Gezien
Twin Shades, op 18 november 2012 tijdens Hit The City, in The Rambler.
Muziek
Er kunnen nooit genoeg bands zijn die zich gooien op de aloude traditie van de garage- en bluesrock. De jaren zestig en latere jaren zeventig waren dan ook gouden tijden. Ik zeg, u denkt: Led Zeppelin, The Doors, Rolling Stones, een streepje Sabbath en twijfelgeval The Beatles. Niet voor niets allemaal invloeden van het Twin Shades.
Plus
Afsluiten doen de heren, net zoals op hun kersverse EP in stijl. ‘Golden Ryder’ is het enige nummer dat meteen in het oog oor springt. Niet alleen door de makkelijke uithalen (specifiek: oeh’s) na iedere strofe en refrein, ook omdat ze alleen daar maar laten zien wat ze in huis hebben of kunnen hebben. Beheersing van het instrumentarium is er, op enkele steken van de drummer na, genoeg. En als het moet, hebben de heren ook het gewenste imago te pakken (specifiek: tijdens die oeh’s).
Hit The City: Twin Shades ruw maar ontstemd
Amsterdammers trappen nieuw cross-over festival af
Hoe ondankbaar een festival openen ook is, in dit geval zouden er veel bands in de schoenen van Twin Shades willen staan. Het Amsterdamse trio trapt niet alleen deze editie af, maar ook die van Hit The City’s hopelijk lange festivalleven. Maar naast een unicum valt er weinig opvallends te zien aan de garagerockers.
Min
Ja, eigenheid is heden de dag een overroepen begrip voor jonge muzikale wolven. Niet is het alleen al ontzettend moeilijk om muzikaal vernieuwend te zijn, er bestaat mathematisch nog steeds een limiet op wat je kan met je instrumentarium. Anderzijds kunnen er ook niet genoeg garage-rockgroepen zijn. Of toch wanneer ze de kwaliteit garanderen die vroeger gehaald werd. Helaas voor Twin Shades zitten ze nog lang niet op dat niveau en kunnen ze maar best beroep doen op (een) nieuwe zanger(s). De rock die het trio brengt mag en moet dan wel ruw zijn, maar ontstemd is daar vooralsnog geen synoniem van. En vals al helemaal niet.
Terug naar de eigenheid die er niet is en ook niet hoeft te zijn. Want wat wel een vereiste is, is originaliteit binnen het genre dat zoveel jaar geleden uitgezet is. Een pakkende riff, een opvallend akkoordenschema, tekstuele uitspattingen.. noem maar. Beweegruimte is er dan ook genoeg. Hopelijk gaan ze het ook nog vinden.
Eindoordeel
Wij willen Twin Shades nog helemaal niet afschrijven, maar de heren zouden, vooraleer ze opnieuw op een podium klimmen, wat meer uren in het repetitiehok moeten doorbrengen. Alsook op bijles gaan bij één van hun inspiratiebronnen. Want wat ze ons op dit moment brengen is nog niet de term ‘dertien in het dozijn garage-rockband’ waardig. En dat ondanks hun kwaliteiten die ze schijnbaar toch hebben, al tonen ze het maar één keer.
Cijfer
6-