Gezien
Baskery, tijdens Folkwoods 2012.
Muziek
Baskery vermengt heel wat muziekstijlen met traditionele folk; blues, rockabilly, country, rock en zelfs Christina Aguilera achtige pop. Heel anders dan hun voorkomen doet vermoeden, maken de zusjes een op rock-’n-roll geënte folk. Wellicht vandaar de zelfverkozen naam ‘kilbilly’ voor hun genre. Door de dubbelrol die ieder bandlid bezet, kunnen ze met z’n drieën met gemak festivalweides overrompelen met een enorme power. Het knappe aan Baskery is dat ze die kracht altijd weet te combineren met loepzuivere zang en verfijnd spel. Origineel zijn ze ook; op de drumkit wordt flink bespaard, maar de bas moet zo laag en maximaal mogelijk klinken terwijl er ondertussen subtiele distortion op de banjo wordt gezet.
Plus
Na drie dagen voornamelijk (oude) mannen en een enkele vrouw gezien te hebben (Yori Swart werd verdorie ook al afgelast, wegens ziekte), zijn de drie energieke (jonge)dames van Baskery een hele verfrissing. De zusjes zijn ontzettend muzikaal, dynamisch en…entertainers. Dat vooral. Het is de wellustige podiumpresentatie van Baskery die doet beseffen dat dit tot nu toe best een gemis is geweest op Folkwoods. De leadzangeres maakt er graag een show van; voetje op de contrabas, staan op de drumkit en al grijnzend airkicking op de maat van het uptempo ritme op de rand van het podium van links naar rechts gaan; ze doet het allemaal. Baskery komt heel schattig over, maar laat je niet misleiden. Dit zijn sterke, zelfbewuste en zeer getalenteerde alleskunners. De drumster speelt banjo terwijl ze drumt en zingt, de contrabassiste zingt tweede stem en de leadzangeres speelt gitaar, zingt en klautert erop los. En dat doen ze allemaal tegelijk.
Baskery sluit knallend af met rock-’n-roll folk
Zweedse zusjes de Charlie’s Angels van Folkwoods
Al jarenlang is het een favoriet van de organisatie: het Zweedse Baskery dat de Engelse taal perfect machtig is. De drie zusjes zijn nog vrij jong, maar hebben al een enorm muziekverleden. Zo vormden ze de band The Slapstones, met hun vader Janåke Bondesson op drums. Daarmee toerden ze als jonge meisjes door Amerika, als voorprogramma van The Brian Setzer Orchestra. In 2006 ontstond Baskery en gingen de zusjes hun eigen weg die ze inmiddels al langs veel hoogtepunten, waaronder optredens op Glastonbury en Lowlands, heeft geleid. Dit jaar staan ze dan ook eindelijk op het programma van Folkwoods en dat het festival daar blij mee is, wordt nog maar eens benadrukt in de aankondiging.
Min
De set komt wat langzaam op gang. Misschien is het een bewuste opbouw, maar het eerste deel is stukken minder spectaculair dan het tweede. In de muziek is Baskery heel volwassen, tekstueel een stuk minder. Liedjes over het niet naar bed willen gaan met jongens en een aanklacht tegen dronkaards op feestjes, zijn wat meisjesachtig puberaal. De praatjes tussen de nummers door overigens ook. Wellicht schetst de band bewust contrast. ‘Oh wat zijn ze schattig’… totdat die drie krachtige stemmen zich verenigen en je er totaal niet van terug hebt.
Conclusie
Een band als Baskery is op een festival als Folkwoods als een duvel in een doosje. Die verwacht je niet. Het verrassingseffect is dus groot bij Baskery dat niet de grootste naam van het programma is, maar zich wel een waardige afsluiter van het hoofdpodium toont. Door pit, flair en enorme muzikaliteit. Jeetje zeg, wat kunnen deze vrouwen spelen. Dat het maar bij één gebroken snaar is gebleven, mag een wonder heten.
Cijfer
8