Even de definitie van Orgel Vreten vooraf: Robin Piso, toetsenist van DeWolff, en Thijs Schrijnemakers toetsenist bij Wende Snijders, kruisen de degens boven twee Hammondorgels in een vriendschappelijke wedstrijd zonder regels.

Voordat de orgels de dienst uitmaken, draaien de 8mm projectors van de ‘Celluloid Gurus’ al op volle toeren met de meest foute beelden van Duitse softporno films. Zo fout dat het bijna cult wordt. De platen die ze erbij draaien, zijn perfect om in de stemming te komen. Hammondorgels, oude souljazz, softporno soundtracks, alles komt voorbij.

Wanneer Piso en Schrijnemakers, strak in klassiek kostuum gekleed, om 22.15 uur van start gaan, is Eindhoven klaar voor een nieuw stukje muziekgeschiedenis. De orgels worden aan geslingerd en na een noisy opening knallen ze er vol in. Zoals beloofd in 3voor12/Eindhoven radio waar ze al een uur lang een ode aan de Hammond brachten, dagen ze elkaar uit en brengen ze elkaar tot grotere hoogten. De eerste ronde lijkt voor Schrijnemakers te zijn. Hij leidt de dans, Piso volgt. Schrijnemakers fungeert in het begin meer als gangmaker voor het publiek, terwijl Piso echt helemaal in zijn geliefde Hammond zit.

Het tweede stuk, want nummers kun je het nog niet echt noemen, is wat rustiger. Hierin neemt Piso de leiding op zich. De solo’s zijn eerlijk verdeeld. Wanneer de eerste woorden tot de zaal gericht worden, blijkt dat deze mannen normaal gesproken de microfoon niet vaak ter hand nemen. Een beetje onwennig spreken ze de zaal toe. Deze opkomst hadden ze niet verwacht.
Er wordt gepoogd het publiek wat ‘Hammondgeschiedenis’ bij te brengen. Een ode aan Jimmy Smith, de legendarische jazzmuzikant die aan de wieg staat van het succes van het instrument, volgt.

Het idee om een nieuw Orgel Vreten event op te zetten, is wellicht wat spontaan ontstaan, maar deze avond is goed geregisseerd. Naast Piso en Schrijnemakers zorgen een bassist en drummer als uitstekende ritmesectie voor de nodige diepgang en variatie in de set. Maar er is meer uit de kast gehaald. Bertus Borgers, die onder andere speelde met Herman Brood, betreedt met saxofoon het podium onder luid applaus voor een gastoptreden. Dit publiek kent zijn klassiekers. Niet alleen als saxofonist, maar ook als zanger is Bertus een welkome aanvulling die zorgt voor de twist die de show op dat moment nodig heeft.

In ons radioprogramma van 25 januari 2012 lieten Piso en Schrijnemakers al hun favoriete orgelnummers horen. Een enkele keer verklapten ze van welke nummers vanavond een eigen uitvoering voorbij zou komen. Ze hebben woord gehouden; de ene na de andere hit wordt uit de orgels getoverd. Deep Purple wordt ‘gecoverd’ en ook Focus komt voorbij.
Voor ‘Lazy’ wordt Pablo van de Poel, frontman van ‘DeWolff’ erbij gehaald. Hij brengt het concert naar een hoogtepunt. Fantastisch samenspel volgt tussen de Hammondorgels aan de ene kant en de gitaar van Van de Poel aan de andere kant. Je ziet dat deze mannen houden van de muziek, van het optreden. Ze vreten allen hun instrumenten op en ook het publiek slikt het allemaal.

Wanneer na ‘Organasm’ een set van bijna anderhalf uur erop zit, wil het publiek meer. Uiteraard krijgt het dat ook. In de toegift volgt een jam van meer dan tien minuten waarin Bertus Borgers en Pablo van de Poel opnieuw hun opwachting maken. Het is een feest om te kijken naar muzikanten die zoveel plezier hebben in wat ze doen. Een feest dat bijna twee maal zo lang heeft geduurd als aangekondigd en waarvan mensen wellicht over een aantal jaren trots zeggen ‘ik was erbij’.

Gezien: Orgel Vreten, op 2 februari 2012, in de Effenaar.