Michael Prins laat bezoekers Effenaar lachen en genieten

Interactie tussen Prins en zijn publiek zorgt voor onvergetelijke avond

Tekst: Eline Reinders / Fotografie: Anne Voncken ,

2013 was het jaar van Michael Prins. Eind juli won hij Giel Beelens talentenjacht De Beste Singer-Songwriter van Nederland en amper drie maanden later lag zijn debuutalbum, ‘Rivertown Fairytales’, in de winkels. Dankzij het televisieprogramma stond de zanger al op diverse podia en festivals, waaronder het Hongaarse Sziget Festival. Precies drie maanden geleden kreeg de Effenaar al een voorproefje van de zanger, toen hij met de andere finalisten van De Beste Singer-Songwriter door Nederland toerde en ook Eindhoven aandeed. Een avond die niet helemaal uit de verf kwam vanwege een gebrek aan enig showelement. Vanavond keert Prins als soloartiest terug naar Eindhoven. Hoe zal het nu gaan?

Donna

Voordat Michael Prins het podium betreedt, is het aan Donna om de zaal op te warmen. De Amsterdamse speelt alleen vanavond en heeft de lastige taak om de aandacht van het rumoerige publiek te trekken. Ze steekt van wal en laat een reeks bijzondere liedjes horen. Haar stem is warm en helder en ze zingt haar nummers vol overtuiging, waarbij ze helemaal opgaat in haar muziek.

Helaas kan ze niet iedereen in het publiek boeien en dus klinkt er veel geroezemoes in de zaal. Donna is echter een pittige dame en spreekt haar publiek enkele keren vermanend toe. Het mag helaas niet baten; helemaal stil wordt het niet meer. Gelukkig is het merendeel van de mensen wel geboeid door haar intrigerende muziek en krijgt ze na afloop een enthousiast applaus.

Michael Prins

Het publiek staat duidelijk te wachten op het hoofdprogramma van vanavond. De spanning is voelbaar. Aan de muur achter het podium prijkt dezelfde afbeelding als op de hoes van Prins’ debuutplaat ‘Rivertown Fairytales’, verder is het podium leeg. Er staan enkele gitaren klaar, geen piano. De zanger komt op en opent met een droog “Eindhoven...” waarmee hij evengoed het publiek al meteen voor zich wint. Naast hem gaat een jongen zitten met een indrukwekkende elektrische cello. Na een kort welkomstwoord opent hij met ‘Morning Sun’, een nummer dat gekenmerkt wordt door bijzondere, stemmige akkoorden. Het gitaarspel klinkt prachtig, Prins’ stem warm en integer. Het nummer klinkt net zoals op de plaat en dat is in dit geval positief. ‘Morning Sun’ loopt vloeiend over in ‘Rivertown Fairytales’, waarbij de cellopartijen de muziek een melancholisch gevoel geven.
 

Waar er bij Donna nog stemmen te horen waren in de zaal, is het nu muisstil. Na het tweede nummer klinkt weer een enthousiast applaus. Er wordt van gitaar gewisseld en zelfs nu nog is het nagenoeg stil in de zaal. Prins grijnst. “Wat leuk mensen, dat jullie er allemaal zijn. Nog maar eentje doen dan?” Er klinkt luid gelach vanuit de zaal. ‘For You’ wordt ingezet. 

Er worden veel nummers gespeeld die Prins ook ten gehore bracht bij De Beste Singer-Songwriter. Bijvoorbeeld ‘Crescent Moon’, wat hij schreef voor zijn vriend Douwe Bob. Het staat niet op het album, maar wordt desalniettemin door een enkeling meegezongen. Opeens breekt Prins het nummer abrupt af. Vanuit achterin de zaal zingt een nietsvermoedende fan luidkeels door. De hele zaal barst in lachen uit. “Ja, ik hoor het nooit als mensen meezingen, dus af en toe probeer ik dat zo eens uit,” grapt Prins. Hilariteit alom. Ook ‘Close To You’ en ‘Poor Boys Blues’ komen voorbij. En ook vanavond weer in andere uitvoeringen, één van de kenmerken van de artiest Michael Prins. Zijn liedjes speelt hij telkens anders, alsof hij niet gewoon een setlist afwerkt, maar zijn liedjes iedere avond opnieuw componeert en beleeft. Stelletjes kruipen dichter tegen elkaar aan en er wordt zachtjes meegezongen.
 
Tijdens ‘Blackbird’ tovert de cellist geluiden uit zijn instrument die klinken alsof er daadwerkelijk vogels door de zaal vliegen. Wat de jongen laat horen vanavond, is buitengewoon bijzonder. Ook lijkt hij er gedurende de hele avond regelmatig op los te improviseren, waarbij hij steeds afwachtend naar de zanger kijkt om te zien wat die van plan is. Een improvisatietalent lijkt wel een vereiste te zijn om met Prins op het podium te kunnen staan, omdat die dit zelf ook veelvuldig doet. De zanger lijkt regelmatig blokjes muziek om te wisselen, te verlengen of ineens in een andere toonsoort te spelen.
 
De hele avond hangt er een ontspannen, intieme sfeer in de zaal. Diverse malen worden er flauwe opmerkingen gemaakt in het publiek en de zanger kaatst telkens met gemak een droog antwoord terug. Zo mysterieus en ondoorgrondelijk als Prins als artiest lijkt, zo humoristisch staat hij vanavond op het podium. Soms lijkt hij zelfs moeite te hebben om weer een serieus nummer in te moeten starten.

 

De avond is ten einde en na de afsluiter ‘Hey Now Hey’ krijgen de muzikanten weer een daverend applaus. Sommige bezoekers lopen al richting deur om de jassen op te halen, maar de meesten blijven, hopend op een toegift. Na enkele minuten komen Prins en de cellist terug het podium op lopen. De zanger had immers aan iemand in de zaal beloofd dat hij ‘Story’ zou spelen. Hij drukt het publiek nog even op het hart dat hij echt genoten heeft en het bovendien erg gezellig vond en zet dan het allerlaatste nummer van vanavond in. 

Gezien: Donna en Michael Prins, op 19 december 2013, in de Effenaar.