Festivalverslag Nirwana Tuinfeest 2014: de vrijdag

Met recensies over shows van The Dirty Denims, Kensington, Navarone, Vandenberg's MoonKings en Papa Roach

Tekst: Patric Muris, Paul Knippenberg en Rob de Vries / Fotografie: Brendy Wijdeven en Lotte Schrander ,

Net als vorig jaar is 3voor12/Eindhoven op Nirwana Tuinfeest in Lierop en doet wederom uitgebreid verslag van twee van de drie festivaldagen. Te beginnen met de vrijdag waar o.a. het synchroon headbangen van The Dirty Denims, Fansingtons, de vijftien jaar oude nu-metal hits van Papa Roach en een Nijntje-shirt voorbijkomen.

The Dirty Denims

Zoals vorig jaar in het verslag van Nirwana Tuinfeest 2013 al werd beloofd, is de redactie dit jaar met de auto afgereisd naar Lierop. De eerste act van de dag had net zo goed met ons mee kunnen rijden want The Dirty Denims is natuurlijk een grote bekende voor onze redactie. Tien minuten voor aanvang van het optreden breekt het zonnetje door, het veld stroomt langzaam vol en we kunnen beginnen. Ettelijke minuten later zijn de eerste biertjes al over ons hoofd gevlogen. Of dat nu komt door de energie van de band, of dat dit gewoon zo gaat in Lierop, laten we even in het midden.

We gaven het al eerder aan, The Dirty Denims zijn voor 3voor12/Eindhoven geen onbekende band. Die ervaring met het viertal zorgt ervoor dat sommige trucjes in de show een beetje beginnen te vervelen. De lange bas-solo en het synchroon headbangen met de gitaar is allemaal niet nieuw meer. Wel spat het enthousiasme er vanaf en doet frontvrouw Mirjam Sieben er alles aan om het optreden net wat meer spanning mee te geven, maar het blijft uiteindelijk allemaal wat marginaal. De drive van het viertal is tof om te zien en nummers als ‘24/7/365’ en ‘Wannabe Famous’ blijven sterk. Nu is het hopen op een volgend, sprankelend optreden met een aantal verrassingen. (RdV)
 

Kensington

Afgelopen jaar verhaalde menige inleiding over een optreden van Kensington over het plotse succesverhaal van de band. In 2013 brak het viertal uit Utrecht definitief door bij het grote publiek, wat resulteerde in een uitverkochte clubtour en uitnodigingen voor enkele grote festivals. Vorig jaar stond de band ook op Nirwana, waar ze de grote publieksfavoriet bleken te zijn. De ster van Kensington is ondertussen enkel blijven rijzen aan het muzikaal firmament. Onlangs kwam er een nieuw album uit, ‘Rivals’, waarvan twee vooruitgeschoven singles al flinke hits werden. Ook een nieuwe clubtour is reeds stijf uitverkocht. Voor teleurgestelde fans blijven de festivals over, waar Kensington ook weer volop te zien is deze zomer. En fans, of in dit geval beter verwoord; Fansingtons, zijn er zoals verwacht weer in groten getale. Het is dringen om een mooi plaatsje voorin te bemachtigen.
 
Vanaf de eerste minuten vult de herkenbare sound van Kensington het festivalterrein. Groots, galmend, meeslepend, vol stampende drums en echoënde vocalen. Nirwana Tuinfeest is voor een klein uur omgetoverd in een megastadion, waar deze muziek toch het best tot zijn recht zou komen. Kensington bouwt de set goed op, door de langzamere nummers af te wisselen met enkele meer springerige nummers. Hierdoor wordt de sfeer net niet te zwaar op de hand voor een zomerfestival. Het publiek wordt verder vermaakt met alle denkbare festivaltrucs; meeklappen, de rechter- en linkerkant van het veld laten wedijveren voor het luidste applaus, een sit-down en in de grote finale een confettikanon. De herkenbare en makkelijk meezingbare wohohooo’s zijn niet van de lucht, waardoor na verloop van tijd nummers veel gelijkenissen gaan tonen. Kensington maakt het tijdens het nummer ‘War’ wel erg bont, door van War, Wohohowar te maken.

De band speelt een goede show vol routine en vertrouwen, strak en beheerst. Het lijkt daardoor haast productiewerk. Enig enthousiasme vanuit het podium is enkel merkbaar tijdens de mededeling dat het nieuwe album van Kensington vandaag op eerste plaats in de albumranglijst is binnengekomen. Ergens is dit gedrag verdedigbaar wanneer je hoort dat dit het tweede van drie optredens is dat het viertal vandaag zal geven.

Ondertussen blijven de (radio)hits elkaar maar opvolgen. Bijna ieder nummer klinkt herkenbaar in de oren bij het publiek. Met als grote uitschieter ‘Streets’, een nummer dat menig festivalganger uren later nog steeds vol overgave staat te zingen. Al met al is er niet veel veranderd ten opzichte van vorig jaar. Kensington speelt wederom steengoed, maar zou op een later tijdstip, met iets meer vuur en begeestering het publiek helemaal kunnen inpakken op Nirwana. (PK)
 

Navarone

Navarone dan. De regen is net met bakken uit de lucht gekomen maar wonderbaarlijk genoeg is het bij aanvang van het optreden van de Nijmeegse band droog en breekt er zelfs een lauw zonnetje door over de maisvelden van Lierop. Navarone speelde vorig jaar ook al in Lierop en komt vandaag met een gloednieuw album op zak om te overdonderen. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: dat lukt niet echt. Navarone stuitert alle kanten op. De stem van zanger Merijn van Haren neemt in iedere song duidelijk het voortouw en de ene na de andere glorieuze uithaal bereikt het veld. Daarmee is het hoogtepunt van het optreden ook al direct benoemd.

Alle registers van het rockspectrum worden opengetrokken, maar het lijkt wel of geen enkele het label van Navarone draagt vandaag. Waar de band of op Valkhof nog enorm wist te overtuigen voor het thuispubliek, lijkt het bij deze uitwedstrijd een stuk moeilijker te gaan. Of het nou ligt aan de verscheidenheid aan songs of aan de wel erg gelikte podiumpresentatie van het vijftal; voor ons staat in ieder geval als een paal boven water dat het optreden tegenviel. (RdV)
 

Vandenberg’s MoonKings

De jaren 80 en 90 zijn populair; niet alleen de dance van toen wordt weer volop uit de kast getrokken, ook de rock uit die tijd kent zijn terugkeer. Soms is het geluid een replica, maar steeds vaker komen de artiesten het kunstje hoogst persoonlijk nog eens zelf overdoen. Ook zonder het verleden van gitarist Adrian Vandenberg is dit geluid onmiskenbaar voor die tijd. Waar Navarone zich door de moeilijkste bochten wrong om een origineel rockgeluid te laten horen, houdt Vandenberg’s MoonKings het simpel met het recept van vroeger: niks cross-over, zeker geen elektronica, maar lang zwierende gitaren, sterk aangezette solo’s en die zachtaardig schurende, aan Bon Jovi-referende stem van zanger Jan Hoving, die voor vandaag zelfs zijn jeugdheld uit de kast heeft gehaald: Nijntje. Nog zo’n relikwie uit de jaren 90. Hij staat groot gedrukt op zijn zwarte shirt.

Zoals Nijntje tijdloos is, is Vandenberg’s MoonKings dat voor het publiek hier ook. Of het nou de trip down memorylane is, of het vertrouwde geluid van toen, het publiek zingt volop mee en geniet opzichtig. Dat Whitesnakes ‘Here I Go Again’ en Vandenbergs ‘Burning Heart’ Lierop extra laat smullen mag geen verrassing zijn. Die laatste wordt dan ook werkelijk prachtig uitgevoerd, alsof het gevoel en de vinylpersing ervan nog vers zijn. Alles gaat de lucht in op het schuifelnummer van weleer: de armen, bekertjes bier en natuurlijk de telefoon. Het optreden van Vandenberg’s MoonKings is naadloos, afgemeten opgezet en mist daardoor echt scherpe randjes. De drumsolo met alle kanten opspringende spotlights is ontzettend cliché, maar deze mannen, gekleed als de stereotype rockartiest van enkele decennia terug, omarmen het en met zoveel charme kan het publiek hier niet anders dan volgen. En ook al is het altijd even wennen als iets van zover terug in de huidige tijdsgeest wordt geplaatst, Vandenberg en zijn MoonKings winnen het wel met gemak van de rockbands van nu, Kensington en Navarone – ze gingen allebei voor vandaag, als het gaat om de titel wie er nou het meest rock-‘n-roll is. (PM) 
 

Papa Roach

Rond de eeuwwisseling scoorde Papa Roach wereldwijd twee grote hits met ‘Last Resort’ en ‘Broken Home’. De band liftte destijds handig mee op het grote succes van de nu-metal stroming. Dit tijdperk in de muziekgeschiedenis duurde echter maar heel even, en al snel verdwenen Papa Roach en vele consorten uit beeld bij het grote publiek. De Amerikanen bleven echter stug doorgaan met toeren en brengen nog steeds regelmatig albums uit. Een nieuwe hit of groot succes is tot op dit moment uitgebleven, maar vooral in eigen land is Papa Roach nog altijd een gerespecteerde naam.

Dat de status van headliner op Nirwana toch vooral te danken is aan die vervlogen successen lijkt de band goed te beseffen. De eerste nummers die Papa Roach brengt zijn ‘Between Angels And Insects’ en ‘Infest’, twee oudjes waar het publiek meteen zeer enthousiast op reageert. Niet veel later komt ‘Broken Home’ al voorbij. De band vliegt uit de startblokken met als grote aandachtstrekker zanger Jacoby Shaddix, die nog steeds als ontketend over het podium raast. Na die vlammende start moet vooral de frontman zich even backstage herpakken. Hijgend strompelt hij weg om niet veel later het optreden vol energie voort te zetten. 
 

Er is muzikaal heel wat veranderd na die zegetocht van pakweg vijftien jaar geleden. De band wierp de nu-metal invloeden al snel van zich af en laat verspreid over verschillende albums andere geluiden en invloeden horen: Punk, emo, en zelfs onvervalste Amerikaanse spierballenrock. Als een muzikale kameleon weet Papa Roach al heel wat jaren te overleven. Wie voor een nostalgische avond is gekomen komt hierdoor enigszins bedrogen uit. Shaddix en zijn bandleden zijn vastbesloten om het publiek in Lierop te laten horen dat ze de afgelopen jaren toch ook muziek hebben gemaakt. Van ieder album komt wel een nummer voorbij. Het lijkt niemand te deren op de festivalweide. Papa Roach speelt met veel enthousiasme en vooral enorm strak. De band speelt ondertussen niet meer op de grote podia, maar ze geven nog steeds alles. Het overdreven poseren van de gitaristen en de gebaartjes van de frontman nemen we daarbij voor lief. Het zal voor velen geen verrassing zijn dat er wordt afgesloten met ‘Last Resort’. Dat Papa Roach anno 2014 nog steeds een prima festival-act blijkt te zijn is een grotere verrassing. (PK)

Gezien: Nirwana Tuinfeest 2014, de vrijdag, op 15 augustus 2014, in Lierop. 
Het verslag van de zaterdag volgt!

De vrijdag van Nirwana Tuinfeest 2013 in beeld