The Van Jets in identiteitscrisis tijdens optreden in Effenaar

Eindhovens debuut Neon Twin nog wat onwennig

Tekst: Bart Jansen / Fotografie: Anne Voncken ,

Met langspeler ‘Halo’ zijn The Van Jets een nieuwe weg ingeslagen. De mengeling van garagerock en pop die op eerdere platen te horen was, is ingeruild voor met synthesizers doorspekte glamrock. Voor ‘Halo’ werkten de Vlamingen samen met Jeroen De Pessemier, frontman van electroformatie The Subs, en producer Philippe Zdar, die eerder albums voor Two Door Cinema Club en Phoenix mixte. Vanavond wordt de band ondersteund door de nieuwe Eindhovense band Neon Twin.

Uit de as van Suimasen ontstaat in 2011 een nieuwe Eindhovense band: Neon Twin. Frontman Nick Sanders en drummer Jacco van Rooij vinden in Jacques de Haard (Aqua de Annique) op bas en Murphy van Oijen (35007, Candybar Planet) op gitaar twee geschikte muzikanten om een nieuwe band te vormen. Het resultaat is de vorig jaar verschenen EP ‘From Here To Zen.’ Een plaat met zwaar op gitaar leunende indie, geheel in de geest van Suimasen, maar een stuk ingetogener. Na de afgelaste show als voorprogramma van Cry Baby in de Effenaar krijgt de band vier maanden later alsnog de kans om zich voor het eerst aan het Eindhovense publiek te presenteren.

Eindhoven is duidelijk nieuwsgierig naar Neon Twin; als de band opkomt, is de kleine zaal al goed gevuld. Na openingsnummer ‘Sirens’  geeft zanger/gitarist Nick Sanders aan dat de EP wel erg weinig gedownload is. Daarom is er vanavond een downloadcode, mét poster, te koop bij de merschandise-stand. Het levert wat morrende reacties op, het publiek had liever een fysieke plaat gekocht. De band gaat verder met het ingetogen, van de EP afkomstige ‘Thirtysomething’. In tegenstelling tot de leadzang, wordt de extra meegebrachte tweede stem totaal overstemd door bas en gitaar. Dit blijkt tijdens het hele optreden het geval.

Aan de gelaatsuitdrukking van gitarist Murphy van Oijen valt af te lezen dat hij soms wat moeite heeft om zich in te houden. Die ene solo wil hij maar wat graag spelen. De band bewaart het beste voor het einde van de set. Tijdens de laatste twee nummers wordt Neon Twin bijgestaan door de elektrische violist Machiel Swillens. In ‘Down A Memory’, dat erg doet denken aan de band Broken Social Scene, komt voor het eerst ook de meerstemmigheid goed uit de verf. Doordat het geluid echt goed afgesteld staat, klinkt de muziek als een geheel en valt het goede samenspel van de band op. Het is jammer dat het geluid vanavond pas zo laat bijgesteld is. Het optreden van vanavond voelt als geheel nog wat onwennig aan, maar als Neon Twin zich op dit soort materiaal blijft focussen komt het wel goed met deze heren.
De laatste keer dat The Van Jets in de Effenaar stonden dateert al van 2010, toen nog als voorprogramma van landgenoten The Black Box Revelation. Op nieuwe plaat ‘Halo’ lijken de Vlamingen een transformatie te hebben ondergaan. De band is uitgebreid met een vijfde lid, verantwoordelijk voor de synthesizer.

Rond de klok van tienen verschijnen de bandleden op het podium. Alle versterkers, microfoonhouders en het drumstel van Michael Verschaeve zijn aangekleed met lichtjes. Gekleed in alleen een te strakke rode broek eist de mooi geschminkte zanger Johannes Verschaeve tijdens opener ‘Here Comes The Light’ direct de hoofdrol op. Tijdens het nummer ‘Broken Bones’ vraagt hij het publiek wat dichterbij te komen. De intonatie van de zanger doet bij dit nummer erg denken aan Brandon Flowers van The Killers, die toevallig ook een nummer over botten in het repertoire heeft zitten.
 

Wanneer The Van Jets overschakelen naar oud materiaal verschijnt een totaal andere band op het podium. Het gitaarwerk van Wolfgang Vanwymeersch komt meer naar voren en ook de frontman bewijst een aardige noot te kunnen spelen. Opzwepend en swingend komt hij naar de rand van het podium om zijn publiek te bespelen. Als een mix van Mika en David Bowie wil hij nadrukkelijk laten zien wie hij is. Het komt allemaal zeer geforceerd over, vooral als hij probeert te communiceren. Zo draagt hij het nummer ‘Electric Soldiers’ op aan PSV en vraagt hij het Eindhovense publiek of ze Luc Nilis kennen. Ja, natuurlijk kennen wij die! Aan de aantekeningen op de setlist valt te zien dat de spaarzame praatmomenten zorgvuldig zijn ingestudeerd.

Tijdens het nummer ‘Mystify’ tonen de Vlamingen hun nieuwe identiteit: glamrock. Het lijkt het publiek niet zoveel uit te maken welk genre The Van Jets spelen. Het waardeert zowel het oude als het nieuwe geluid van de band. Als de catchy single ‘Danger Zone’ gespeeld wordt, gaan de voorste rijen zowaar goed los. Niet meedoen is er niet bij.

In de toegift ruillen The Van Jets het bombastische synthesizergeluid in voor meer gitaarwerk. Dat blijkt vooral in ‘Our Heads’, een nummer met Americana-invloeden, dat haaks staat op het eerder gespeelde materiaal. Met terechte afsluiter ‘The Future’ geeft de band het laatste visitekaartje af. Conclusie: The Van Jets hebben nog wat moeite met de nieuwe koers. Als ze echt voor glamrock kiezen kan het eerdere werk beter van de setlist verdwijnen. Een identiteitscrisis voor deze Vlamingen.

Gezien: The Van Jets en Neon Twin, op 15 februari 2013, in Effenaar.