Popronde Helmond 2013: genoeg om over na te praten

Verslag met recensies over shows Anny!, Dudettes, Twin Shades, Girl Beard en Kleinindustrie

Tekst: Patric Muris en Paul Knippenberg / Fotografie: Lionne van der Hagen ,

In 2012 debuteerde Helmond als Popronde-stad. Er was bijzonder weinig animo voor de programmering verspreid over de gehele binnenstad, maar goed, alles wat nieuw is moet groeien. In 2013 is er gewoon weer een nieuwe editie, met enkele smaakmakers van deze Popronde. 3voor12/Eindhoven pikte wat krenten uit de pap en ging kijken naar de twee meest geboekte acts Anny! en Girl Beard, nieuw 3FM Serious Talent Dudettes, de psychrockers van Twin Shades en een van de meest donkere acts uit het programmaboekje: Kleinindustrie. Kortom, een gevarieerde avond.

Anny!

Popronde Helmond begint voor 3voor12/Eindhoven in Café Bar De Bascule. Hier staat Anny!, een van de meest geboekte Popronde-acts van deze jaargang. Anny! Bestaat vanavond uit een zangeres en een gitarist. Het tweetal begint met een cover, Mercedes Benz van Janis Joplin. Na enkele noten is meteen duidelijk waar de aanwezigen in de kroeg deze zangeres ook alweer van kennen. Het is het kenmerkende stemgeluid van Annemarie Brohm, ex-zangeres van de band Leaf.
 
De belangstelling in De Bascule is vroeg op de avond nog minimaal. Wat stamgasten, bevriende artiesten en enkele Popronde-bezoekers fungeren als publiek. Brohm probeert de sfeer met humoristische bruggetjes en het persoonlijk begroeten van bezoekers wat te verhogen. Muzikaal wil ze meteen alles uit de kast halen. Vol overgave zingt ze de eerste nummers van de set. Het geluid lijkt daadwerkelijk uit haar tenen te komen. Met haar hoge hakken voegt Brohm zelfs percussie toe. Het komt bijna intimiderend over in de lege kroeg. Tijdens de ballades die het tweetal brengt ontstaat er meer balans tussen de zangeres en haar gitarist, en komt Anny! het best tot zijn recht.

Voor een sobere act als deze, met enkel zang en gitaar en bovendien nog onbekend repertoire, is het moeilijk om te overtuigen in een schaars gevulde kroeg met een afwachtend publiek. Hierdoor komt Anny!, ondanks alle inspanningen en pogingen tot interactie, niet geheel uit de verf in Helmond. (PK)

Dudettes

Van de ingetogen Anny! Is het door naar de powerpop van Dudettes. Een goed gekozen naam voor een collectief van drie vrouwen - op gitaar, drums en zang - en een man op bas. Hun intense popmuziek verhaalt voornamelijk over de worstelingen van sterke, jonge, zelfbewuste vrouwen, die vechten voor hun geluk. Maar die kunnen ook goed herkenbaar zijn voor iedereen van het andere geslacht. Toch is het niet zo heel vreemd dat de bassist af en toe even zoekt naar de juiste houding tussen drie van die krachtige vrouwen. In de muziek is de formatie altijd op zoek naar de juiste hoek, die vaak wordt gevonden in de bas of het verfijnde gitaarspel. Zelfs in de semi-ballad ‘Gotta Go’ lukt dat bijzonder goed.

De zangeres is een blikvanger, een echte frontvrouw, zo een waar je niet om heen kan. Ze eist alle aandacht op, met haar uithalen en energieke voorkomen, maar soms ook door de wat aanstellerige en naïeve toespraken voorafgaand, en zelfs tijdens, de nummers. Wellicht is dat wat jeugdige overdaad. Echter niets van de podiumpresentatie is geregisseerd of zelfs maar een beetje opgepoetst en dat maakt de aanspraak op de compassie van het publiek oprecht. Als ze maar blijft aangeven dat ze haar frustratie wil kwijtraken, levert haar dat zelfs een spontane knuffel op. Ze voelt de ruimte om het er allemaal uit te gooien en dat resulteert in vocalen die meeslepend, maar bij vlagen ook overweldigend zijn.

Alle bandleden vullen hun rol goed in, maar een bijzondere vermelding is er nog voor de gitarist, die niet alleen verrast met haar in effecten ondergedompelde gitaarspel, maar ook met de invulling van de tweede stem. De echte hits, die nodig zijn voor airplay op het station dat ze tot Serious Talent heeft gebombardeerd, ontbreken nog, maar de potentie is volop aanwezig. Sterke show van een onconventionele popband. (PM)

Twin Shades

Het einde van het jaar nadert en dan kan weer begonnen worden met het maken van lijstjes. Lijstjes die terugblikken op het huidige jaar en de hoogtepunten opsommen, maar ook lijstjes die de sterren van morgen aankondigen. Noteer maar alvast: 2014 wordt het jaar van Twin Shades. De retro jaren 60-psychedelica, gebracht door twee zanger-gitaristen, een bassist en een drummer, sluit naadloos aan op de populaire stroming die nu wordt aangevoerd door bands zoals Tame Impala, Allah-Las en Night Beats. Deze jongens hebben zo’n zelfde geluid met veel reverb op gitaar en zang, een resonerende bas en nonchalante zang. Vernieuwend is het dus niet echt, maar daar malen liefhebbers van dit genre echt niet om.

‘Circles’ is het stokpaardje, ‘Reaper’s Mind’ het paradepaardje. Wat een (potentiële) hit is dat zeg. En wat wordt hij live goed gebracht. De twee gitaristen, die de zang afwisselen, voeren de boventoon tijdens de show, maar de bassist weet zo nu en dan goed uit hun schaduw te stappen. Door bijvoorbeeld even de tweede stem voor zijn rekening te nemen of zo heerlijk groovend op te gaan in zijn baspartijen, die sterk zijn aangedikt in de geluidsmix. Zoals het hoort bij dit soort garagerock.
Twin Shades maken compacte liedjes, met enige ruimte voor psychedelische instrumentale tussenstukken, zonder zich daar ook maar een moment in te verliezen. De podiumpresentatie is wat sober, maar de howls van een van de zanger-gitaristen maken het nodige goed. En dan nog, deze band hoeft het daar helemaal niet van te hebben. Blijf maar cool, en ogenschijnlijk onverschillig hoor, het staat jullie goed. Iedere Popronde-editie heeft wel een ontdekking, een revelatie; die van Helmond is dit jaar zonder twijfel Twin Shades. (PM) 

Girl Beard

De normaliter zeer ingetogen singer-songwriter Case Mayfield heeft het muzikaal eens over een andere boeg gegooid. Samen met drumster Nienke Overmars is hij het duo Girl Beard begonnen. Als vuig rockduo is Girl Beard op ongeveer iedere editie van de Popronde in 2013 present. 
Mayfield haakt gretig in op het gesprek van de dag en kondigt de nummers vanavond veelal aan als ‘Rotpiet’ en ‘Kutpiet’. Het blijken hoekige gitaarliedjes te zijn met hier en daar fikse drum- en gitaaruitbarstingen. Dit alles overgoten met een gruizige garagesound. De spelvreugde is duidelijk aan het tweetal af te zien. Mayfield staat zeer energiek op het podium en lijkt te genieten van zijn – nieuwe – rol, terwijl Overmars helemaal los gaat op haar drums. Zo hard zelfs dat ze onbedoeld de bekkens het publiek in ramt.

Girl Beard heeft voor een ongebruikelijke opstelling gekozen in het Muziekcafé. Op het podium staat Mayfield, schuin tegenover hem is het drumstel van Overmars op een verhoging tegen de bar geposteerd. Doordat ze tegenover elkaar spelen is de vele interactie tussen het tweetal goed zichtbaar. Het publiek wordt meerdere malen uitgenodigd om tussen de twee artiesten in te gaan staan, maar wie zijn oren lief heeft, weet wel beter. Het gros van de mensen kiest er (noodgedwongen) voor om achter in de kroeg te hangen. Dit heeft niets te maken met de muzikale prestaties van Girl Beard, die enthousiast worden ontvangen, maar met het enorm hoge volume dat het tweetal produceert. Bij het laatste nummer vraagt iemand van het Muziekcafé of het wat zachter kan. Mosterd na de maaltijd vindt ook Mayfield die aangeeft het laatste liedje dan ook nog even lekker hard te willen spelen. Achter de muur van geluid die Girl Beard vanavond is, liggen heel aardige liedjes verscholen. Het is te hopen dat Mayfield dit project niet als tijdelijk ziet, want er lijkt nog veel meer in het vat te zitten. (PK)
 

Kleinindustrie

Zo rond middernacht is het tijd voor de act die de ‘pop’ in Popronde volledig de plank laat misslaan: Kleinindustrie, een viertal met een schizofreen voorkomen. Het is een opmerkelijk contrast: een donkere, mysterieuze uitstraling aan het front waar de zanger en gitarist zijn opgesteld en een open, bijna kinderlijk enthousiaste bassist en drumster daarachter. Vooral zanger Sjef Ketelaars zorgt voor een zeer intense en bijzondere performance. Zijn voorkomen laat je denken dat hij in een hele slechte trip zit. Een waar hij voorlopig ook nog niet uitkomt. Hij loopt meerdere malen van het podium af, het publiek in. Totaal niet voor de interactie hoor, want zelfs als hij pal voor je staat, kijkt hij nog dwars door je heen.
 
Dan over de muziek: Kleinindustrie maakt zwaar repetitieve gitaarrock met grunge en donkere, hoe kan het ook anders, industriële, jaren tachtig-invloeden. Er wordt langzaam naar muzikale climaxmomenten toegewerkt, om deze vervolgens niet tot uitbarsting te laten komen. Het optreden van Kleinindustrie gaat een beetje wringen, maar op een fijne manier. Een soort muzikale sm. De mensen vooraan kijken gebiologeerd, maar achterin het café is er weinig aandacht voor de band. Kleinindustrie zorgt voor een ongemakkelijke sfeer in Lokaal 42, maar wel een waar nog wel even over wordt nagepraat. (PK en PM)

Gezien: Popronde Helmond, op diverse locaties in de binnenstad van Helmond, op 1 november 2013.