Ligt het aan mij of is het de afgelopen weken ook inderdaad ongelooflijk donker buiten? Ik vraag het me hardop af. Gisteren nog, drie uur ‘s middags, ik kijk naar buiten en het lijkt wel alsof het nooit dag is geworden. Of is er iets anders dat langzaam grip op me heeft gekregen?
Het duurde even voordat het duidelijk werd, of misschien wilde ik het wel niet toegeven. Maar ik ben eruit en ik kan er niet meer omheen: ik weet het even niet meer. Iedere muzikant heeft er wel eens last van, dat de getreden paden geen voldoening meer geven, of dat de inspiratie simpelweg maar niet wil komen.
De afgelopen periode is er creatief gezien niet zoveel uit mijn vingers gekomen. De iMac en opname-apparatuur brommen zacht. Het geeft een monotone, hypnotiserende toon. De donkere studio vol instrumenten, lege koffiemokken, cd’s verspreid over de vloer die wordt gedompeld in een magisch blauw licht. Het beeldscherm roept me, maar ‘nu even niet’ denk ik bij mezelf. Het lijkt alsof alles hier even stilstaat, bevroren in de tijd. Het is een surrealistisch beeld dat gek genoeg mijn gevoel perfect weergeeft.
Misschien komt het juist wel doordat ik buiten de gebaande paden treed. Het nieuwe album, ‘UMRI’, waar ik aan werk is immers compleet anders dan alles dat ik voorheen heb gedaan. Dat geeft toch een onwennig gevoel. Een gevoel dat je geen vangnet hebt, geen vaste patronen om op terug te vallen. Geen trucjes die in het verleden een uitweg boden. Ik staar nog even in het blauwe licht.
Gastblog BOW deel 3: hoe maak je een album?
Chris van der Linden deelt zijn ervaringen; van concept tot release
In 2010 speelde Fourteen Twentysix op Club 3voor12/Eindhoven in de Effenaar. Toen een van onze redacteuren, functionerend als gastheer, de band aankondigde, werd de band ‘de hardst werkende band van Eindhoven’ genoemd. Voor Fourteen Twentysix geldt nu even stilte voor de storm, maar voor frontman Chris van der Linden allesbehalve. Zijn meest recente project BOW heeft onlangs een debuutplaat uitgebracht met behulp van fondswerving en een tweede zit alweer in de planning. 3voor12/Eindhoven nodigde Van der Linden uit als gastschrijver voor het delen van zijn ervaringen, met de gedachte dat hij daarmee beginnende muzikanten die ook graag een album uit willen brengen vooruit kan helpen. Een hoorcollege in geschreven vorm waarin gastschrijver Van der Linden werkelijk alles deelt: zijn visie en aanpak op zowel muzikaal als organisatorisch vlak. We geven het woord aan de man zelf. Hij zit momenteel een beetje vast. Iets waar in alle creatieve projecten wel eens tegen wordt aangelopen.
Trucjes. Ik moet ineens denken aan één van de vele damesbladen die op het toilet liggen. Ik pak een willekeurige glossy van mijn vriendin, sla hem open en zie groot ‘mindfulness’ staan. Pagina’s lang worden er allerhande tips gegeven hoe je eindeloos creatief kunt zijn, je zorgen kunt vergeten en een beter leven kunt hebben. Blijkbaar ben ik niet de enige die op zoek is.
Sinds wanneer is het leven zo ingewikkeld geworden? Ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn als primitief mens. Geen hersengymnastiek of zelfopgelegde creatieve uitdagingen. Overleven, dat moet je doen, anders is er geen volgende dag. Dat moet toch een bepaalde rust brengen, een natuurlijke selectie van wat nu echt belangrijk is.
De komende dagen laat ik de dingen maar eens begaan. Misschien dat het allemaal vanzelf weer duidelijk wordt. Ik heb nog zoveel ideeën, zoveel dingen die ik nog wil doen. Dat zal waarschijnlijk wel nooit veranderen, die drang. Is dat ook iets primitiefs? Een muzikale oerkracht? Ik sla nog een pagina open in een vrouwenglossy…
Chris van der Linden schrijft volgende maand een nieuw gastblog. Dan zal duidelijk worden of, en hoe, hij uit deze wat lastige periode is gekomen.