Abigail Washburn geeft veel, maar vraagt ook wat terug

Kai Welch perfecte bijrijder in de zijspan

Tekst: Patric Muris / Fotografie: Hanneke Wetzer ,

In de eerste persberichten van Naked Song werd de komst van Abigail Washburn juichend aangekondigd. De niet alledaagse singer-songwriter geeft maar weinig optredens en is tijdens Naked Song zelfs voor het eerst in Eindhoven. Een stad waar ze graag langer was gebleven, zo vertelt ze in haar inleiding, maar het moet laten bij slechts één optreden van iets minder dan een uur. Kai Welch, met wie ze graag nummers schrijft, is mee op tour en zingt vanavond regelmatig mee. Beiden zijn multi-instrumentalisten die vandaag perfect op de rand balanceren tussen uitgekleed en poedelnaakt.

Gezien
Abigail Washburn, tijdens Naked Song festival in Muziekgebouw, op 16 juni 2012.

Muziek
Vaak autobiografische levenslessen verpakt in muziek die op een gewichtige manier wordt gebracht. Abigail Washburn is een belegen singer-songwriter die veel instrumenten goed beheerst, inclusief haar eigen stem. Ze speelt meer instrumenten dan handen kunnen tellen, maar vanavond houdt ze het beperkt tot een banjo voor haarzelf en gitaar, toetsen en mondharmonica voor Welch. Zelden is een liedje luchtig of vluchtig; er zit altijd meer achter dan vermoed kan worden. Gelukkig is ze er erg goed in om zelf de toelichting te geven voorafgaand aan de nummers zodat ze live altijd wel op hun plek vallen. Een concert van Washburn is als een audioboek van haar leven.

Plus
Washburn maakt indruk als sterke levenswijze vrouw die haar ervaringen ook nog eens goed kan delen. Ze betrekt het publiek er niet alleen bij door het toe te spreken, maar ook door regelmatig te vragen om mee te doen. Het geknip van de vele vinger in de grote zaal als ondersteuning van haar a cappella en onversterkte (!) zang is een indrukwekkende één-twee. De credits gaan hoofdzakelijk naar Washburn dat met haar enorme bereik in zowel toonhoogte als volume werkelijk onhoudbaar binnendringt. Ze kent haar eigen krachten en neemt dan ook bewust voortdurend afstand van de microfoon. Waarschijnlijk weet ze ook heel goed dat haar solo performance erg intens is en teveel van het goede kan worden. De zeer ontspannen ogende Welch compenseert en vult aan. Weten dat iemand anders je nog sterker maakt, is ook een pluspunt waard.

Min
Naar Washburn luisteren, is soms best een zware zit. Haar enorme vermogen om uit te halen met haar stem vraagt ook wat van de luisteraar. Af en toe is lucht happen mogelijk als ze iets meer ritme in haar geluid aanbrengt of interactie met het publiek verlangt. Iets meer balans in de set zou de intense nummers nog meer tekenen en vooral het publiek iets meer vermogen geven om het helemaal op te kunnen nemen.

Conclusie
Het duo Washburn en Welch zingt duetten op verschillende manieren: onversterkt, versterkt, met getokkel, met uithalen, maar altijd goed op elkaar ingespeeld. Het soms wat kale geluid kan indruk maken, maar ook de aandacht doen verslappen. Door te spelen met accenten, een loop pedal en soundscapes ter ondersteuning weten ze het merendeels spannend te houden. De verhalende lijn van de nummers wordt goed voorafgegaan door relevante monologen. In alle opzichten wordt er dus prima gecombineerd.

Cijfer
7,5