In mijn achterhoofd galmt de vraag nog na; “Kies jouw lievelingsplaat en beschrijf waarom.” En daar zit je dan op je knieën, al je vinyl uit de kast te trekken. En dan hou je uiteindelijk een stuk of tien platen over die eigenlijk allemaal behoren tot jouw favoriete plaatjes. Op zulk soort momenten blijkt maar weer dat een breed assortiment aan keuzes echt geen vrijheid is. Dus je besluit om het stapeltje te verkleinen. Vijf zwarte beesten over, en nog geen steek verder. Wel toevallig dat er drie van de vijf platen van The Doors zijn. Dus moet het terug gebracht worden van vijf tot één. En Fuck it! Waarom ook niet. Je kiest gewoon voor een verzamelalbum, omdat je toch niet kunt kiezen tussen die drie.

The Doors, een band met alleen maar herinneringen, en blijkbaar ook een toekomst. Een die je heel je leven blijft achtervolgen en die je bijna (ik zeg bijna!) leren broeken doet dragen.

Je stapt op je fiets, zo’n oud Gazelle ding waar het roest nog net niet vanaf valt, en zet deze muziek op. Voor die paar minuten dat je onderweg bent heb je het gevoel dat je in een blauwe Ford Mustang scheurt en de drang krijgt om als een indiaan op de rondweg te gaan dansen, een fles whiskey in een teug leeg te drinken, om vervolgens een poging te wagen om als een slang naar de maan te zwemmen en uiteindelijk voldaan en geheel uitgeput tegen het warme lichaam van je geliefde aan kruipen, die je tot slot een zoen geeft voordat ze in haar onbewuste verdwijnt.

‘Weird Scenes Inside The Gold Mine’ laat niet alleen de veelzijdigheid zien van The Doors, maar geeft met zijn geniale artwork (van Bill Hoffman) ook weer antwoord op de muziek. En nog een fijn punt aan deze band is dat Robbie Krieger een van de weinige gitaristen is die niet denkt dat zijn penis groter is dan z’n gitaar. WAUW.

Een ‘reis’ door het album:

- Wat heb je gezien mijn zoon, met je blauwe ogen?
En wat heb jij gezien, mijn kleine lieve meid? -

Ik zag een kamer vol met mannen met bebloede hamers.
Wat ik nog meer zag waren geweren en zwaarden in de handen van kinderen.

- Waar ben je geweest mijn zoon, met je blauwe ogen?
En waar ben jij geweest, mijn kleine lieve meid? -

Ik liep door naar het diepste van het donkere woud.
Waarna ik op de snelweg belandde, met mijn koffers in m’n handen.
En heer, waar jouw straten leegraken, worden je snelwegen gevuld.
Ik loop alleen op die grote lange snelweg, op weg naar haar.
Want ik mis mijn meis, maar ze is ergens in een ander land.
Dus als je ooit naar het noorden gaat, kijk dan voor mij of haar haar los hangt,
want zo kan ik me haar het beste herinneren.

Ik zoek verder, beland in een kroeg en word dronken. Toen ze er nog was, deed ze net of ik er niet was, want als ik dronken ben, ruik ik als een stinkdier.
Zodra ik wakker word loop ik door naar een stadje waar ik eerder ben geweest.
In Oxford ben ik ooit geweest! De stad waar mensen hun hoofd laten hangen, waar geweren je achtervolgen en waar twee lijken werden gevonden vlak bij de Mississippi. Geen fijne plek, en dat allemaal door de oorlogsmeesters.

Het enige wat zij doen is de geweren sneller laten vuren, zodat er meer slachtoffers vallen, terwijl zij zich achter hun grote bureaus verschuilen.
Geen fijne plek dus…

Dan zinkt de moed mij in de schoenen: ‘het heeft geen zin om mijn naam te roepen, want ik heb je nooit gehoord’, galmt er door mijn hoofd.
‘Nee!’ denk ik, ‘laat je niet gek maken!’ Dus ik ga verder, want ik hou van haar tot mijn as met de wind meewaait.

In gedachte ben ik al bij haar. Ik bedenk wat ik wil zeggen en kan maar één ding bedenken: ‘schat geef me nog een kans om aan je zijde te staan.’
Maar het antwoord zal ik nooit krijgen, want zij leeft ergens in het noorden, een plek die ik te voet nooit zal bereiken, aangezien ik geen auto heb…