Festivalverslag Nirwana Tuinfeest 2013: de zaterdag

Met recensies over shows van o.a. Handsome Poets, Kensington, Motorpsycho, Ugly Kid Joe en Vista Chino

Tekst: Patric Muris, Paul Knippenberg en Thijs Portz / Fotografie: Brendy Wijdeven en Patric Muris ,

De festivalvrijdag van Nirwana Tuinfeest 2013 is al goed bezocht, maar op de zaterdag wordt het nog iets drukker: de festivaldag is namelijk uitverkocht. Een historisch moment voor het festival in Lierop dat dit al zo lang doet, maar zelden zo verheugd kan zijn. Met twee populaire bands als Handsome Poets en Kensington, lokale helden De Zieke Geesten en oude rotten Ugly Kid Joe is er dan ook breed geprogrammeerd, met namen van formaat. 3voor12/Eindhoven is voor het eerst op Nirwana Tuinfeest en doet uitgebreid verslag. Na de vrijdag, volgt vanzelfsprekend de zaterdag. Dat is in Lierop niet anders.

The 101's

De redactie van 3voor12/Eindhoven begeeft zich vooral in en om eigen stad. Een trip naar Lierop voor het Nirwana Tuinfeest is al haast een unicum. Op de zaterdag van het Nirwana Tuinfeest is voor het openbaar vervoer gekozen. Niet altijd de meest betrouwbare keuze, zo blijkt ook deze keer. Terwijl plannen worden gesmeed over de festivaldag rijdt de bus niet langs de aangegeven halte. Vanwege wegwerkzaamheden tegelijkertijd met het Nirwana Tuinfeest. Handig is anders. Als de ietwat slaperige redactieleden hier achter komen, is het naburige dorp, Someren, al in zicht. Na veertig minuten wachten kan rechtsomkeert gemaakt worden. 

Het eerste doel van vandaag, een optreden bijwonen en beschrijven van The 101’s, is maar op het nippertje behaald. Op het nippertje, want enkel de toegift kunnen we meepakken. Die is overigens precies zoals verwacht mag worden van de band: zeer stevig, overtuigend en vol overgave. De volgende keer gaan we weer met de auto. Bij deze beloofd. (PK)

De Zieke Geesten

Volgens de presentator van het Nirwana Tuinfeest is de tweede band al meteen het hoogtepunt van de zaterdag, een unicum in de historie. De Zieke Geesten, trots van Lierop, mogen zich een uur lang op het podium begeven. Dit doen de zes muzikanten uniform gekleed in trainingsbroek en eigen bandshirt. De sportkledij in combinatie met maar liefst drie kale bandleden zorgt voor een aparte aanblik: Party Animals met gitaren. De Zieke Geesten blijken een feestband pur sang. Vermakelijke Nederlandstalige teksten worden veelal begeleid door bekende en eigen gitaarriffs. 

Muzikaal gaat de band alle kanten op. Hardrock, melancholische drinkliederen, ska en zelfs hiphop komen voorbij. Te allen tijde doorspekt met een flinke dosis humor. “We maken goede, maar ook zeker heel wat kutmuziek”, weet de zanger na het eerste nummer te melden. Muzikaal klinkt het overigens prima en worden er zelfs verrassende instrumenten als de mondharmonica en accordeon gebruikt. Zoals het een hoogtepunt op een festival betaamt worden er zelfs confettikanonnen gebruikt tijdens het laatste nummer van de band. Een verrassend vreemde eend op het programma, die een groot gedeelte van het publiek zeker heeft weten te vermaken. (PK)

Handsome Poets

De programmering gaat alle kanten op vandaag: van de rock van The 101’s via gimmick De Zieke Geesten naar het blokje populaire bands met dikke radiohits. Handsome Poets en Kensington, twee bands waar vermoedelijk een groot deel van de bezoekers voor komt vandaag. Het is eerst de beurt aan electropopformatie Handsome Poets die, zoals de zanger met zijn immer gulle lach laat weten, net terug is van twee weken vakantie. Ze mogen weer en daar zijn ze blij mee; de zanger kwispelt zelfs bijna van vreugde. Handsome Poets bestaan uit een (begeleidings)band en een volksmennende zanger, die zelf geen instrument bespeelt en daardoor al zijn energie in zijn performance kan leggen. Zo wordt het aardige ‘Blinded’ met de hand op het hart gezongen en gaan bij minimaal de helft van alle andere nummers de handen langzaam rijzend de lucht in. Soms worden ze vervolgens tegen elkaar aan geslagen waarna hij vraagt of het publiek dat ook wil doen. En de aanhouder wint, weten Handsome Poets, want na een stroeve start gaan ze overstag hoor.  

En dat is hun verdienste: ongebreideld enthousiasme net zo lang op het publiek loslaten totdat de sfeer er goed in zit. Maar daar is dan ook wel echt heel wat aan voorafgegaan: in de aankondiging van hun ode aan Scheveningen waar ‘Sky On Fire’ is geschreven, laten ze weten dat het erg fijn is om met dit weer op het strand te liggen, maar dat het natuurlijk nog fijner is om hier te zijn, mensen die ook houden van mooi weer moeten hun armen in de lucht gooien en of we alsjeblieft de zanger willen nazingen. Want ‘we are on this road together’. Het is om kriegelig van te worden dat toegepaste handboek voor publieksparticipatie, maar als dan uiteindelijk effect wordt gesorteerd, kun je het ze haast niet meer kwalijk nemen. Handsome Poets worden geboekt om stemming te maken en dat lukt ze.

Jammer alleen dat het muzikaal zo armoedig is. Meezingers ‘Dance (The War Is Over)’ en ‘Sky On Fire’ zijn festivalhits bij uitstek en worden goed door de band gebruikt als munitie, maar veel van de overige nummers zijn erg matig, met het cheesy ‘More Heart’ als absoluut dieptepunt. Het is bedoeld als anthem voor meer liefde in de wereld, maar het klinkt als pathetische healing pop, die op de lachspieren werkt. Tekstschrijven is niet de specialiteit van de band, maar poppy uptempo liedjes maken waar een uitzinnige frontman op los kan gaan, en daarbij het publiek hoe dan ook zal meenemen, eens te meer. (PM)

Kensington

Het festivalterrein laat vandaag een fenomeen zien dat er op de vrijdag zeker nog niet was: de Kensington-meisjes: fris en fruitige meisjes, fangirls van de band die de ene grote hit na de andere uitbrengt. En fans hebben ze, deze Utrechtse jongens, ook in Lierop. Ze worden aangekondigd door de organisatie als de beste liveband van Nederland. En wat is er lekkerder dan na zo’n aankondiging te kunnen openen met een paar hits dat meteen garant staat voor een uitzinnig publiek? Kensington heeft die luxe en is dan ook nog eens in staat om ze met veel verve te brengen. Het voorkomen is wat statisch, maar de band speelt fantastisch. Een beetje een tegenhanger van de voorganger dus. Overeenkomsten hebben ze ook, want Nirwana Tuinfeest gaat van de whoho’s van Handsome Poets naar die van Kensington.
 

De nummers van Kensington zitten echter vele malen beter in elkaar en zouden ook akoestisch nog overeind blijven. Vandaag kiest de band voor een groots stadiongeluid: de drums klinken als die van Kings Of Leon op de mainstage van een groot internationaal festival, zo gecomponeerd dat ze uitnodigen tot meeklappen. Daar zijn geen woorden voor nodig. De zanger kijkt vanonder zijn hoedje uit naar de weide terwijl hij geconcentreerd doorspeelt. Dat flesje Corona wordt lange tijd niet aangeraakt. Eerst zorgen dat iedereen om is. Na ‘Let Go’ is dat al ruimschoots het geval. Dit is waar Nirwana Tuinfeest 2013 op wachtte. Meisjes springen en zingen, hun vriendjes doen mee en zelfs die verstokte punker springt een slag in het rond. Alleen maar blije gezichten hier zo. 

Kensington heeft veel radiohits, die ze ook in Lierop allemaal wel kennen. ‘Home Again’ blijkt favoriet, maar ook de niet radiohits klinken als… radiohits. Kensington is een credible popband die live bijzonder goed overkomt. Wie de nummers ook maar een beetje ontleedt, zal zien dat het een copy paste-trucje is van een hitformule, maar allemaal met net een andere hook. Kensington is de headliner van deze dag. Aanvankelijk op basis van (huidige) status, na dit optreden ook als band met de grootste impact. Alleen jongens, “Applaus voor jezelf”?! Niet meer doen, ok? (PM)

Motorpsycho

Nou ja, niet heel Nirwana Tuinfeest wachtte op Kensington. Als het tijdslot van Motorpsycho dichterbij komt, wapperen Noorse vlaggen op de voorste rijen. Het gerucht gaat dat er heel wat Noren op de camping staan, die speciaal voor Motorpsycho naar Lierop zijn gekomen. Aangekondigd als een band die wel bekend is in de regio – Motorpsycho speelde maar liefst vijftien keer in de Effenaar – komt ze het podium op. Daar komt geen show bij kijken. Plek innemen en beginnen maar. En doorgaan tot aan het slot. De nummers van de introverte psychedelische rockers vormen een groots contrast met Kensington: geen compacte popliedjes met een hoog meezinggehalte, maar lang uitgerekte instrumentale stukken muziek die bestaan uit rock, stonerrock, postrock en nog heel wat meer aanverwante stijlen.
 

Met Motorpsycho boek je als organisatie geen festivalact, maar een band. Eentje die je vraagt om te spelen en te doen wat ze altijd doen en verwacht ook niet meer dan dat. Een showelement is er niet, al zullen gitaarnerds daar anders over denken. Want kunstenaars zijn het wel. Zang is bijzaak en wordt beperkt tot enkele nummers. Soms zingt de gitarist, dan weer de bassist en een andere keer samen. De ene keer met veel volume en sfeerbepalend, een andere keer inspiratieloos en bijna prevelend. Het liedje dat al langer meegaat dan sommige bezoekers, die door de band worden aangewezen, is het meest echte liedje: ‘Mad Sun’. Het nummer dat in 1993 wat naargeestig is opgenomen, krijgt twintig jaar later nieuw elan. Het klinkt fris en zorgt voor de weinige opluchting tussen de zware composities, die worden voorgedragen als exercities. De Noren vooraan en de aanwezige gitaarfreaks smullen, de rest heeft het erg zwaar. (PM) 

Ugly Kid Joe

In het begin van de jaren negentig was er een grote markt voor funkrock. Bands als Extreme, Poison en Skid Row draaiden overuren op MTV en in het kielzog van die grootheden rende daar ineens Ugly Kid Joe met een opblaaspop over het strand. ‘Everything About You’ werd een wereldwijde hit en met de cover ‘Cats In The Cradle’ deed de band nogmaals van zich spreken. Maar dat was in 1993.

Na een break in 1997, pakte Ugly Kid Joe in 2010 de draad weer op. Dezelfde draad. Alles aan de band ademt namelijk de jaren negentig. De mannen, ruim boven de 40, dragen hun petje achterstevoren en hebben blitse zonnebrillen. De nummers bestaan uit simpele, staccato-riffs met in wah-wah gedrenkte solo’s, waarop zanger Whitfield Crane teksten over bier en de grote zaken van het leven declameert. ‘I’m all right, I’m OK, I don’t need your sympathy’, van dat soort werk. Typische, over-Amerikaanse spierballenrock die de soundtrack vormt voor Spring Break.
 

Nou is daar op zich niets mis mee, maar Ugly Kid Joe brengt het met een totaal gebrek aan zelfspot of humor, toch een vereist ingrediënt bij platte rock als deze. Over de uitvoering valt weinig te zeggen, die is degelijk en — op de cover van ‘Ace Of Spades’ na — weinig verrassend. Zelfs de twee grote hits worden zonder enige aanpassing of verrijking gespeeld.

Ugly Kid Joe hoort thuis in Amerika en kan daar waarschijnlijk nog jaren teren op de successen uit het verleden. Aan deze kant van de oceaan heeft de band echter niet zoveel te zoeken. Stilstand is achteruitgang, toch? (TP)

Vista Chino

Ongeveer twintig jaar geleden bracht Kyuss enkele albums uit waarmee de band redelijk succes oogstte. Een aantal jaren later werd deze muziek pas als legendarisch betiteld. Kyuss bestond op dat moment al niet meer. De bandleden van destijds worden tegenwoordig gezien als de uitvinders van het genre stonerrock. Na jaren van geruchten over een reünie was het een jaar of twee geleden zover. Niet geheel in originele bezetting maar met zanger John Garcia en drummer Brant Bjork als vaste waarden toerde de band opnieuw over de wereld onder de noemer Kyuss Lives. Als vervolg op deze succesvolle tour wilde de band verder onder vertrouwde naam Kyuss, en een nieuw album uitbrengen. Na juridisch gesteggel met enkele oud-bandleden werd gekozen voor een nieuwe naam: Vista Chino. Onder deze naam staan Garcia en Bjork met twee nieuwe bandleden en nieuwe nummers op het Nirwana Tuinfeest. 

Na wat opstartproblemen, het geluid van de basgitaar blaast de voorste rijen tijdens het eerste nummer bijna omver, is die vertrouwde woestijnsound al snel weer daar. De nieuwe nummers die worden gespeeld weten het gat van twintig jaar zonder nieuwe muziek aardig te overbruggen. Veel is er namelijk niet veranderd in het geluid van de band, al lijken de nummers wat minder avontuur te bevatten. De basis is hetzelfde gebleven.

De setlist is gebouwd op de prijsnummers van voorheen. Vista Chino beseft duidelijk dat dit de ruggengraat van het huidige succes is. Nummers als ‘Supa Scoopa and Mighty Scoop’ en ‘Green Machine’ blijken ware publieksfavorieten. Tourbassist Mike Dean, normaliter bassist van Corrosion of Conformity, maakt misschien nog wel de meeste indruk op het podium. Met een tomeloze energie blijft hij een uur lang constant gaan.

 

Het is altijd een riskante onderneming om een legendarische band nieuw leven in te blazen. Over de livepresentatie van het oude materiaal is in ieder geval niets te klagen. Garcia zingt beter dan ooit, en Bjork drumt nog steeds of zijn leven er vanaf hangt. Na een intense set en een kort bedankje is het plots gedaan. De voorste rijen hongerig naar meer achterlatend. (PK)

Dearworld

Dearworld uit Oss mag de uitverkochte zaterdag van Nirwana afsluiten. Een taak die aan het viertal wel besteed is. De electrorock stuitert van de ene naar de andere opzwepende climax en zorgt gegarandeerd voor een enthousiaste menigte. Dat die menigte al sinds één uur ‘s middags aan het bier zit, helpt natuurlijk alleen maar.
 
‘Are you ready to dance?’ ‘Are you ready to rock?’ Deze twee uitspraken van zanger Robin Borneman, een soort Nederlandse Mika, geven in een notendop weer waar Dearworld voor staat. Met analoge instrumenten wordt een stevige housebeat gefabriceerd die de basis vormt voor de goed opgebouwde nummers. De band neemt de tijd en bouwt minutieus en vakkundig op naar alweer een nieuwe climax. Dat je die elke keer al van ver ziet aankomen, deert dankzij de goede uitvoering geenszins. Het geluid is moddervet en de eindeloze stroom bizarre geluiden en effecten die het viertal uit hun instrumenten weet te halen, geven Dearworld grote meerwaarde.
 

Een minder aspect van het optreden is de uniformiteit van het materiaal. Het tempo ligt bijna het hele optreden gelijk en de maniertjes van zanger Borneman raken ook snel sleets. Gelukkig is Dearworld elke keer op tijd bij de les; de pieken in de setlist zijn goed uitgekiend en houden het optreden tot aan het einde toe de moeite van het kijken waard. De originele cover van Coldplay’s ‘God Put A Smile Upon Your Face’ en de battle tussen Estelle Stijkel, gitariste van The Jacks die tijdens het laatste nummer meespeelt, en toetsenist Huub van Loon op keytar vormen de hoogtepunten van het optreden.

Het resulteert ruim een uur lang in een dansende menigte en crowdsurfers: Dearworld is een prima festivalband en zorgt ervoor dat Nirwana de zaterdag afsluit met een bescheiden feestje. (TP)