Fever Ray - Fever Ray (2009)
Soloproject van de zangeres van The Knife, Karin Dreijer Andersson. De altijd sfeervolle maar vaak tegelijk bevreemdende muziek wordt opgebouwd met synthesizers, en wat effecten over de toch al aparte stem van Karin. Het tempo ligt laag, maar er gebeurt heel veel. Sowieso een diepe buiging voor de elektronische muziek uit Scandinavië met namen als Royksopp, Trentemoller, The Knife en dus Fever Ray, wat overigens ook allemaal projecten zijn waar Karin in te horen is.

Lydia: The Sound - Jeopardy (1980)
Misschien wel de meest intense plaat die ik ken. Elk nummer zit goed in elkaar. De basis is minimalistisch maar het wordt wel met veel dynamiek neergezet. Vergeleken met andere platen van The Sound, heeft ‘Jeopardy’ een meer donkere ondertoon. Dat is heel duidelijk te horen in de wanhopige stem van zanger Adrian Borland en de repeterende structuren in de nummers. Deze plaat legt een fragiele ziel bloot op een pure manier. Naast ‘Can't Escape Myself’ en ‘Missiles’, de wat bekendere nummers, is het vooral ‘Heartland’ dat mij kippenvel bezorgt.

Job: And So I Watch You From Afar - ASIWYFAF (2011)
Een dik uur instrumentale post-rock, in elkaar gedraaid door vier hyperactieve Noord-Ieren. Voor sommige luisteraars misschien een bak herrie zonder structuur, voor mij een opeenvolging van inspiratie. Tempowisselingen, minutenlange opbouwen en gruizige effectenbakken zijn deze heren niet vreemd. Het hypnotiserende is wellicht wat me aanspreekt. Het ontbreken van lyrics wordt creatief opgevangen door eigenlijk alles al te zeggen in de titel van het nummer. Ik bedoel maar, ‘Clench Fists, Grit Teeth....Go!’ en ‘Don't Waste Time Doing Things You Hate’ spreken boekdelen, toch?

Thijs 2: Bloc Party - A Weekend in the City (2007)
Bloc Party is een van mijn favoriete bands. Live vind ik ze niet altijd super, maar op plaat subliem. Dit is een conceptalbum, veel bekritiseerd maar naar mijn mening het beste wat ze gemaakt hebben. De plaat beschrijft een weekend in de grote stad met (hypocriet) gefeest, hip gedoe, maar ook liefde en verlies. Er gingen geruchten dat de drums onmenselijk strak ingespeeld waren en dat het een drumcomputer was maar Matt Tong is gewoon zo goed. Uitblinkers op de plaat: opener ‘Song for Clay (Disappear Here)’, ‘Uniform’ en ‘Sunday’.

Thijs 1: Arcade Fire - The Suburbs (2011)
De invloeden van deze plaat zijn niet direct terug te horen in de muziek van capcap... cap, maar toch blijft deze cd me mateloos inspireren. De veelzijdigheid aan instrumenten die te horen zijn omvat een heel scala aan geluiden. Dat brengt het risico met zich mee dat het als een bij elkaar geraapt zooitje klinkt, maar daar is op ‘The Suburbs’ geen moment sprake van. Uit de nummers op deze cd spreekt een soort oprechtheid. Alles bij elkaar is deze plaat echt een geheel en laat hij een totaalbeeld achter. De cover-art (die in acht verschillende versies is uitgevoerd) sluit hier naadloos bij aan en maakt het beeld helemaal compleet. Alles klopt aan deze plaat.