Gezien
Tim Akkerman, tijdens Folkwoods 2012.
Muziek
Tim Akkerman was in 2009 helemaal klaar met zijn tienerbandje Di-rect en besloot het alleen te proberen. Zijn eerste album ‘Anno’ verscheen in 2011 en kreeg redelijk wat aandacht van de vaderlandse media. Echt doorbreken met zijn toegankelijke popnummers doet hij nog niet, maar dat is ook niet het doel met deze plaat. Akkerman wil muziek maken waar hij zelf blij van wordt, en het publiek met een glimlach op het gezicht achterlaten.
Plus
De timing van het optreden is perfect; de rustige popnummers vallen heel goed op de zonnige zaterdagmiddag. Het is genieten met een biertje in de hand en de zon op het gezicht. Een nummer als ‘Nonzero’, dat een bescheiden succes werd op radiozenders als Radio 2 en Omroep Brabant, en ‘Between The Sun And The Moon’, geschreven voor zijn dochtertje, roepen wat herkenning op bij het publiek. De set kabbelt langzaam voort en kent met enkele solo’s op piano en drum zijn hoogtepunten. Akkerman heeft een prettige stem om naar te luisteren en muzikaal gezien zitten de liedjes goed in elkaar. Bovendien zitten er zeker nummers bij met hitpotentie, met name in het tweede deel van de set. Laatste single en afsluiter ‘Stronger Each Day’ blijft nog urenlang in je hoofd zitten.
Tim Akkerman welkome nuchtere variant van folkacts op Folkwoods
Optreden zou iets meer afwisseling mogen hebben
Als Tim Akkerman tien jaar geleden op een festival als Folkwoods op het affiche had gestaan, had je raar opgekeken. Na het tijdperk Di-rect is de voormalige frontman echter solo aan de slag gegaan om invulling te geven aan zijn singer-songwriter ambities. Er is een plekje op het buitenpodium in het Philips de Jongh Park voor hem gereserveerd. De jonge gillende meisjes zijn verruild voor nog jongere, spelende kinderen en hun ouders die op de stoeltjes in het zonnetje genieten van de warme sound van Tim en zijn band. Akkerman brengt een optimistisch soort singer-songwriter pop, met invloeden vanuit de Americana en country hoek.
Min
Het repertoire van Akkerman en zijn band is wat vlak. De nummers lijken, met enkele uitzonderingen daargelaten, veel op elkaar. Tekstueel kan er bovendien ook nog wel wat geschaafd worden. Zinnen als ‘Home is where the heart is’, zijn toch wel clichés in de popmuziek die niet meer kunnen. Vooral het eerste deel van de set is erg kalm en kabbelt een beetje voort. Het optreden kent tot kort voor het einde weinig hoogtepunten, en daardoor wordt het op den duur wat saai.
Het eerste album van Tim Akkerman is intussen een paar maanden uit en de tour loopt bijna op zijn eind. Akkerman zal genoeg inspiratie opgedaan hebben om een nieuw album te schrijven, met hopelijk wat meer afwisseling in de nummers. De opbouw van de set is goed, begint rustig en werkt toe naar een welkome climax, maar het zou prettiger zijn als de aanloop naar die climax wat meer verrassingen kende. Het tijdstip van programmeren is ideaal voor Tim Akkerman en zijn band. Ook de bezoekers lijken behoefte te hebben aan een band die wat anders brengt dan de meeste acts die geprogrammeerd zijn; een nuchtere Nederlandse folk variant.
Cijfer
7