwe nummers, op elkaar lijkt, mist het geheel soms wat aan variatie. Maar dat is meteen ook de charme van González. Het eerste gedeelte kende soms een dipje, maar de tweede helft is beduidend beter. Zo'n orkest staat hem goed. Uitstekend zelfs.