Bij aankomst doet de zon zijn best door de wolken te breken en is het festival al als een kleine metropool tot leven gekomen. Het programma laat het dan ook niet toe om laat te arriveren. Haast is geboden om net na het middaguur al drie favoriete top dj's mee te pikken. Roog slaagt als host van de Future Funk stage hier het beste in. Zijn podium is, op enkele hoeken achter de dj booth na, al afgeladen vol. Moodymann, staat vrijwel tegelijk te draaien, en hoewel hij als producent van deephouse een legendarische status heeft, moet hij het bij de Planet E stage met minder publiek redden. Jammer, maar er is toch geen tijd om lang te blijven want Ricardo Villalobos is in de Cocoon al begonnen met zijn set.
Zo'n beetje de gehele achterzijde van de tent is bekleed met leddisplays. De visuals erop in combinatie met bewegende lichtstralen van de movingheads zijn gaaf, maar dit inspireert Villalobos schijnbaar niet of hij vindt het alleen fijn om zo vroeg te draaien als het het einde van een marathonset is die de avond ervoor is begonnen. Ondanks dat er al veel publiek in de tent staat, lukt het hem niet de boel aan de gang te krijgen. Hij staat er een beetje afwezig bij, en draait zijn platen en cd's - die in de minimalhouse scene vaak langer dan 8 minuten per track zijn - ook netjes tot het eind af zodat er nooit echt vaart in komt. Veelzeggend is dat de beste reactie van het publiek dan ook volgt nadat het geluid een poos is uitgevallen en plots weer aan gaat zonder dat Villalobos in de gaten heeft wat er precies aan de hand is.
Het vernieuwende deel van het programma zit dit jaar in een ‘creatieve’ zone. Op weg ernaar toe - de verste uithoek van het terrein - blijkt de brug over het water die er voorgaande jaren wel lag niet meer te zijn. De plattegrond van het terrein is nu geen praktische cirkel meer, maar een onhandige U-vorm met middenin de drukke Rauw en Future Funk podiums die door de drukte (pad ligt tussen de podiums en bar- en eetvoorzieningen) veel tijd kosten om te passeren. Bij aankomst blijkt de nieuwe zone voor menig andere bezoeker ook te ver weg; het is er met de aangrenzende Eigenwijs stage akelig leeg.
Bij Rauw staat nu Green Velvet te draaien, bekend van zijn Chicago techno/house klassiekers waarin hij zelf de vaak absurde teksten zingt zoals ''Flash" en "Answering Machine". Hij draait deze platen nu ook, alleen in meer recente mainstream electro remix versies die net zo aanstekelijk blijken. Ook zijn eigen remix van Carte Blanche's ‘Gare du Nord’ is effectief en met de buien die nu steeds harder worden, stroomt de overkapping voor de stage helemaal vol. Niet iedereen kan droog staan, dus snel op zoek naar een schuilplek. We komen langs Broke. De Eindhovense organisatie van Ari Daily, Dish en Piro heeft dit jaar, na hun introductie vorig jaar op het festival, een ‘echte’ stage met tent op ook nog eens een veel betere locatie gekregen. In het begin van de middag stond er hooguit een handjevol nieuwsgierigen, maar nu het regent, trekken hun funky Detroit, soul en dubstep klanken ook veel volk. Het is er afgeladen. En het is feest.
Terug bij de Cocoon tent waar Sven Vath draait, is de sfeer dubbel. Sven Vath draait. De tent is rondom bijna helemaal open, maar desondanks zo vol dat je amper binnen wordt gelaten door de mensen die langs de randen al helemaal op elkaar staan gepakt. Op enkel plekken levert dit vervelende situaties op met kleine schermutselingen en chagrijnige gezichten, maar tegelijk zorgt deze drukte bij anderen juist voor verbroedering en vreugde. Dansen is vaak amper mogelijk, maar de combinatie van de damp, de lichtstralen die erdoorheen snijden, de vette visuals en het vinyl van Sven met her een der een kraakje en zelfs een overslaand momentje zorgt voor veel sfeer. Zijn set bestaat voornamelijk uit techhouse en lichte technoplaten die doorspekt zijn met melodieuze climaxen waarmee hij gemakkelijk menig enthousiaste reacties loskrijgt.
Eigenlijk houdt het vanaf dan niet meer op met regenen. Overal worden er poncho's uitgedeeld. Terug bij de Rauw stage weten we achter op het podium een (bijna)droge spot te vinden. De wind zorgt ervoor dat je eigenlijk overal nat wordt, ook al sta je onder een tent of zeil. Maar het feest gaat met Gare du Nord onverminderd door en ben je pers, stagemanager of wat dan ook, gastheer Joost van Bellen pusht iedereen van achter het podium naar voor op het podium om mee te doen met de menigte die zich niet uit het veld laat slaan. Als hierop meteen Erol Alkan het roer overneemt en zijn remix van Chilly Gonzales' ‘Never Stop’ erin knalt, is niemand meer te stoppen.
Ook bij Richie Hawtin op de Planet E stage is er te weinig overdekte ruimte voor iedereen die is toegestroomd, maar dit deert niemand; zowel onder als langs de overkapping wordt het gras snel vertrapt tot een grote modderpoel. Een helpende hand wordt uitgestoken wanneer iemand over een grote plas probeert te stappen. Richie Hawtin laat zijn bijzonder kille minimale techno geluid achterwege en kiest meer voor nummers met een warm houseachtig gevoel. Wellicht als compensatie tegen het gure weer. Gelijktijdig moet nu in de This is tent, gehost door Sander Kleinenberg, dj icoon uit de progressive scene ‘Sasha’ draaien. In de tent komen is, omdat deze alleen aan de achterzijde open is en ook al bomvol is, niet meer mogelijk. Het is niet te zien wie er draait, maar het klinkt niet als de licht trancy techhouse waarvan we hem kennen en de overgangen tussen de nummers lopen wel erg scheef zonder gecorrigeerd te worden.
Natuurlijk wil iedereen tijdens zo'n dag dat de zon volop schijnt en kritiekpunten (zoals het gemis van de brug, zodat je extra lang en ver moest lopen) voelen vervelender in de regen, maar eerlijk gezegd heeft deze extreem natte dag ook veel mooie momenten gehad. En wie wilde feesten, heeft dat zeker gedaan.
Extrema Outdoor, gezien op 16 juli 2011, Aquabest Best/Eindhoven.