Zoals dat zo vaak het geval is bij goede dingen, is ook deze soundtrack tot stand gekomen door een uit de hand gelopen project. De vraag van schrijver Miel Blok was om een nummer bij een gedicht in het boek te schrijven. Dat deden Van Son en Van Veenen. Maar daar bleef het niet bij; een nummer werd meerdere nummers en meerdere nummers werden een complete soundtrack. Dat het is geschreven in een creatieve flow is duidelijk te horen, want de nummers passen bijzonder goed bij elkaar. Van Son noemt het zelf een ‘poppy plaat’ en in vergelijking met de muziek van zijn andere bands (Nikoo en The Sugarettes) is het dat ook.

De structuur van de nummers wijkt wel vaak af van standaard pop muziek. ‘Not Rocket Science’, met een – bijzonder fraaie – gastbijdrage van Pien Feith, komt dan nog het meest daarbij in de buurt door het sterke refrein. Net als bij ‘Long Way Home’ is het de meerstemmige zang die het onoverwinnelijke-en-samenhorige-wij-gevoel creëert. En laat daar dan ook de eerste parallel met het boek getrokken worden waar dat ook bij de andere nummers onvermijdelijk is: hoofdpersonage Arie-Wubbo is dan wel vooral zelf bezig met zijn zoektocht naar geluk, hij komt genoeg mensen tegen die hem daarbij helpen. Het verhaal dat aandoet als een eigentijdse zoektocht naar een hogere geluksfactor – noem het een hedonistische inkeer – krijgt voornamelijk vorm door de gebeurtenissen die Wubbo onderweg meemaakt. En de andere personages die hij tegenkomt. Wubbo zelf is wat te eenvoudig om te intrigeren; zijn humor is opzichtig en zijn persoonlijkheid wat alledaags. Dat alledaagse maakt hem voor de meeste lezers natuurlijk wel weer herkenbaar, identificeerbaar.

Zijn voortdurend vernieuwend en hoopvol gedachtengoed ontstaat tijdens de reis en laat de lezer onderdeel uitmaken van het ontstaan ervan. Het proces geeft Wubbo kleur. De muziek die bij de passages hoort maken hem, of beter gezegd zijn reis, zelfs bont. De tekst stemt optimistisch, de muziek maakt vrolijk. Muziek en tekst zijn complementair, maar niet onafscheidelijk. De soundtrack staat ook met groots gemak op zichzelf. Dat de nummers echter met volledige toewijding aan de gebeurtenissen van Wubbo zijn geschreven, is duidelijk te horen. Op ‘My Life Elixir’ wordt zelfs de tekst van een liedje dat Wubbo tijdens zijn reis hoort, letterlijk benoemd. Net als ‘Radiate (Arie’s Theme)’ blinkt ‘My Life Elixir’ uit in een samenhangend gevoel van twijfels en het willen loskomen ervan. ‘Radiate’, door Van Son benoemd tot één van zijn beste nummers ooit geschreven, klinkt als een reis die mooier is dan zijn bestemming. Het nummer is dromerig en weelderig. Door de minimalistische structuur en productie kan ook hier een parallel getrokken worden met het personage dat besluit alles achter zich te laten en erop uit te trekken om elders meer geluk te vinden.