Met openingsnummer ‘William’ wordt meteen de onbehaaglijke weg van het album ingeslagen. Het nummer is prachtig opgebouwd met een ruisende elektrische gitaar in het begin die later overstemd wordt door getokkel op een akoestisch gitaar, het instrument met de belangrijkste rol in de nummers van Man From The South.
Het album gaat van onbehaaglijk naar vrolijkheid, van folk naar country. De opbouw van de cd en het vinyl, is beter dan de eerder verschenen digitale versie. Het zwaartepunt ligt duidelijk in het midden van het album: het op de Hollandse Nieuwe verschenen ‘Something Made The Streets Melt’ gaat haast onmerkbaar over in ‘Welcome To Camacua’ en ‘Bring Me Home’. Deze drie nummers geven het gevoel dat de plaat wil overbrengen het beste weer. De repetitieve akoestische gitaar, bijna zenuwachtig zelfs, geven dit drieluik een gespannen lading mee. Het voelt wat ongemakkelijk, maar ondertussen ontzettend mooi.
Na de drie nummers die aan elkaar verbonden zijn volgt ‘Goodbye Hawaii’. Het lied bevat een van de mooiste zinnen in tijden gehoord: “Voices under the floor, could have sworn it was yours, but you were gone and I was dead.” Het gitaarspel, en dan vooral het tokkelen, doet wat denken aan The Tallest Man On Earth. De stem van Man From The South heeft niet dat rasperige, Dylaneske, maar in zijn muziek en teksten is wel te horen dat ook hij dezelfde inspiratiebronnen heeft gehad: Bob Dylan, Johnny Cash, Eddy Vedder en misschien een beetje Springsteen in het verhalende karakter van de teksten.
Twee van de laatste nummers laten de wat meer bluesy, Americana kant van de singer-songwriter horen. Met ultra Amerikaanse teksten als “Oh Johnny what have you done, left my home with a smoking gun”, en het hele korte ‘Hardy Man’, wordt het melancholische even gelaten voor wat het is en toont de Eindhovenaar zijn veelzijdigheid.
Slotnummer ‘Right On’ valt wat uit de toon. De bijna poppy soundscapes en heel erg clean opgenomen zang passen niet echt bij de rest van het album. De tekst doet niet onder voor de rest van het debuut, maar de productie in dit nummer is te netjes en klinkt daardoor wat vreemd in het geheel.
’Koblenz’ is een prachtig album geworden. Veel nummers gaan over een onbestemd gevoel. Over plekken die niet bestaan, die verschijnen tussen dromen en wakker zijn. Nu in de herfst, met regenachtig weer, is het op zijn best. Het zijn de perfecte omstandigheden om te luisteren naar de melancholische, soms wat mistroostige muziek. Op het eind is er misschien een klein missertje, maar dat mag verder geen naam hebben. Op iedere andere plaat had het slotnummer een hoogtepunt kunnen zijn, maar door de klasse van de rest van het album valt dit nummer wat in het niet.
‘Koblenz’ is digitaal te verkrijgen tegen het ‘noem je prijs’ principe via de Bandcamp pagina van Man From The South. De cd is op 21 september 2012 uitgebracht op Whipping Post Music en op 7 oktober 2012 verschijnt het album op vinyl bij Quadrofoon records.
Albumrecensie: Man From The South - Koblenz
Opnieuw verschenen debuut goed op zijn plek in regenachtige herfst
In 2009 schreef Paul van Hulten alias Man From The South verschillende nummers over een bepaald gevoel van onbehagen en melancholie dat sporadisch bij hem kwam opborrelen. Deze nummers nam hij op voor zichzelf. Bij gebrek aan intentie om ze uit te geven, verdwenen ze op de plank. Gelukkig heeft Paul een vriend die zijn muziek graag wilde horen en hem aanspoorde dit met de rest van de wereld te delen. ‘Koblenz’ verschijnt op internet en de goede kritieken blijven niet uit. Shows op Brandend Zand en Naked Song volgen na een vrij anonieme albumpresentatie op Incubate 2011, maar de echte aandacht voor de plaat blijft uit. Totdat ‘Koblenz’ op cd en op vinyl wordt uitgebracht. 3voor12/Eindhoven bespreekt het opnieuw verschenen debuut van Man From The South.