Mark Lanegan ‘On Jesus Program’ in Catharinakerk

Cover ‘Satellite Of Love’ mooi eerbetoon aan Lou Reed

Tekst: Paul Knippenberg / Fotografie: Brendy Wijdeven ,

De enigszins verwarde Glow bezoekers die dachten in de kerk een fraaie lichtshow aan te treffen hebben nog nooit van de beste man gehoord. De lokale muziekliefhebber kent hem ondertussen wel. Mark Lanegan stond in de afgelopen jaren namelijk al akoestisch, met een stevige rockband en bovendien met Isobel Campbell, als een soort van ‘Beauty and the Beast’ op het podium in Eindhoven. Vanavond is hij met wederom gewijzigde begeleiding naar Eindhoven getrokken en staat hij in de Catharinakerk, als onderdeel van Three Nights in Heaven.

De voorprogramma’s, het zijn er vandaag maarliefst twee, maken tevens deel uit van Lanegan’s begeleidingsband. Lyenn, in het dagelijks leven Fred Jacques, is bassist van dienst. Vanavond mag hij eerst solo van zich laten horen en begeleidt hij zichzelf op gitaar. Lyenn maakt mysterieus klinkende muziek barstensvol bezieling. Soms verstilt, een andere keer juist heftig en luid. Ook zijn hoge en ietwat schelle vocalen zijn als intens te omschrijven. Na enkele nummers en een hevige finale waarin hij nagenoeg zijn longinhoud de kerkbanken in slingert mag hij het stokje alweer overgeven aan het volgende voorprogramma. 
 

De doorgewinterde Mark Lanegan liefhebber weet na een enkele gitaarriedel al wie het stokje van Lyenn heeft overgenomen. Het is het zeer karakteristieke gitaargeluid van Duke Garwood, de muzikant waar Lanegan eerder dit jaar een album mee maakte en uitbracht, Black Pudding genaamd. Het bluesy, rollende en hypnotiserende gitaargeluid van Garwood slaat in eerste instantie goed aan bij het publiek. De kerk is voor het eerst echt stil. Na enkele nummers verslapt de aandacht helaas weer. Garwood blijkt vooral gitarist. Zijn spel is werkelijk prachtig. De meeste nummers blijken echter vooral goede ideeën die niet altijd tot volledig wasdom zijn gekomen. Een kop, staart of een refrein is er nauwelijks in te ontdekken. Ook is er weinig coherentie tussen zang en muziek, iets dat het luisteren nu niet meteen vergemakkelijkt.  

Mark Lanegan brak door met grungeband The Screaming Trees, toerde vervolgens jaren met Queens of The Stone Age over de hele wereld en schuwt een duet of een gastoptreden niet. Naast dit alles heeft hij sinds midden jaren negentig een zeer respectabele solo carrière opgebouwd. Hierin is weinig plek voor vlammende gitaren. Donkere akoestische muziek en zijn kenmerkende stemgeluid voeren de boventoon op zijn solo albums. Vanavond heeft Lanegan een gitarist, bassist, saxofonist en twee strijkers meegenomen.
 
Het optreden van vanavond bestaat uit vier duidelijke akten. Lanegan en zijn kompanen beginnen met enkele hoogtepunten uit de omvangrijke carrière van de zanger. Zo komen ‘One Way Street’ en het gitzwarte ‘When Your Number Isn’t Up’ meteen voorbij. Ook is er plek voor een kerstnummer, erg toepasselijk in deze setting. Lanegan is goed bij stem en heeft binnen de kortste keren het publiek in zijn ban. Zijn band en muziek mogen dan nog wel eens verschillen, zijn pose op het podium is al sinds jaar en dag het zelfde. Met beide handen omklemt hij de gehele avond stevig zijn microfoonstandaard.

Het tweede gedeelte van de show staat in teken van Black Pudding, het album dat Lanegan samen met Garwood uitbracht. Onder andere het stemmige ‘War Memorial’ en ‘Driver’ worden gespeeld. Beiden zware nummers. Een beetje licht in de duisternis brengt een vlotte versie van ‘Mescalino’ waarin de strijkers hun instrumenten verruilen voor shakers om het nummer van een opzwepend ritme te voorzien.
 
De derde akte is gereserveerd voor werk uit Imitations, het meest recente album van Lanegan. Op dit album staan enkel covers. Een paar persoonlijke favorieten en nummers die zijn ouders draaiden en altijd zijn blijven hangen. Zo komen klassiekers als ‘Pretty Colours’ van Frank Sinatra en ‘You Only Live Twice’ van dochter Nancy voorbij. Een hoogtepunt is het hartverscheurende ‘Solitaire’ een cover van Neil Sedaka. Een cover die niet op Imitations staat maar de meeste publieke bijval krijgt is ‘Satellite of Love’, een duidelijk eerbetoon aan de onlangs overleden Lou Reed. De laatste cover van vanavond is het toepasselijke ‘On Jesus Program’.  
 
Lanegan besluit met enkele nummers van zijn meest succesvolle solo album, Bubblegum. ‘One Hundred Days’ en ‘Bombed’ blijken ongeveer tien jaar na dato nog steeds erg goed aan te slaan. Tijdens de toegift gaat Lanegan nog verder terug in de tijd, hij speelt ‘Halo Of Ashes’ een hit van zijn eerste band The Screaming Trees. En daarmee is de cirkel rond. Binnen een dik uur heeft Mark Lanegan samen met zijn band een dwarsdoorsnede laten horen van zijn inmiddels veelomvattende oeuvre. Rustige nummers, enkele heftige platen en prachtige covers zijn voorbij gekomen. De sfeer die de zanger met zijn band in de kerk bracht was aardedonker en tegelijkertijd erg mooi. Waren er kritiekpunten? Natuurlijk. Niet alle publieksfavorieten kwamen voorbij en de nadruk lag wel erg sterk op zijn meest recente platen. Ook die ontzettende lelijke gitaargalm tijdens het laatste nummer was tenenkrommend. Het zij hem vergeven. We zaten immers in de kerk. De stem was in vorm, en dat is eerst en vooral zijn wapen. 

Gezien: Mark Lanegan, op 13 november 2013, in de Catharinakerk.