King Jack heeft de eer om de avond te openen. Een aangename band met een jaren zeventig aandoende rockmuziek. Het is een perfecte opwarmer voor DeWolff. Het publiek reageert positief op de sympathieke bandleden, maar loopt er niet echt warm voor. De muziek blijft gewoonweg niet hangen. De zaal zit te wachten op DeWolff en zanger/bassist Boaz weet het maar al te goed.
Dan komt DeWolff het podium op. Zanger Pablo van de Poel is duidelijk in zijn nopjes als hij de volle zaal in kijkt. ‘Ik geloof dat dit de grootste zaal is waar we ooit gestaan hebben,’ zegt hij vol trots. Het nummer ‘Evil and the Midnight Sun’ is de opener van de avond gevolgd door ‘Love in C-minor’, beide van het nieuwe album. Tijdens dat laatste nummer slaat het noodlot toe en laat het Hammond orgel van Robin Piso hem in de steek. Terwijl er verwoede pogingen gedaan worden om het orgel weer aan de praat te krijgen gaat de show onverstoord door.
Tijdens ‘Diamonds’ pakt Robin Piso de bas op en weet met zijn instument en de theremin een bijzondere bijdrage te leveren. Jammer dat die theremin verder niet meer gebruikt wordt. Het ontbreken van het orgel valt niet op tot het probleem verholpen is. Pas wanneer het prachtige karakteristieke geluid weer klinkt beseft men dat het een gemis was. De hele entourage van DeWolff ademt de jaren zeventig uit: de kleding, instrumenten en overgave waarmee alle drie de bandleden spelen brengt de herinneringen aan die grote namen uit die tijd naar boven. Een reïncarnatie van The Doors en Cream komt dicht in de buurt.
Tijdens de nummers ‘Seashell Woman en ‘Medicine’ zakt het tempo in en lijkt het gevaar van verveling de kop op te steken. Gelukkig wordt dat gecompenseerd met het meesterlijke ‘Birth of the Ninth Sun’ dat Pink Floyd niet had misstaan. Hiermee laat DeWolff zien hoe ze hun hart en ziel in de muziek weten te leggen en daarin ligt het geheim van hun succes. Het spreekt jong en oud aan, getuige het gemêleerde publiek in de zaal.
Wanneer de toegift komt ontstaat er tijdens ‘Pick Your Bones Out of the Water’ een kleine moshpit. Het oogt wat misplaatst met dit soort muziek, maar het is het enige moment dat de zaal ook echt los komt. En dat terwijl er gelegenheid genoeg is geweest. Het ligt niet aan het enthousiasme, maar aan de huidige tijdgeest. DeWolff brengt de muziek uit de jaren zestig en zeventig op een bijzonder succesvolle manier dan wel weer tot leven, maar het huidige publiek is niet meer hetzelfde als destijds.
Gezien, DeWolff, Effenaar, vrijdag 11 februari 2011.