Albumrecensie: Candybar Planet - Timelapse

Nineties stoner wordt vol overtuiging afgestoft en gerecycled

Thijs Portz ,

In de woestijn gebeurt niet zo veel, lijkt de tijd stil te staan. De bandleden van Candybar Planet hebben de afgelopen jaren allesbehalve stilgezeten, maar dat de tweede volwaardige release van de Eindhovense stonerpioniers lang op zich heeft laten wachten, staat vast. 20 jaar maar liefst, maar wel — verzachtende omstandigheid — met een pauze van 10 jaar. De aartsvaders van de fameuze Rockcity-beweging kwamen vorig jaar weer samen en gingen verder waar ze aan het begin van deze eeuw gebleven waren. Alsof de tijd tien jaar stil heeft gestaan komen de stonerrockers nu met ‘Timelapse’, een titel die de lading niet beter had kunnen dekken. Stoner en grunge voeren als vanouds de boventoon, terug van nooit echt weggeweest.

Het is nooit verstandig om op de verpakking af te gaan, maar de cover van ‘Timelapse’ schept hoge verwachtingen. Hoe simpel ook, het ontwerp van Jacco van Rooij — die samen met gitarist Murphy van Oijen in het redelijk legendarische 35007 speelde — ziet er geweldig uit. De acht nummers op ‘Timelapse’ lagen al bijna een jaar op de plank, maar door een samenloop van omstandigheden, kwam het maar niet tot een fysieke uitgave.

Dat die er nu alsnog gekomen is, blijkt bij beluistering een goed besluit. Candybar Planet maakt geen geheim van zijn intenties, verspilt geen tijd en ramt er met opener ‘Monkey See’ en het daaropvolgende ‘Unwind’ meteen op los. Zompig is het sleutelwoord, gruizig, laag en groovend vormen het fundament. Hoewel tekstueel niet erg hoogstaand, is duidelijk dat hier niet zomaar een band aan het werk is. Want de ervaring en de kunst van het songsmeden druipen van elke noot af. Met acts als Bertus Borgers, Peter Pan Speedrock, 35007 en Neon Twin op het collectieve CV misschien niet verwonderlijk, maar toch.
 
Zanger / gitarist Richard Plukker heeft een stem die meer dan eens herinneringen oproept aan zangers als Chris Cornell en Layne Staley. Hij wordt opgejaagd door een solide ritmesectie, die naast drummer van het eerste uur Koen Rijnbeek bestaat uit bassist Roel Aben, de man achter het succesvolle Dr. No Effects. Murphy van Oijen maakt het kwartet compleet, en doet dat vol overtuiging. Hij legt de ene na de andere monumentale riff op de mat en zorgt er met zijn lekker losjes gespeelde, bluesy licks voor dat het materiaal van Candybar Planet extra glans krijgt.
 
De nummers op ‘Timelapse’ zitten stuk voor stuk geramd in elkaar, van echte uitschieters of uitglijders is geen sprake. Hoewel de productie van Roel Blommers wat vlak is en de dynamiek van een liveshow nergens haalt, weet Candybar Planet de aandacht ruim een half uur vast te houden. Een half uur waarin de band alle geijkte stonerdogma’s geroutineerd afwerkt. Het gaat van groovend naar log, van ingetogen jams naar uitbundige solo’s. En dat alles zonder spoor van verval. De rockers leggen weinig tot geen vernieuwingsdrang aan de dag, maar op de eerste zeven nummers van ‘Timelapse’ valt bar weinig af te dingen. Telkens wanneer de aandacht dreigt te verslappen, zorgt een geweldige riff of een onweerstaanbaar refrein er weer voor dat je als luisteraar de air guitar ter hand neemt en meegaat in de onweerstaanbare groove van het viertal.
 
Maar zelfs in woestijn regent het wel eens. Domper op de stonervreugde is de muzak van het laatste nummer, ‘Timelapse’. Het valt te prijzen dat Candybar Planet op de valreep nog nieuwe wegen bewandelt, maar het thema van het instrumentale nummer is simpelweg niet interessant genoeg om te kunnen boeien. Al met al vormt het een kleine smet op een verder uitstekende plaat. Niets nieuws onder de zon, maar gewoon catchy en vet. En dat is ook wel eens lekker.

Timelapse wordt uitgebracht op Lighttown Fidelity. De albumpresentatie vindt, samen met de albumpresentatie van D Deadly, plaats op vrijdag 27 september 2013 in het Evoluon. Kaarten voor dit concert zijn verkrijgbaar via de Effenaar.