Onder de titel ‘Effenaar de stad in’ organiseert het poppodium sinds vorig jaar steeds meer concerten op alternatieve locaties. Na onder andere Area51, Café Altstadt en het Muziekgebouw is vandaag de Studentenkapel aan de beurt. De kale en Spartaans aandoende kapel is nog steeds in gebruik en biedt plaats aan zo’n 200 bezoekers.
De muzikale Hoogmis wordt vanavond geopend door het Zeeuwse ‘Broeder Dieleman’. Tonnie, zo heet de Broeder, heeft zijn Bijbel thuisgelaten en brengt akoestische folk. Trage, zware nummers, gezongen in onvervalst Zeeuws dialect. Onversterkt en slechts bijgestaan door een achtergrondzangeres krijgt de Broeder het kerkpubliek meteen muisstil. Dat ligt niet alleen aan de intensiteit van de muziek, de hele setting werkt verlammend. Als bezoeker durf je bijna geen adem meer te halen, laat staan een slok van je bier te nemen.
In de alomvattende stilte van de kapel krijgt de set, mede door de bijna kerkelijke samenzang, een plechtig karakter. Klein nadeel is dat het dikke Zeeuwse accent de scherpe randjes van de nummers afhaalt. Al met al een wat beklemmende ervaring, die echter geen afbreuk doet aan de kwaliteit van Broeder Dieleman.
I Am Oak laat heilig vuur niet ontbranden
Half geslaagde muzikale ontmaagding van Studentenkapel
Nerds zijn weer cool. Het is geen schande meer om een grote bril en een scheiding te hebben of bootschoentjes te dragen. Het geruite overhemd mag een maat te groot zijn en de broek — een pantalon mag ook — moet wortelpijpen hebben.
Thijs Kuijken, de man achter I Am Oak, is zo’n coole nerd. Met drie zeer goed ontvangen releases op zijn naam, waaronder het vorig jaar verschenen ‘Oasem’ waarvoor hij geheel onverwacht de 3voor12 Award voor beste album ontving, speelt hij mee in de voorhoede van de Nederlandse folkscene. Vanavond heeft hij een primeur: hij is de eerste act die in de Eindhovense Studentenkapel speelt.
I Am Oak
Afgaande op het repertoire van I Am Oak is het maar de vraag of Kuijken & Co. voor wat luchtigheid kunnen zorgen. De melancholische, dromerige folk van de band staat niet bekend om zijn vrolijke karakter. Voor de laatste plaat ‘Nowhere Or Tammensaari’ toog de band naar het besneeuwde Finland om, op z’n Bon Iver’s, in een verlaten hutje nummers op te nemen.
Gelukkig speelt het viertal versterkt en met een drummer, het publiek kan letterlijk en figuurlijk opgelucht ademhalen. Bassist Stefan Breuer lijkt ook door te hebben dat de sfeer wat kil is en deelt gortdroog mee dat het publiek tijdens het optreden “gewoon naar de WC mag”.
I Am Oak leunt zwaar op de bijzondere stem van frontman Kuijken. Dat is er een om in te lijsten, zo blijkt ook vanavond. De gelijkenis met Antony & The Johnsons is al vaak gemaakt, maar niet onterecht. Je vraagt je als bezoeker af waarom Kuijken überhaupt een band bij zich heeft. De tweede gitarist vervult nog minder dan een bijrol en ook de drummer heeft een rustige avond. Alleen bassist Breuer wordt aan het werk gezet; hij neemt de tweede zang op zich en doet dat met verve. De zangharmonieën klinken alsof er een engeltje in je oor — laten we het netjes houden — watert.
Opvallend is dat ‘On Trees And Birds And Fire’, het onbetwiste prijsnummer van de band, al vroeg in de set gespeeld wordt. Het nummer krijgt een geweldige uitvoering en kan zowaar op bescheiden gejuich rekenen, voor het eerst deze avond.
Gelukkig speelt het viertal versterkt en met een drummer, het publiek kan letterlijk en figuurlijk opgelucht ademhalen. Bassist Stefan Breuer lijkt ook door te hebben dat de sfeer wat kil is en deelt gortdroog mee dat het publiek tijdens het optreden “gewoon naar de WC mag”.
I Am Oak leunt zwaar op de bijzondere stem van frontman Kuijken. Dat is er een om in te lijsten, zo blijkt ook vanavond. De gelijkenis met Antony & The Johnsons is al vaak gemaakt, maar niet onterecht. Je vraagt je als bezoeker af waarom Kuijken überhaupt een band bij zich heeft. De tweede gitarist vervult nog minder dan een bijrol en ook de drummer heeft een rustige avond. Alleen bassist Breuer wordt aan het werk gezet; hij neemt de tweede zang op zich en doet dat met verve. De zangharmonieën klinken alsof er een engeltje in je oor — laten we het netjes houden — watert.
Opvallend is dat ‘On Trees And Birds And Fire’, het onbetwiste prijsnummer van de band, al vroeg in de set gespeeld wordt. Het nummer krijgt een geweldige uitvoering en kan zowaar op bescheiden gejuich rekenen, voor het eerst deze avond.
Als de drie bandleden na zes nummers van het ‘podium’ afstappen, etaleert Kuijken zijn klasse met een kort solo-optreden. Met alleen Spaanse gitaar en zijn stem maakt hij diepe indruk met uitgeklede versies van ‘Lo And Behold’ en ‘Curt’. Het is bijna een teleurstelling als de band zich na drie nummers weer bij hem voegt.
Vanaf de reünie zakt de set als een pudding in elkaar en begint de verveling toe te slaan. De nummers lijken erg veel op elkaar en er zit totaal geen tempo of dynamiek meer in het optreden. Pas als ‘Famine’ gespeeld wordt, komt er weer wat leven in de brouwerij, maar dat is ook meteen het laatste nummer van de set. Met de geleende banjo van Broeder Dieleman wordt als toegift nog één nummer gespeeld, maar dan is het echt afgelopen.
I Am Oak heeft de Kapel muzikaal ontmaagd en voor een bijzondere avond gezorgd. Niet over de gehele linie geslaagd; daarvoor is de kwaliteit in het tweede deel van de set niet hoog genoeg en heeft de verlammende, plechtige sfeer teveel afbreuk aan de beleving gedaan.
Vanaf de reünie zakt de set als een pudding in elkaar en begint de verveling toe te slaan. De nummers lijken erg veel op elkaar en er zit totaal geen tempo of dynamiek meer in het optreden. Pas als ‘Famine’ gespeeld wordt, komt er weer wat leven in de brouwerij, maar dat is ook meteen het laatste nummer van de set. Met de geleende banjo van Broeder Dieleman wordt als toegift nog één nummer gespeeld, maar dan is het echt afgelopen.
I Am Oak heeft de Kapel muzikaal ontmaagd en voor een bijzondere avond gezorgd. Niet over de gehele linie geslaagd; daarvoor is de kwaliteit in het tweede deel van de set niet hoog genoeg en heeft de verlammende, plechtige sfeer teveel afbreuk aan de beleving gedaan.