Opeens was daar het eerste volwaardige album ‘Echo Forever’ van Radar Men from the Moon. Het verscheen in eerste instantie vrij anoniem als download op Bandcamp, maar onlangs werd het ook fysiek uitgebracht. Dat gebeurde tijdens de integrale albumpresentatie waarmee de band onze laatste clubavond van dit jaar afsloot. Ook een vinyl-release staat nog op de planning, maar die laat nog even op zich wachten gezien de financiële investering die daarvoor nodig is.

Misschien gevoed door de positieve reacties op de digitale release beseft de band in ieder geval wel degelijk dat het iets fraais heeft gemaakt. Als Felix Baumgartner dit plaatje had opgezet tijdens zijn sprong, had hij iets langer door de ruimte gereisd in plaats van alleen een parachutesprong gemaakt. Het is een plaat waarvoor even de tijd genomen moet worden om hem door te laten dringen; de lange nummers die gemiddeld rond de zeven minuten klokken beginnen allemaal met rustige intro’s, al dan niet gecombineerd met filmfragmenten, en eindigen in zware climaxen. Geen enkele song klinkt hetzelfde en ondanks de lengte en het soms zware geluid zijn ze toch nog allemaal goed behapbaar.

Opener en tevens titeltrack ‘Echo Forever’ begint gonzend met een gitaar die voelt als een plek in een nooit eindigende draaikolk. Wanneer dan het distortionpedal wordt ingedrukt, schiet hij als een raket het universum in. ‘Atomic Mother’ begint als een nummer van 35007 maar door de tempowisselingen van de drums krijgt het weer een twist die typerend is voor Radar Men from the Moon. Cleane gitaarpartijen worden afgewisseld met groovy stonerriffs die, doordat het repeterende aanhoudt, klinken als een hypnotiserende trip door het heelal. De variërende drums en smeuïge basslijnen houden het geheel strak bij elkaar.

‘Dance of Black And White Paint´ is zowaar dansbaar en uiterst geschikt voor op een discovloer met witte en zwarte lichtplaten. Het nummer bevat een dansbaar tempo met een vleug desertrock die te danken is aan de geluidsmuur van gitaren die er halverwege in komt gedenderd. ‘Darkness´ verraadt zichzelf al door de titel: een ietwat donkerder en zwaarder nummer dan de rest dat bijna tegen stonerdoom aanleunt. Ook ‘Heading For The Void’ zit hier gevaarlijk dichtbij in de buurt, maar dan met net iets meer postrock-invloeden. Vervolgens komen de aarde en de lucht tezamen in ‘Where Sky Meets Earth’: het ene moment heel zwaar ronkend en het andere moment zo licht als een veertje op en neergaand waarbij Sonic Youth invloeden niet geschuwd worden.

Last but not least: ‘Avant-garde Luxury’. Deze track duurt zo’n elf minuten en is niet zomaar even weg te luisteren. In dit avant-gardistische nummer worden nog even alle remmen losgegooid en stevenen de sonische golven zo op de man af.
Wat een trip, wat een plaat. Herhaling sterk aanbevolen en dan: vier van de vijf sterren.