Gezien
Fair Ohs, op 18 november 2012 tijdens Hit The City, in The Rambler.
Muziek
Ook in de herfst klinkt de muziek van Fair Ohs zomers. Met Afrikaanse invloeden, een frivole ritmesectie en golvende gitaarriedels kan dat haast ook niet anders. Ook in The Rambler, waar doorgaans toch stevigere en vooral minder vrolijke bands spelen, niet. Fair Ohs houden van herhaling, in ieder element van de band. Tot aan de tekstschrijver toe, die “away away away” – fonetisch of niet – als favoriete linguïstische palindroom heeft gekozen.
Plus
Entertainers zijn het wel die jongens van Fair Ohs. Luchtige muziek wordt achteloos gespeeld, maar ondertussen houden ze wel vol: de “circle of fear” moet gevuld worden. En “the stage of trust” moet daartoe uitnodigen. Eerder geven ze niet op. De band praat met het publiek, dringt aan, maar dwingt niet. Toegankelijkheid alom. Ook wanneer duidelijk wordt dat die lege cirkel voor het podium, het is maar een kleine overigens hoor, echt niet gevuld zal worden tijdens deze show.
Fair Ohs spelen prima, met verzorgd samenspel en de energie die erbij past. Er zit, ondanks de terugkerende trucjes, een goede variatie in de muziek, die ook tijdens de meer garage georiënteerde nummers goed dansbaar is. ‘Everything Is Dancing’ is niet helemaal van toepassing, maar een paar wulpse meisjes achterin laten de heupen goed losgaan. Pluspunten daarvoor.
Hit The City: Fair Ohs willen het feestje dat ze niet gaan krijgen
Maar krijgen wel wulpse meisjes aan het dansen
Fair Ohs zijn zonder meer de meest vrolijke act van Hit The City, van een heel ander soort dan die andere guitige band: Ewert and the Two Dragons. Fair Ohs hebben niets met folk en zoeken het meer in de indie- en powerrock met tropische invloeden. De band doet alles met een knipoog, dat blijkt ook wel uit de videoclip van sterke single ‘Everything Is Dancing’. Eens zien hoe het publiek van The Rambler, dat doorgaans niet zoveel van knipogen moet hebben, op deze kleurrijke formatie reageert.
Min
De zanger wil iets teveel een lolbroek zijn. Dat (mindere) deel van de act ligt er iets te dik bovenop. Hij schat zijn publiek er ook totaal verkeerd mee in. Bier geven aan een microfoon en dan roepen dat die dronken is, is heel misschien grappig als je zestien bent. Fair Ohs lijken iets te laat opgebloeid en daardoor doet het allemaal wat puberaal en infantiel aan. En dan hebben ze ook nog korte broeken aan op een frisse herfstdag. Muzikaal blijft het onderhoudend, ook omdat het optreden maar een half uurtje duurt, maar de vele herhaling in gitaarspel en zanglijnen hadden in ieder ander geval verveling niet kunnen voorkomen.
Conclusie
Er valt eigenlijk helemaal niet zoveel verkeerds te zeggen over het optreden van Fair Ohs in The Rambler. En toch valt het niet helemaal lekker. Op zijn minst niet op zijn plaats. Misschien komt het door de overweldigende performance van Reignwolf die zorgde voor versnelde verzadiging. Misschien komt het door de opvolging; kinderspel na een meesterzet. Ganzenbord speelt na Monopoly ook gewoon een stuk minder lekker. Als Fair Ohs, soortgenoten van Fool’s Gold, nou ook eenzelfde soort (professionele) houding aannemen en net iets meer vernieuwend zijn in het schrijven van liedjes, is het een goede festival-act. En voor herhaling vatbaar.
Cijfer
6,5