The Bony King Of Nowhere presenteert voor het eerst album Eleonore aan het Eindhovense publiek. De band uit Gent kreeg al vele positieve kritieken op voorganger Alas My Love, het tweede album werd nog beter opgevangen. Dit belooft wat!
GEZIEN:
The Bony King Of Nowhere, Muziekgebouw Frits Philips, op 18 juni 2011
MUZIEK:
Vandaag staat voornamelijk ‘Eleonor’ in het teken van het repertoire van The Bony King Of Nowhere. De nieuwe plaat ligt sinds februari in de winkel. De band doet vooral denken aan artiesten als M.Ward maar ook Sufjan Stevens en Leonard Cohen zou je hierbij kunnen plaatsen. Daarnaast wordt The Bony King Of Nowhere regelmatig vergeleken met Radiohead, vooral in het stemgeluid heeft de zanger veel overeenkomsten met Thom Yorke. De band neemt je mee op reis door een intiem dagboek.
PLUS:
Afwisselend solo of met vijfkoppige band bestaand uit vier heren en een vrouwelijke toetsenist. Frontman Bram Van Pary wil vooral spreken met zijn muziek, veel praatjes maakt hij dan ook niet met het publiek. Gewoon spelen, dit valt altijd wel goed in aarde bij het Eindhovense publiek. De samenhang tussen Bram en zangeres Cleo Janse is een genot om naar te luisteren.
Als hoogtepunt springt ‘There I Am’ van de debuutplaat eruit: de gitarist treedt voor het eerst wat meer op de voorgrond en het enthousiasme spat er echt vanaf. De toeschouwer krijgt voor het eerst het gevoel alsof ze mogen meekijken met een fijne jamsessie. Erg knap omdat de nummers van The Bony Of Nowhere vooral rustig en poëtisch zijn.
MIN
Als Bram van Pary solo speelt of begeleid wordt op enkel drums valt pas echt op hoe rumoerig het is. Menig bezoeker staat licht geïrriteerd om zich heen kijken. Ook de band is niet helemaal happy met dit gegeven blijkt uit het gedrag van Bram van Pary die toenadering zoekt met het publiek: “Hopelijk vinden jullie het fijn, wij wel”. Het komt wat plichtmatig over, wellicht de Belgische mentaliteit? De nieuwe bassist versterkt de band niet bepaald. Als een zoutzak staat hij verschuild achter Bram te spelen. Misschien een tikkeltje onzeker? En tot slot single ‘Going Home’ ontbreekt in de setlist, jammer want we hadden deze graag live willen horen.
CONCLUSIE:
Alsof de plaatselijke kruidenier uitverkoop heeft, horen we een orkaan van pratende mensen en een rikkelende kassa die om de haverklap opengaat. Toch laat The Bony King Of Nowhere zien dat ze een prachtig set van songs hebben, die live met passie en gevoel wordt overgebracht naar het wel aandachtig luisterende publiek. De band laat zich niet uit het veld slaan en speelt een mooie intieme set met vele hoogtepunten. De organisatie kan tevreden zijn maar voor een volgende editie willen we The Bony King Of Nowhere toch graag zien in een van de zalen.
CIJFER: 8-