Ondanks dat Wintersleep haar gezicht regelmatig laat zien in Nederland, heeft het gros van de Nederlandse muziekliefhebber deze band nog niet ontdekt. In eerste instantie lijkt het vanavond ook langs de meeste mensen te zijn heengegaan. Bij aankomst is de zaal erg leeg en een gesloten garderobe versterkt het gevoel dat het niet veel drukker zal gaan worden. Het is niet de eerste keer dat Wintersleep de Kleine Zaal van de Effenaar aandoet. In 2009 stonden ze ook al in diezelfde zaal en dat heeft wellicht voor een vaste fanschare gezorgd. Naarmate de tijd vordert druppelen de mensen langzaam naar binnen. Voordat Wintersleep het podium betreedt, is het de beurt aan Rah Rah.

Het zeskoppige, en tevens Canadese, Rah Rah is een aangename opwarmer: met een welkome toevoeging in de vorm van viool en accordeon worden er bijzondere, gemakkelijk in het gehoor liggende popliedjes gespeeld. De band beweegt, brult en feest wat voor een energieke show zorgt die geen moment verveelt. Voeg daar nog de constante wisselingen aan toe van de bandleden en hun instrument en concludeer dat deze band er plezier in heeft. Een robotkat als mascotte maakt het plaatje compleet. Rah Rah is vooral snoezig, al is het alleen al door de violiste inclusief muts, en leuk om naar te kijken.  

Daarna volgt Wintersleep en de zaal stroomt voller. Het moge duidelijk zijn: hier staat een publiek dat van deze band houdt. Na de eerste noten is de toon gezet en wordt het contrast met voorprogramma duidelijk. Vanaf nu is het gedaan met de lichtgewichten. De vijf heren brengen voornamelijk hun sobere werk ten gehore. De muzikaliteit waarmee ze dat doen is indrukwekkend. De leden van Wintersleep spelen overtuigend, beheerst en laten horen dat ze al langer met elkaar in een band zitten. Voornamelijk in de lange, muzikale stukken wordt duidelijk dat een handgebaar van de zanger voldoende is voor de rest van de band om naar het volgende gedeelte te gaan. Hier en daar voelt de muziek aan als improvisatie en lijken er nieuwe wegen te worden ingeslagen, maar dat wordt snel weer teniet gedaan door de controle van de muzikanten. Alles lijkt precies te gaan zoals het zou moeten gaan.

Juist die controle zorgt ervoor dat de verrassingen uitblijven. De muzikaliteit en beheersing van de heren verslapt geen moment, maar daarmee worden er ook geen echte grenzen opgezocht. Buiten de drummer, die met elk slag een nieuwe gezichtsuitdrukking laat zien, zijn de heren allemaal zo gefocust op het geven van een goede show dat niemand zich echt mee laat voeren door de muziek zelf.  Chemie is er, energie is er, maar er ontstaat verder niets op het podium.

Toegegeven, dat is een hele hoge eis die je niet hoeft te stellen, maar bij zo’n goede muzikale band voelt het toch aan als een gemis. Het gebrek aan variatie op de setlist (waar zijn de prachtige, simpelere liedjes zoals ‘Dead Letter and the Infinite Yes’?) zorgt er daarnaast voor dat de dynamiek van de show verloren gaat. Geen enkel nummer valt op, maar daardoor voelt de set wel aan als één geheel. Let wel: een uitmuntend goed muzikaal geheel. Na ruim een uur te hebben genoten van de muzikaliteit van deze band kan je dan ook alleen maar concluderen dat Wintersleep meer erkenning verdient in Nederland.

Wintersleep en Rah Rah, gezien Kleine Zaal Effenaar op 27 februari 2011.