Ze staan niet eens vermeld op het concertkaartje, maar toch is er al een aantal bezoekers vroeg gekomen om de Eindhovense folkband Bird te zien. Enkelen krijgen als dank daarvoor een nummer opgedragen. Terwijl het buiten nog steeds zonnig is, speelt Bird in een pikdonkere kleine zaal. De muziek van deze minimalistische band vraagt om intimiteit en ondanks dat de rechttoe rechtaan zaal van de Effenaar zich daar normaal niet voor leent, weet de band toch een pakkende sfeer te creëren. De stilte in de zaal is ongekend en bij nummers als ‘J’ en ‘Softly Moaning World’ zelfs behoorlijk ongemakkelijk te noemen. Het zelfbewustzijn schiet omhoog terwijl iedereen aandachtig luistert naar de ingetogen liederen. De band heeft het zelf ook nog niet eerder meegemaakt en voelt de vastgehouden concentratie over en weer als een overwinning die wordt gevierd met een extra nummer: het iets meer uptempo 'Rabbit'. Bird blijft een van de best bewaarde geheimen van de Eindhovense muziekscene die zich het liefst bezigt in een kleine setting, maar vanavond ook op een groter podium hartendief speelt. (PM)

Tijdens de tweede band van de avond, het Groningse The Black Atlantic, blijft het publiek wederom muisstil met open mond staan kijken. Dat de band nog niet eerder in de Kleine Zaal van de Effenaar heeft gespeeld, is een behoorlijk gemis. Na het debuut uit 2009 ‘Reverence for Fallen Trees’, dat overigens gratis te downloaden is, wordt de akoestische popgroep rondom frontman Geert van der Velde bejubeld. De voormalige hardcore zanger (van der Velde zong een tijd bij Shai Hulud) wisselde verrassend van koers en zocht een andere extreme kant op: de zijde van de prachtige akoestische liedjes. 

De vier heren komen op en laten met een samensmelting van stemmen een wonderschoon geluid horen. Geen gebrek aan ‘oehs’, zo blijkt meteen bij opener ‘Baiulus’. De toon is gezet en het ene prachtige luisterliedje volgt het andere op. Moeiteloos rouleren de vier heren tussen instrumenten en plaats op het podium, behalve de drummer die zijn positie achter zijn instrument niet verlaat. Dat de band muzikaal begaafd is, moge duidelijk zijn. Toch wordt er geen overdaad aan verschillende instrumenten aangegrepen, waardoor de bedrieglijke eenvoud gewaarborgd wordt. Elk nummer is als een warm bad waar je graag in ondergedompeld wordt. Live maakt het des te meer indruk. Er wordt ook nog even van act gewisseld, waarbij de spotlight op bandlid Kim Janssen komt te staan die een solonummer ten gehore brengt. Ook hij maakt indruk. Er zijn niet veel bands die je drie kwartier kippenvel kunnen bezorgen. The Black Atlantic is echter een prettige uitzondering. (SR)

Na de meer timide sets van Bird en The Black Atlantic is het tijd voor een uitbundigere band: Alamo Race Track. Samenzang blijkt de gedeelde factor tussen voorgangers en hoofdact. Het verschil zit hem in de klank: waar de Groningse band voornamelijk koortjes van oeh-klanken liet horen, is Alamo Race Track meer van de ‘aaahs’ die een gevoel van nostalgie oproepen. De Amsterdamse band kwam dit jaar met een tweede plaat genaamd ‘Unicorn Loves Deer’ en wist vriend en vijand te overtuigen van haar kwaliteit. Ook hier is de muzikaliteit van de band geen geheim en wordt er een breed scala van instrumenten gebruikt.

De minder timide set wordt door het publiek aangegrepen om wel weer van zich te laten horen, maar dat draagt alleen maar bij aan de feestvreugde die de heren vanavond uitstralen op het podium. De kwaliteit van de plaat laat zich live prima vertalen, zo blijkt uit de energieke show. De dansbare folkrock die de band helemaal eigen heeft gemaakt zorgt ervoor dat bijna niemand stil kan zitten. Waar de plaat vaak nog wat vlak klinkt, bruist het live meer dan eens. Desondanks voelt het na het warme bad van drie kwartier van zojuist wat aan als een gezellige douche: meer niet. De nummers zijn goed, de set is goed, de band is goed, maar dat extra overrompelende gevoel waarbij je zo aangenaam verrast wordt dat je niets anders kan doen dan ademloos kijken, dat is er niet. Maar daar is Alamo Race Track wellicht de band ook niet voor. Wat ze doen, doen ze bewonderenswaardig goed: energiek, sympathiek en met plezier. Daarmee portretteert de dansbare folk zich ook als ideale festivalmuziek. Deze solide liveshow is in ieder geval de perfecte afsluiter voor een memorabele avond die vast en zeker in menig eindejaarlijstje zal verschijnen. (SR) 

Bird, The Black Atlantic en Alamo Racetrack gezien op 7 mei 2011 in Effenaar.