Zwarte Vleugels, de onregelmatig georganiseerde avond gewijd aan experiment in of gerelateerd aan muziek met een focus op de regio, verlaat vanavond het Tilburgse om neer te strijken in het Eindhovense industriële niemandsland.

Op het programma staan de veteranen van MTVS + ZUS, in de jaren tachtig twee los van elkaar opererende 'postindustrial' acts, die recentelijk in het kader van het  STRP-festival een gezamenlijk optreden hebben gegeven en zelfs, heel old-school, een nieuwe muziekcassette hebben uitgebracht. Verder gaat VJ Stalker, o.a. bekend van zijn werk bij Roadburn maar ook als medewerker aan dansvoorstellingen, ons een kijkje geven in zijn keuken, waardoor we aan de weet kunnen komen wat deze man in zijn lange carriere nu bewoog en nog steeds beweegt. We zijn benieuwd... 

Bij aanvang van de show van MTVS + ZUS (God mag weten waar die letters allemaal voor staan), wordt een uit het publiek gescandeerd 'Eindhoven de gekste' beantwoord door een maniakale blik van een der knoppendraaiers, die het niet kan laten op te merken dat men 'heel serieus' is. Serieuze gekken dus, de gevaarlijkste die er zijn. Laten we, indachtig deze ernst, proberen een serieuze omschrijving te geven van de muziek van deze viermansformatie, bestaande uit twee knoppendraaiers, een toetsenist en een drummer. Het blijft gissen naar de intenties van deze lieden, maar waarschijnlijk probeert men op muzikale wijze contact te maken met buitenaardse levensvormen, een indruk die versterkt wordt door de grote bril en het rechtopstaande haar van een der bandleden, die zo een echte 'mad-scientist'-indruk maakt. In het begin is het even zoeken, maar wanneer het contact eenmaal gemaakt is en men in harmonie met de kosmos opereert, ontstaat een opzwepend ritme dat ons als vanzelf naar een hemelse climax voert. Een heel aardig begin van de avond.

DIE GOEIE OUWE TIJD
Aansluitend mag VJ Stalker, die binnenkort zijn koperen jubileum viert, ons wat vertellen over zijn VJ-activiteiten, waarbij hij in overeenstemming met het nostalgisch-terugblikkende karakter van deze avond met name aandacht besteed aan de beginperiode van zijn VJ-schap, toen hij nog niet de beschikking had over een computer. Doemdenkers die neigen naar de opvatting dat vroeger alles beter was, worden hier wederom uit de droom geholpen, want Jezus, wat een omslachtig gepruts was dat in het pre-computer tijdperk, met bandjes sneller en langzamer afspelen, knippen, plakken, enz. Over de muziek valt hier verder niet veel te melden (die maakt hij zelf ook niet), behalve misschien dat beelden uit films die fysieke krachtpatserij verheerlijken, of het nu Leni Riefenstahls 'Olympia' is, of oude Sovjetfilms waar stoere gespierde arbeiders met ontbloot bovenlijf op een stuk metaal staan te hameren, of gewoon een flitsend geschoten auto-achtervolging uit een Amerikaanse pulpfilm, bijzonder goed passen bij technobeats. Wat dit te betekenen heeft, mag de lezer verder zelf uitmaken. Overigens is Jérôme (zo heet hij echt) later in zijn carriere wat subtieler geworden en zich met name voor dans gaan interesseren. Heel informatief, maar misschien soms wat veeleisend voor het publiek.  

HET BOS IN
Na een korte pauze wordt dan een recente film van deze Jérôme Siegelaer vertoond, waar Niels Duffhuës live met zijn gitaar een soundtrack bij maakt. Techniek, atletiek of dans spelen in deze film geen rol - Jérôme is teruggegaan naar de bron waar alle denkende en voelende mensen uiteindelijk weer bij uitkomen: De Natuur, bomen en dieren. Het gitaarwerk van Niels vormt een goede begeleiding bij de beelden van deze film, die toepasselijk 'Bos' heet  - wat postrock-achtige soundscapes hier, wat Indisch-getinte klanken daar, voldoende dynamiek (waarmee we willen zeggen, dat Niels soms best veel lawaai maakt, maar dan weer fluisterzacht speelt) en, wat het belangrijkste is, het geheel heeft een onmiskenbaar bosachtige kwaliteit. 
Tot slot mogen de mannen van MTVS + ZUS nog een liedje ten gehore brengen, dat dezelfde opbouw kent als hun werkstuk aan het begin van de avond - eerst tast men wat onzeker de spreekwoordelijke ether af, om vervolgens in een onweerstaanbare groove terecht te komen, die nu echter wat abrupt eindigt. Een toepasselijk einde van een bevreemdende avond. En nu maar afwachten, welke op zolderkamers hokkende zonderlingen men voor de volgende editie weet op te trommelen.