Deze naam wekt wat verwarring op, aangezien de band Skyclad nog altijd bestaat en optreedt. Maar hier staat Martin Walkyier, ex-frontman van Skyclad die zijn band in 2001 verliet, samen met de Italiaanse mannen van Elvenking. Samen spelen zij klassiekers van de folk/power metalband.
Walkyier moet hard werken voor zijn centen vandaag. Hij lijkt continu ontgoocheld te zijn door de weinige interesse van het toch al kleine publiek. De Italianen hebben één keer samen met de zanger geoefend en dat hoor je ook terug in de slordige vertolking van de songs. Toch komen nummers als ‘Civil War Dance’ heel aardig uit de verf.
Walkyier doet, met rood aangelopen hoofd, enkele vreemde ontboezemingen, zoals dat hij nooit aan de wiet zit en dat hij een Pagan is. De gelegenheidsband lijkt alles wel prima te vinden en het is prijzenswaardig hoe het gezelschap zich naar deze nieuwe rol schikt. De set wordt afgesloten met ‘Penny Dreadfull’ en ‘Spinning Jenny’, maar ook hiermee slagen de mannen er niet in de show tot een hoger plan te tillen.
Eindhoven Metal Meeting dag 3: spektakel wint het van vermoeidheid op laatste festivaldag
Verslag van onder meer Arcturus, Impaled Nazarene, Therion en Aborym
Na twee dagen metal luisteren en bier drinken is de opkomst op dag drie van de Eindhoven Metal Meeting wat lager. De meeste bezoekers hangen wat rond in het gebouw en slenteren van band naar band, maar de fut lijkt er een beetje uit te zijn. Toch zijn er ook vandaag genoeg juweeltjes in de aanbieding: Intense herrie bij Impaled Nazarene, nostalgie bij Martin Walkyier en de operaklanken van Therion. Voor ieder wat wils dus. Hieronder het laatste verslag van weer een glorieuze Eindhoven Metal Meeting.
Martin Walkyier's Skyclad
Hooded Menace
Een band die wel op een enthousiast publiek kan rekenen, is dit gezelschap dat het dragen van een hoodie tot een identiteitskenmerk heeft verheven. De Finse band scoorde in 2012 met de plaat ‘Effigies Of Evil’ en brengt daar nu royaal muziek van ten gehore.
Loodzware, kille doomklanken vullen de kleine zaal. In de zaal zwiepen de haren op en neer, op de maat van de muziek die als trage mokerslagen neerdaalt. De muziek is duidelijk geïnspireerd door het vroege werk van Candlemass en Cathedral. Het gitaarwerk doet denken aan My Dying Bride.
De band laat geen steken vallen en de grunts van frontman Lasse klinken onaards. Het mag duidelijk zijn dat een kleinere zaal niet altijd een nadeel is. De repetitieve klanken transformeren de fans in een grote massa die meedeint op de krachtige orkaan van geluid. Zeker één van de verrassingen van deze editie van Eindhoven Metal Meeting.
Arcturus
Een band die altijd wel weet te verrassen, is het in Noorwegen opgrichte Arcturus. Heel anders dan de andere black metalbands waar sommige leden ook in spelen, kan hierin alles gebeuren. De vreemde outfits zeggen al genoeg, net als de grapjes tussendoor. Muzikaal zet de band de luisteraar ook telkens op het verkeerde been.
Bij de show wordt er dankbaar gebruik gemaakt van videomateriaal. De zang van ICS Vortex klinkt meer als progrock en her en der zijn er wat elementen uit de folkmuziek verweven in de nummers. De band speelt enorm strak en heeft de grootste pret op het podium. Het inzetten van een buikdanseres helpt ook om de aandacht van het publiek erbij te houden. Terwijl deze dame haar exotische dans uitvoert, versterkt de muziek ineens en vormt een wilde sonische eruptie. Ineens lijkt de band iedereen te grijpen.
De muziek wordt steeds heftiger, de beelden intenser en Arcturus zet een show neer van jewelste. Ondanks de complexiteit van de avant-garde metal is de sfeer op het podium losjes en frivool. Zelfs drummer Hellhammer (Mayhem) lijkt zich prima te vermaken. Soms snoeihard, soms carnavalesk, maar Arcturus verveelt geen minuut.
Impaled Nazarene
De kleine zaal is weer eens te klein voor een band: dit keer voor de Finse band Impaled Nazarene. De rauwe black metal krijgt het publiek direct al in beweging, dus het is duwen en dringen om binnen te komen. Niet vreemd, want deze band geeft een ijzersterke show weg. Voor de vorm hebben de bandleden ook wat roet op hun gezicht gesmeerd. De demonische kop van frontman Mika Luttinen staat altijd op standje heel kwaad, of op grijnzen. Dat draagt ook bij aan het kwaadaardige gevoel van de band.
De nodige klassiekers staan op de setlist, maar ook de nummers van de nieuwe EP ‘Die In Holland’ worden ten gehore gebracht. De mannen verzorgen een weergaloze live-ervaring met natuurlijk veel songs over geiten en nucleaire oorlogsvoering. De barrage aan gitaarwerk duurt maar voort, de muziek is opzwepend. Eigenlijk voelt het als een vurige punkshow; deze band wil eigenlijk het liefst alles kapot maken.
Coroner
Dat allesvernietigende punkgevoel komt niet boven bij de Zwitserse band Coroner. Deze band is namelijk even degelijk in zijn liveperformance als een Zwitsers zakmes, maar ook ongeveer even spannend. De songs zijn uitstekend, de vertolking is goed, maar eigenlijk zijn deze mannen iets te zwaar.
Nummers als ‘Internal Conflicts’ doen eigenlijk anders vermoeden. De stampende technische thrash met duidelijke industrial invloeden belooft toch de nodige pit. De uitvoering klinkt alleen iets tammer dan dat de songs oorspronkelijke klinken, maar na dertig jaar is dat niet zo heel verwonderlijk. De beleefdheid van de praatjes tussen de nummers door staat ook in schril contrast met de ruigheid die we van andere metalbands gewend zijn.
De oude nunmers, zoals ‘Masked Jackal’, zijn gelukkig nog altijd het luisteren waard. De band bracht namelijk ook al eeuwen niets nieuws uit. Zelfs niet sinds de reünie in 2010. Er zijn helaas wel wat technische problemen tijdens de set. Frontman Ron Broder begint een saai verhaal over hun geleende apparatuur en dat men niet precies weet wat er aan de hand is. Het publiek wil echter alleen metal horen. Ondanks de goede bedoelingen kakt het langzaamaan een beetje in bij het vriendelijke Coroner.
Nargaroth
Verwacht vooral veel clichématige black metalelementen bij deze band. Nargaroth bracht het legendarische ‘Black Metal Ist Krieg’ uit in 2001, een tribute aan het genre zelf. Gehuld in rook komt een groep mensen het podium op, twee ervan dragen zwarte vlaggen en positioneren zich aan de zijkanten van het podium. Frontman René "Kanwulf" Wagner draagt net als deze twee een bivakmuts en onderwijl klinkt er onheilspellende intromuziek.
Nargaroth speelt vooral werk van de meer recente platen. Na een een paar minuten mogen de bivakmutsen af en de vlaggen weg. Op naar het volgende showelement, want Wagner trekt plots zijn mes en blijkt ook een pistool bij zich te dragen. Hij zingt met slepende vocalen, al zwaaiend met een lange dolk. Ook de klassieker ‘Then Night When Burzum Killed Mayhem’ komt langs, waarbij het mes hoog gehouden wordt. De security kijkt wat zorgelijk toe.
Rauwe, harde black metal, geïnspireerd door de begindagen van het genre, blaast van het podium. Ondanks alle cliché’s, weet Wagner een weergaloze, grimmige show neer te zetten die het publiek meezuigt in een duistere droom. Je mag deze band nog zo idioot vinden, live is het onweerstaanbaar.
Therion
Als er dan toch een band bij is die normaal gesproken een prachtige liveshow neer weet te zetten, dan is het Therion wel. De symfonische metalband bracht niet lang geleden een bezoek aan de Effenaar met dezelfde line-up, vlak voordat het nieuwe album ‘Les Fleurs Du Mal’ uit kwam. Echter, nog steeds lijken de songs hiervan live niet de gewenste impact te maken.
Het lijkt alsof de plaat wat mist van het epische karakter van ‘Gothic Kaballah’ en voorgangers. Er wordt uitstekend gespeeld, maar wat vooral opvalt is het plezier dat de bandleden uitstralen, in vergelijking met voorheen. De onderlinge chemie maakt een sprankelende ervaring van deze liveshow, zelfs met de Franse chansons uit de jaren zestig.
Oud werk komt ook aan bod, waarbij de enthousiaste band het publiek helemaal opzweept tijdens ‘The Flesh Of The Gods’. De set sluit af met ‘To Mega Therion’, waarna weer een bijzonder concert met opvallend weinig poespas achter de rug is.
Aborym
De Italiaanse band Aborym is een vreemde eend in de bijt. Hun combinatie van black metal en industrial is dat evengoed. Deze bijzondere combinatie heeft een aardig groot publiek doen volhouden om ook deze act te zien. De sound is duister, maar ook bijzonder strak en clean. De kille sfeer die de band oproept is meer industrial dan metal. Niet voor niets wordt er dan ook een Nine Inch Nails cover, ‘Terrible Lie’, gespeeld. De band brengt die op een eigenaardige, eigen manier ten gehore.
De strakke sound van de band is mede te danken aan de drums van Bard ‘Faust’ Eithun, ooit bekend als de drummer van Emperor (voordat hij een lange gevangenisstraf uit mocht zitten). Soms doet de aparte muziek zelfs aan een duistere filmsoundtrack denken: gepolijst en vol sfeerbepalende klanken.
Compleet wars van alles sluiten de heren de set af met een industriële solo van frontman Fabban. Gewoon, omdat dit Aborym is en dit is wat ze doen.
Islay
Terwijl Gothminister een kermisact opvoert in de grote zaal, staat er een interessante band in de kleine zaal klaar. Er is iets vreemds aan de hand met deze Duitsers van Islay. Niet alleen zijn ze vernoemd naar een plek waar vermaarde whisky gemaakt wordt, tevens ziet hun setlist er meer uit als het menu van een whiskybar. Islay heeft namelijk enkel songs vernoemd naar hun favoriete drank (hoewel de al snel ontblote buik van zanger ‘Chicken’ anders doet vermoeden).
De mannen spelen een ijzersterk stukje death metal, met songs als ‘Laphroaig’ en ‘Glenkinchie’ als hoogtepunten van de set. Het oogt bijna moeiteloos, hoe de lolbroeken de intense muziek ten gehore brengen. Geen moeilijke blikken naar elkaar, alleen domme grijnzen, terwijl de pintjes vlot achterover worden geslagen.
De frontman is al rap door zijn bier heen en vraagt om meer, wat hem ook vriendelijk aangerijkt wordt vanuit het publiek. Hij blijft gekke gezichten maken en over zijn ronde buik aaien terwijl hij zotte dansjes uitvoert. Als de mannen eens doorkregen hoe goed ze nu eigenlijk zijn, dan zou dit wel eens veel meer kunnen worden dan de band die rond 2.00 uur voor een paar afgematte metalheads uit zijn dak staat te gaan.
Gezien: heel veel metal, in heel veel vormen, tijdens Eindhoven Metal Meeting van 12 tot en met 14 december 2013, in de Effenaar.