Als het Klokgebouw dan wordt binnengestapt, wordt duidelijk dat de swing van deze zondag misschien wel een heel andere betreft: er staan twee schommels tegenover elkaar opgesteld, waarbij de touwen zijn vastgemaakt aan het hoge plafond. Wat een circus hebben ze ervan gemaakt: met een springkussen, een carrousel, in caravans ingebouwde bars en een podium voor de bands. Overal staan kraampjes, met uiterst verantwoord voedsel, en picknicktafels opgesteld. Ze worden alleen voor het hoognodige verlaten, evenals de ligkussens die pal voor het podium liggen. Een luierzondag van festivalformaat.
Geen Sunday Swing maar Lazy Sunday in Klokgebouw
Muziekprogramma met Lookapony, The Pignose Willy's en Mister and Mississippi sluit festival af
Brandend Zand staat bekend om zijn laagdrempelige festivals voor het gehele gezin, met speelse activiteiten, lekker eten en de betere livemuziek. Er is de laatste jaren altijd een zomer- en een wintereditie georganiseerd. Het was al even wachten op de eerste editie van 2013, maar op een van de laatste winterdagen, is er dan toch nog een festival uit de koker gekomen van dezelfde organisatie, met behulp van een andere festivalorgansiatie in dezelfde categorie: FeelGood Market. Onder de naam Sunday Swing is een divers muziekprogramma neergezet met drie afsluitende smaakmakers. 3voor12/Eindhoven nam een kijkje bij het avondprogramma, want swingen, dat doe je in de avond.
Lookapony
Je eigen event recenseren, dat doe je niet. Maar wat wilden we graag heel hard roepen hoe goed de show van Lookapony op Club 3voor12/Eindhoven wel niet was. Deze week krijgen we tweemaal de kans om te zien of het geen toevalstreffer was en om alsnog de loftrompet af te steken: eerst afgelopen donderdag in PopEi waar de band heel verdienstelijk het voorprogramma van The Mad Trist was en vandaag opnieuw op festival Sunday Swing in het Klokgebouw. De indierockers hebben er hun set op aangepast: er komen niet alleen veel nieuwe nummers in een razendsnel tempo voorbij, maar er wordt zelfs een cover (MGMT – Kids) gespeeld – “om ons aan te passen aan deze setting”, legt zanger Jasper de Grave uit.
Het is de zanger die de blikvanger is, die met zijn wat neurotische voorkomen aantrekt, maar de man op de achtergrond – drummer Jeroen Cremers – vervult vandaag ook een glansrol. Zittend op een campingstoel, op een Perzisch tapijt, drumt hij ontembaar en geeft hij maat aan een energieke set die Lookapony live behoorlijk rock-‘n-roll maakt.
Het stemgeluid van de band is schor, soms met een snik, maar vooral ongepolijst. Alsof de zanger al een leven vol van drugs en alcohol achter de rug heeft. En dan moet hij nog twintig worden. Het past goed bij de Britse sound. Evenals hun voorkomen: als vier gastjes uit een Engelse suburb staan ze op het podium, ogenschijnlijk onverschillig. Maar dat valt wel mee hoor, ook al doen de onverstaanbare toespraken tussendoor anders vermoeden. Het is een beetje bluf waar ze gemakkelijk mee wegkomen door hun feilloze spel. De vele breaks en tempowisselingen worden allemaal perfect getimed; het vele spelen lijkt effect te sorteren. Er mag nog wat meer op de laatste tel gespeeld worden, zeker bij de nummers met gebroken zang, maar verder is hier echt heel weinig op aan te merken. Knap dat de scherpe hook van de prima debuut-EP live zo sterk overeind blijft. Een sensatie in wording deze jongens.
The Pignose Willy's
Na een wervelende aankondiging met grootse gebaren en flinke stemverheffing gaat het publiek er even goed voor zitten: hier staat wat aan te komen. Nu gaat het gebeuren. Het verrassingseffect van een drummer-gitarist-zanger (ja, echt, alle drie in één) en een mondharmonicaspeler als tweede stem houdt die aandacht de eerste nummers gemakkelijk vast, maar dan gaan de mensen vooraan weer gestrekt op de ligzakken liggen. The Pignose Willy's maken opzwepende blues bovenop een bedje van stevige garage. Het is aller origineelst om de melodie te blazen door een mondharmonica en de powerakkoorden van de gitaar de intensiteit te laten bepalen, terwijl met de voeten wordt gehengst op de pedalen voor slagen tegen een snaredrum, een gekantelde bekken en een bass drum, maar veel te variëren valt er niet.
En dat breekt op een gegeven moment wel echt op. De tweemansband probeert het door te wisselen in stijl en techniek, maar krijgt nauwelijks respons op een paar dansende mensen achterin na. Dit publiek van Sunday Swing is dan ook niet vooruit te branden. Als de afstand zelfs met de voorste rijen niet overbrugd kan worden, gaat Pieter Kamp maar met mondharmonica en versterker en al tussen de mensen in liggen. Het is vandaag St. Patrick’s day: had deze mannen in de Irish pub O’Sheas gezet; dan hadden ze de hele tent plat gespeeld en zou er jaren later nog over gesproken worden.
Mister and Mississippi
Waar The Pignose Willy's, mede door de samenstelling, wat beperkt zijn in composities, zo rijkelijk is de afsluiter georkestreerd. Het zijn muzikale alleskunners: het drumstel is uit elkaar geschroefd en verdeeld over de zanger en de zangeres, de bassist speelt naast bas ook nog gitaar, evenals de toetsenist, en de drummende zangeres speelt regelmatig nog een partijtje xylofoon of tamboerijn. Alle stekkers lijken vervolgens naar een laptop te gaan die een dromerige, licht galmende, eindmix van de folky indie maakt. Er wordt even gemakkelijk van instrument als van plek gewisseld en allemaal meer dan functioneel; wat een muzikaliteit zit in deze band.
Veel liedjes van Mister and Mississippi beginnen breekbaar, zeker als de zangeres in de lead is, maar eindigen niet zelden in een odyssee. Zo lieflijk als hun voorkomen is, zo overstuur kunnen ze in alle bombast tekeer gaan, met de gitaristen voorop. Mister and Mississippi zorgen voor veel verrassende wendingen. Zo wordt het kleinste liedje ‘Bon Vivant’, dat het publiek zich in Frankrijk moet laten wanen, onversterkt gespeeld. De band verlaat er zijn podium voor om vervolgens met sterke single ‘Northern Sky’ weer terug te keren en groots af te sluiten. Een toegift hadden ze nog wel willen geven, maar het treinschema van de NS laat dat helaas niet toe, aldus de reactie van de band op het verzoek van het publiek dat tijdens het concert redelijk stil was, maar na afloop weer luid van zich laat horen.
Gezien: Lookapony, The Pignose Willy's en Mister and Mississippi tijdens Sunday Swing, op 17 maart 2013, in het Klokgebouw.