Frank Turner geeft de volle 80% in Effenaar

Rugproblemen weerhouden folkpunker niet van energiek optreden

Roy Verhaegh ,

Dat Frank Turner geen machine is bleek afgelopen zomer maar eens. Wegens rugklachten moest de man, die vrijwel altijd onderweg is, enkele festivals afzeggen, waaronder Pukkelpop. Een hele tour afzeggen zag hij niet zitten en daarom staat hij vanavond met zijn back-up-plan in de, al maanden, uitverkochte kleine zaal van de Effenaar.

Lucero

Het is bewonderenswaardig te noemen dat hij er staat, het advies van de dokter dat hij voor de rest van het jaar rust moet nemen negerend. Laat rust nu net het allerlaatste woord zijn dat in het woordenboek van Frank Turner voor komt. Met een extra lid in zijn band The Sleeping Souls die zijn gitaarpartijen overneemt, krijgt hij zelf alle ruimte om te zingen en te bewegen. Zij het met de hulp van een korset. Zal hij wel dezelfde energie, passie en liefde over kunnen brengen zoals de fans dat van hem gewend zijn? Het antwoord op die vraag wordt spannender als hij bij voorprogramma Lucero een stukje mee mag spelen op de mondharmonica. Hij maakt een verstijfde indruk en het is meteen op te merken dat hem iets mankeert. Aan het voorprogramma mankeert overigens niks. Lucero komt uit Memphis, Tennessee en dat is ook terug te horen in de muziek. Denk aan The Gaslight Anthem met een tikkeltje country, waarbij het heen en weer waait tussen Bruce Springsteen en Tom Waits. Hun sound is doorleeft en steekt allicht wat zwaar af tegen het luchtige van Frank, maar zit verder prima in elkaar. De band zelf is ook bijzonder om te zien, want het zijn stuk voor stuk typetjes uit West Coast Choppers. 

Frank Turner

Toen Frank Turner in 2010 in de kleine zaal stond, was er nog maar een handjevol bezoekers. Nu had hij gemakkelijk de grote zaal kunnen vullen, ware het niet dat deze al gevuld was met bezoekers voor Fish. In die jaren is zijn populariteit enorm gegroeid; daar heeft hij ook hard voor gewerkt. Vooral op de grote festivals heeft hij een goede reputatie opgebouwd. Zijn optredens zijn aanstekelijk, zelfs als je de nummers niet kent ga je er met gemak in mee. Deze show kenmerkt zich echter door  een dubbel gevoel. Enerzijds kun je je afvragen of het niet beter is dat hij daadwerkelijk die rust neemt, want muzikaal gezien is het verre van optimaal. Zijn blessure heeft duidelijk invloed op zijn zang en doordat iemand anders zijn gitaarpartijen overneemt raakt de band de draad soms even kwijt.
 
Anderzijds is de passie en energie die er alsnog van af komt indrukwekkend te noemen. Hij is bij lange na niet zo stijf zoals hij even deed vermoeden en geeft werkelijk alles wat hij in zich heeft, ook al is dat maar 80%. De nadruk ligt logischerwijs meer op het laatste album ‘Tape Deck Heart’, met verrassingen als ‘Polaroid Picture’ en ‘Broken Piano’. Opmerkelijk is dat er niets van zijn eerste album ‘Sleep Is For The Week’ voorbij komt. Het gaat pas echt los bij de bekendere nummers als ‘If Ever I Stray’, ‘Reasons Not To Be An Idiot’, ‘I Still Believe’ en hij haalt ook al zijn trucen uit zijn hoge hoed der publiekvermaak. Zo mag een kleine jongen genaamd Otto de harmonica-solo doen tijdens ‘Dan’s Song’, doet hij een perfect Nederlandse vertaling van ‘Eulogy’ (voor de gelegenheid omgedoopt tot ‘Grafrede’) en mag het publiek even gaan zitten tijdens ‘Photosynthesis’, om even later weer massaal op te springen. Alles wat je van een gebruikelijke show mag verwachten, zit er in. Weliswaar op een iets lager pitje, maar dat mag Frank Turner niet kwalijk genomen worden. Dit is waar hij voor leeft, dit is zijn passie en dat komt in iedere seconde dat hij op het podium staat terug. “I won’t sit down, I won’t shut up and most of all I will not grow up”, is een regel uit één van zijn nummers en vanavond bewijst hij dat hij daar ook echt naar leeft.

Gezien: Frank Turner & The Sleeping Souls, op 22 september 2013, in de Effenaar.