Ad van Meurs pleegde het afgelopen jaar stijlbreuk door een cd in het Nederlands op te nemen. Voor de zanger, die bijna uit gelijke delen Nederland en Amerika bestaat, een rigoureuze stap. Het resultaat is ‘En Soms’, een plaat waarop de taal ook het enige verschil blijkt; alle bekende stijlen komen voorbij. Eerder dit jaar zagen we de band al nummers van de plaat spelen op Eindhovens festival Folkwoods. Het was met gemak het beste optreden van het weekend.
Van die band is vandaag alleen drummer Sjoerd van Bommel over. Gitarist BJ Baartmans, die het optreden op Folkwoods naar een hoger plan tilde, is vervangen door Stephan Jankowski. Bepaald geen slechte gitarist (understatement) al ontbeert de Duitser het charisma van eerdergenoemde Baartmans. Ook gelegenheidsbassist Gerard van Beuningen is er vanavond niet bij. Vaste bandvriend Theo Wijdeven neemt zijn plaats in.
“We beginnen klein, dan hoeven we ons straks niet meer in te houden”, belooft van Meurs. Hij houdt woord. Na ‘Amerika’ en het verstilde ‘De Soundtrack Van Het Leven’ gaat het tempo met ‘En Soms’ iets omhoog. ‘Terug Naar De Hei’, het beste nummer van de plaat, komt halverwege langs en vormt het laatste rustpunt in de setlist.
Tijdens ‘Slapjanus Blues’ krijgt Jankowski de kans om het publiek te overtuigen van zijn kunnen. Op een standaard bluesschema soleert hij Wilhelmina stil en oogst hij een staande ovatie. Dat ontgaat ook van Meurs niet. “Ik wil het nog een keer horen”, zegt hij en telt af voor een paar extra maten.
Het optreden telt wederom weinig minpunten, al is de magie van Folkwoods vanavond afwezig. Misschien is het rumoerige publiek daar debet aan. Op het spel van de band valt weinig af te dingen en drummer van Bommel is een drummer waarvan er meer zouden moeten zijn. Wederom een zeer geslaagd optreden van ‘The Watchman’. Als ze zulke goede muziek blijven maken, gaan we graag mee naar de hei.
Loom Allez Soldaat durft niet te kiezen
The Watchman krijgt iedereen mee naar de hei
Allez Soldaat en Ad van Meurs, ook bekend als ‘The Watchman’, die samen het podium delen. Het is een soort ‘Op Volle Toeren’ maar dan gebaseerd op Amerikaanse muziek en zonder presentator Chiel Montagne. Dat weerhoudt een groot aantal bezoekers er niet van de Dutch Design Week links te laten liggen en de warmte op te zoeken in Café Wilhelmina. Ze hebben groot gelijk: met cd-presentaties van zowel de éminence grise als van de mogelijke troonopvolger van de Eindhovens-Amerikaanse scene heeft de kroeg vanavond een affiche van formaat.
Allez Soldaat is de band van Björn van der Doelen. Mochten er mensen zijn die het niet weten: Van der Doelen was een succesvol voetballer, die onder andere voor PSV en NEC speelde, maar op zijn 29e besloot zijn geluk elders te zoeken. Hij stopte met profvoetbal en ging verder met muziek maken, zijn grote passie. Dat bleek een goede beslissing. Van der Doelen is een alom gerespecteerd muzikant die aardig aan de Brabantse weg timmert.
Inmiddels heeft hij een band opgebouwd met een aantal sterren uit het locale circuit. Peter van der Sanden (Maypole, Real Deal) op drums, Harmen de Bresser (Roosbeef) op bas, Jordy Haven (Eighty Eight) op toetsen en Ruud van den Boogaard (JW Roy) op gitaar: op kwaliteit is zeker niet bezuinigd. Allez Soldaat tapt uit hetzelfde vaatje als ‘Denvis & The Real Deal’: soulvolle Amerikaanse rock-‘n-roll met country-achtige uitstapjes. Wel steevast gezongen in onvervalst Brabants accent, wat dan weer doet denken aan Gerard van Maasakkers. Vanavond presenteert de band de nieuwe plaat ‘Als De Wolven Janken’.
Met The Watchman als veredeld voorprogramma legt Allez Soldaat de lat direct hoog voor zichzelf. Vol goede moed trappen van der Doelen en zijn negen bandleden af. Als eerste wordt ‘God, Het Blijft Een Heul Gevecht’ gespeeld, het nummer waarmee de zanger in 2010 de prijs voor Brabants Mooiste Dialectlied won.
Mede dankzij de drie blazers klinkt Allez Soldaat lekker warm en soulvol. De band lijkt er zin in te hebben en speelt goed maar van der Doelen en zangeres Ellen Jeurissen zelf maken een wat lome indruk. De zang van Jeurissen komt niet echt uit de verf. Het zij haar vergeven: later blijkt dat ze onder de pijnstillers op het podium staat en verre van fit is. Met name toetsenist Haven probeert de band op te hitsen met zijn enthousiasme, maar het blijft allemaal wat vlak.
Het resulteert in een setlist die weinig hoogtepunten kent. De rocknummers rocken net niet hard genoeg, de ballads ontroeren net niet. Uitzondering is ‘Dansen’. Het nummer begint loom en sexy en lijkt op een muzikale liefdesbaby van Tom Waits en Tito & Tarantula. Halverwege ontaardt het in een ziedende, swingende woestijnrocker waarin een glansrol is weggelegd voor de blazerssectie.
Het ene hoogtepunt kan echter niet verhullen dat het optreden over de gehele linie tegenvalt. Al tijdens het optreden zoekt een deel van het publiek zijn heil bij de bar of vertrekt vroegtijdig. Dat is jammer. Aan alles valt te zien dat hier een band staat die goede ideeën heeft, die een eigen weg bewandelt en die puur is. Het zou Allez Soldaat goed doen wat duidelijkere keuzes te maken en wat meer extremen op te zoeken in het bandgeluid. Dat geldt zeker ook voor de zang, die inwisselbaar is en te weinig sterke melodieën kent.
Het optreden van vanavond lijkt op een Big Mac: bij tijd en wijle erg lekker, maar alweer vergeten bij de laatste hap. En na een uur alweer honger hebben.
Gezien: The Watchman en Allez Soldaat, op 25 oktober 2012, in café Wilhelmina.