Wat opvalt in vergelijking met voorgaande edities is dat het expositie of ‘art’ gedeelte grotendeels is afgescheiden van de twee ruimten waar 's avonds en 's nachts het muziekfeest plaatsvindt. Voor een echte subtiele versmelting tussen beide programma's is vandaag niet gekozen. Bezoekers die rustig de installaties en projecties hebben bekeken en een hapje hebben gegeten in het 'light cafe' krijgen van E.D.G.E. geen kans om het genuttigde hapje te laten zakken. Van deze Eindhovense heren -beter bekend als Rick Angel en Zix- verwacht je ook niets anders dan een stramme pompende technoset. En hoewel de imposante industriële hal waarin ze staan gemaakt lijkt voor hun geluid, voelt de misplaatsing alleen maar groter.
Het is nog maar half tien als het groepje van amper twintig man, dat opgezweept is om te gaan dansen, weer net zo abrupt moet stoppen als muziek en licht uitgaan. Reden: ‘Evolving Spark Network’, een groot raster aan het plafond van de hal met felle knipperende lampjes die een knetterend geluid maken, wordt aangezet en door een aantal zelfs beter al liggend op de grond bewonderd.
DVS1 kan hierna met een schone lei beginnen. Hij kiest voor platen die een stuk geschikter zijn voor het tijdstip en de leegte in de zaal. Met lome zachte beats, meer house dan techno, en toegankelijke melodieën in de vorm van saxofoon klanken en zweepslagachtige kicks krijgt hij langzaamaan de mensen weer in beweging en bouwt hij rustig door naar zijn eigen producties met een killere monotone beat en meer donker zweverige tonen.
Zaal 2 blijft ondertussen angstvallig leeg terwijl hier het programma al ruim anderhalf uur bezig had moeten zijn. Het blijkt, maar dat heeft niet iedereen even snel door, dat de acts en dj's van deze zaal met een flinke vertraging in een kleine ruimte achter in het café aan de gang zijn gegaan. Het lijkt bijna op het laatste moment zo bedacht als de Eindhovense (minimal Eindhoven dj's) Makcim en EL-P, met twee grote spots fel in hun gezicht schijnend, enkel voor een handje vol vrienden staan te draaien.
Rond middennacht weet Mathew Jonson de meeste bezoekers naar de grote zaal te krijgen. Helaas zijn dat er nog te weinig om hem half vol te maken, maar zijn liveset is toch wel een hoogtepuntje. Dat is enigszins verrassend, omdat zijn recente werk niet veel van het oudere verschilt. Ze bevatten allemaal dezelfde ingrediënten: hoekige baslijnen, lichte knisperige ritmes en tranceachtige lange, diepe melodielijnen. Als ‘Marionette’ voorbij komt, die echt door veel dj's al jaren lang wordt grijsgedraaid, merk je dat de plaat zijn impact nog niet heeft verloren. Bij zijn recente plaat ‘Cold Blooded’, is de reactie alleen nog maar beter.
In het café is het merkbaar dat 360 (Nuno dos Santos met Patrice Baumel) op datzelfde moment moet vechten om ook wat publiek te krijgen. Voordeel van deze ruimte is dat hij snel vol is. De heren schromen niet om een aantal makkelijke peakplaten van onder andere Gesaffelstein en Scuba's trancehit ‘Adrenaline’ aan elkaar te rijgen. Het werkt, want ze eindigen uiteindelijk makkelijk met een wilde volle dansvloer.
In de grote zaal is ROD -het minder plat draaiende alter ego van Benny Rodriguez-begonnen. De goede stemming die Mathew Jonson ervoor had gecreëerd, ebt snel weg. Het voelt alsof hij teveel wil bewijzen dat zijn ware muzikale liefde bij de echte oude Detroit techno stijl ligt. Zijn opening is te lang, te donker, rauw en zonder variatie. Later compenseert hij dit in zijn set met cheesy mixtrucjes -bass weg draaien en echo erop, of nog erger een backspin met de echo aan, gegarandeerde handen in de lucht momentjes bij grote mainstreamfestivals- maar heftig reacties blijven nu meestal uit.
Als Collabs (Speedy J en Chris Liebing) beginnen, is te merken dat veel bezoekers voor deze act zijn gekomen. Natuurlijk hebben beide heren ieder op zich al jaren, zelfs decennia lang ervaring in de scene. Vanaf de eerste break reageert het publiek fel, en dat wordt bij iedere volgende break alleen maar heftiger. De techno -voornamelijk eigen werk-, is hard, dansbaar en niet al te complex. Het knappe van de act is dan ook vooral in de breaks te horen waarin onduidelijk is of ze nu dj-en of live bezig zijn. Het lijkt wel of elke break langer wordt en de reactie daarmee als de beat er vol inkomt automatisch ook steeds groter wordt. Ze weten de aandacht er knap bij te houden door in de breaks veel live te lopen, editen, samplen en wat al niet meer.
Ondertussen is in de kleine ruimte in het café het afsluitende deel met enkel Border Community artiesten begonnen. Nathan Fake trapt af en is ook meteen de minst overtuigende. Net als Mathew Jonson lijken zijn nieuwe producties verdacht veel op de oude, alleen minder overtuigend. Fairmont maakt dit echter weer ruimschoots goed. Echt een liveact kun je hem niet noemen; het lijkt niet meer dan dat hij zijn nummer achter elkaar afspeelt met matige overgangen ertussenin. Zijn producties hebben een mooie balans tussen catchy vocalen en meer wazige old skool italo electro en trancy techhouse.
Daarna Steelt James Holden echt de show. Dat hij begonnen is als progressive trance producer en dj is nog steeds te merken. De trippy en lome elementen van dat genre zijn nog steeds te proeven in zijn set, maar nu zoekt hij zijn platen in veel spannendere vernieuwende, maar ook oude vergeten genres dan in zijn begintijd. Synthwave, dubstep, electro, alles komt voorbij, maar past tegelijkertijd ook zo goed in elkaar. Hij bouwt en bouwt, met vaak lange spacy overgangen, maar hij verliest nooit de aandacht van het publiek. Erg knap.
Ondanks een paar sterke optredens was de avond niet echt een succes. Er waren veel te weinig bezoekers, waardoor er een stuk sfeer miste, de line-up was in de grote zaal aan het begin van de avond onhandig en de kleine ruimte in het café was niet waardig voor de grote artiesten die er optraden. Maar de avond miste ook een eigen gezicht. De karakteristieke bonte mix van mainstream, pop, undergound, oude en nieuwe acts van de vorige edities was nu ver te zoeken. De line-up van deze avond had zonder veel fronsende wenkbrauwen ook op een Awakeningsposter kunnen staan en dan had je er zelfs nog een goede lichtprojectie en lasershow bij gehad.
Gezien: STRP in Klokgebouw, op 19 november 2011.