LMFAO en David Guetta zijn de opvallendste namen op het affiche en niet zozeer omdat ze de interessantste muziek brengen, maar vooral omdat ze ervoor gezorgd hebben en tevens het resultaat zijn van de enorme groei van de dancemuziek in de Verenigde Staten tot belangrijk onderdeel van de popmuziek. David Guetta is eigenlijk geen dj of producer meer, maar een popster zoals Madonna of Kayne West. Dit merk je goed aan de dj set die hij geeft die, als je het kritisch op de draaikunsten en de opbouw gaat beoordelen, ronduit slecht is. Opbouw zit er niet in; het is niet meer dan een aaneenschakeling van wereldhits. Daarnaast is zijn timing bij de overgangen ook erg ongelukkig. Het ergste zijn de momenten waarbij hij zich een mc waant, het geluid van de muziek als een radiopiraat dichttrekt en met gebrekkig Engels ("thank you for stopping the rain for us'') begint te roepen. Het lijkt niemand te deren, want het is afgeladen vol bij de Diamond (buiten)main stage. Het erbij zijn, het zien van de popster en het feest van herkenning van al die radiohits is voor velen enerverend genoeg.
Bonte mix van grootste housepioniers tot wereldformaat pop-acts
XO Live: kleddernatte doop van het vernieuwde Outdoor festival op Aquabest
In de strijd met andere grote zomerdancefestivals om publiek te behouden, en nieuwe mensen te trekken dankzij de grote veranderingen in de internationale dancescene, is het geen slecht idee een jarenlang beproefd concept up to date te houden. Extrema kiest er dit jaar voor om meer nadruk op de live-acts te leggen tijdens het eendaagse dancefestijn. Een verslag van de gehele dag van de eerste editie XO Live, voorheen Extrema Outdoor.
De Diamond main stage is ter versterking van het "live"thema opgezet als een podium zoals je die ziet bij grote rockconcerten met een groot vloeroppervlak. De achterzijde is volledig voorzien van een videowall en dit blijkt een slimme zet te zijn. Live-acts in de dancescene hebben meestal niet de omvang en impact als die van een show van een beetje rockband. Daar komt bij dat de muziek wordt gemaakt op een computer en bij het liveoptreden meestal deze ook wordt afgespeeld met die computer(of enkel op een cd speler) en daardoor tevens moeilijk te zien of horen is wat het live- element is van de act. Tijdens de liveset van Gregor Salto samen met Skin (de zangeres van Skunk Anansie) is het gissen naar wat ze doen. Skin staat het grootste deel van de show zelfs naast dj/producer Gregor Salto in de booth (grote zwarte tafel) doet net alsof ze aan het dj-en is. Inclusief hoofdtelefoon. Echt live edits of spontane ingrepen hoor je niet en het lijkt er meer op dat kant en klare tracks braaf worden afgespeeld met her en der wat echo- en rolleffecten erover heen. De inbreng van de percussionist die mee staat te trommelen op de nummers is samen met de momenten dat Skin wat voor op het podium komt huppelen en meezingen niet voldoende om als liveshow te worden gezien. De visuals stelen dan ook de show.
Totaal anders is het bij de show van Detroit- en Chicagohousepionier Kevin Saunderson samen met een van zijn projecten Inner City in de Quartz Arena: de andere (overdekte) main stage. Als technoproducer en dj zal hij vooral bekend zijn bij het wat oudere, meer op de underground gerichte publiek, maar eind jaren tachtig heeft hij met zijn Inner City project ook mainstream succes gehad. Hij begint de show alleen op de stage en eigenlijk is nu ook weer moeilijk te horen wat er live aan is; of dat hij niet gewoon als dj zijn producties achter elkaar draait. Maar dan komt alles goed, het podium wordt gevuld met de rest van de leden van Inner City: twee zangeressen die met hun omvang al ontzag inboezemen, een percussionist en toetsenist.
Kevin Saunderson's rol verandert meer in die van dirigent en opjutter. Wanneer de zangeressen hun kelen openen bij 'Pennies From Heaven' voel je de opwinding in de afgeladen volle megatent en staat het kippenvel op de armen. De gospelhousetrack lijkt haast echt een spirituele connectie naar een hoger macht te hebben gemaakt: de kracht en overtuiging spat er vanaf. Nergens blijkt meer uit dat het nummer in een studio met synthesizers en een drumcomputer is gemaakt in plaats van door een band. De impact van Inner City's grootste hit 'Big Fun' van 24 jaar terug die volgt is niet veel minder.
Na deze warmte is Nero muzikaal en qua show 180 graden anders. De muziek is te omschrijven als rauwe dubstep met veel invloed van grime die ook veel raakvlakken heeft met de commerciële plattere rave-electro. Het duo is amper te zien - meestal enkel de contouren van hun hoofden - omdat de heren hoog verscholen staan in een donkere booth met felle sterke spots die van achteren schijnen. Ze wekken de illusie - of misschien willen ze alleen maar extra mysterie opwekken rond de act - dat er iets te verbergen is. Zelfs de pers mag tijdens de show niet backstage op het podium komen. Niemand weet wat er wordt uitgespookt daar boven: wordt er wel iets live gedaan? Het klinkt in ieder geval meer als een kant en klare set, op de enkele zangpartij van de zangeres na. Ook hier is de (bijna) popsterachtige status van Nero, in combinatie met de vette indrukwekkende krachtige lange lichtstralen in de duistere sfeer van de tent, toch bijzonder spectaculair en gaat het zonder enige moeite los.
De Emerald stage is tijdens de middaguren een beetje het zorgenkindje. Het ligt op een uithoek van het terrein en een paar flinke buien weerhouden de bezoekers ervan te komen kijken. Dat is jammer: de line-up zit vol met de betere underground deephouse- en de wat minimalere technoacts en dj's. Live-act Digitaline verdient meer aandacht en zeker ook veel meer zon, want daar lijkt hun muziek voor gemaakt. Ook hier heb je het idee dat live optreden als danceproducer niet veel inhoudt en dat wordt bevestigd door de beide heren die bescheiden en ingetogen achter hun laptops staan. De beats zijn echter goed: langdradig, loom en met veel Afrikaanse percussie-elementen en zweverige melodieën. Een heerlijke optie na eerder los te zijn gegaan, weer bij te komen en rustig wat mee te deinen. Detroit technopionier Kenny Larkin sluit met een diepe set hier perfect op aan en mede door de opklaringen begint het hier ook gezellig te worden.
De Cobalt Carousel stage brengt een totaal andere hoek van het muzikale spectrum en wordt gehost door de Eindhovense dubstepavond SAW van de Effenaar. Het is lekker vol in de oude botswagentjestent als Piro (resident van de SAW-avonden en medeorganisator van de Broke-feesten) staat te draaien en mikt op bassoverladen dubstep en zware (hip hop)beats van tegen de 70bpm. De sfeer blijft een poos lauw. Waarschijnlijk heeft de regen wat mensen de tent ingejaagd die niet van al te diepe beats houden. Piro voelt dit goed aan en brengt een remix van de mainstream hiphop hit 'Niggas In Paris' van Jay-Z en Kanye West die met de eerste paar klanken iedereen meteen wild krijgt.
En dit laatste is misschien wel illustratief voor de nieuwe koers van het festival en daarmee de nieuwe groep bezoekers die erop afkomt. Deze injectie met liveacts en de sterkere vermenging met de popmuziek van het festival zijn op zijn minst al interessant. Hierdoor kan niet alleen het mainstream publiek iets meekrijgen van meer onbekendere of moeilijkere stijlen, maar moeten anderzijds dj's en acts inspelen op een nieuw publiek. En eerlijkheidhalve zorgen meer livemuziek en de grotere invloed van pop niet alleen voor verbetering en blije gezichten. David Guetta's popstatus en zijn marketing zijn nu nog voldoende om al blij van hem te worden enkel door het feit dat ze bij zijn show aanwezig zijn, maar tegelijkertijd zal zijn show de bezoekers die hem of zijn nummers minder aanbidden flink hebben teleurgesteld. Daar tegenover heb je weer wel LMFAO die met een enorme crew een grote, wilde show neerzetten die op zichzelf al leuk genoeg is. Daarnaast excelleert Kevin Saunderson in zijn nieuwe rol als bandleider: 'Pennies In Heaven' is in de live versie meer magisch dan ooit. Zo blijft ondanks de nieuwe richting de basis van een flinke hoeveelheid aan muziekstijlen van diepe house tot rauwe electro en van techno tot makkelijkere clubhouse goed overeind en is de formule van het festival alleen maar krachtiger geworden.