Speedfest6 is het festival met Peter Pan Speedrock als curator. De grootmeester van Eindhoven Rockcity heeft een aardige line-up neergezet en vervult zelf ook nog een hoofdrol. 3VOOR12/Eindhoven doet verslag van een van de grootst opgezette eendaags rockfestivals van Nederland.

Het Eindhovense Black-Bone mag klokslag twee uur de zesde editie van Speedfest openen op de Demolition stage. Erg druk is het nog niet. Het klokgebouw loopt langzaam vol wanneer de jongste band op het affiche mag beginnen. Normaliter zou een jonge band onder de indruk moeten zijn van een dergelijk festival en een groot podium. Dit lijkt vandaag totaal niet het geval. Oorzaak van dit vertrouwen kan de ervaring zijn die ze onlangs opdeden; openen voor Deep Purple in het GelreDome. Zelfverzekerd begint de band aan een korte set “no bullshit rock ’n roll” zoals ze het zelf noemen. Deze muziek valt te omschrijven als heavy rock ’n roll in de traditie van AC/DC met modernere invloeden van stadsgenoot en Speedfest organisator Peter Pan Speedrock. Zanger/Gitarist Steef zoekt veelvuldig contact met het publiek en krijgt voor het vroege tijdstip al erg veel respons. Tussen neus en lippen door vertelt hij trots dat er in april volgend jaar een album zal verschijnen. Na een energieke show van ongeveer dertig minuten mag Black-Bone terug kijken op een geslaagde festival opening. (PK)

Met Vanderbuyst gaan we voor een klein uur terug in de tijd naar de hardrock en heavy metal van de jaren ’80 en eind jaren ’70. En dan niet alleen muzikaal. Het hele plaatje is compleet: Een ‘flying V’ gitaar, strakke jeans, oldschool sneakers en lange wapperende haren staan hier op het podium in het Klokgebouw. Wanneer de zanger en bassist ook nog eens simultaan beginnen te headbangen, lijkt het voor even op een parodie. Maar dat is Vanderbuyst beslist niet. De band speelt strak en degelijk met heerlijk gitaarwerk van gitarist Willem Verbuyst. Er zijn niet veel bands die dit muziekgenre op zo’n hoog niveau brengen en dat is ook buiten Nederland opgevallen. Het afgelopen jaar werd er door heel Europa getoerd met oudgedienden van Saxon. Vanderbuyst’s meest recente album ‘In Dutch’ is opgenomen in Eindhoven. De mannen zijn blij om voor even terug te keren in ‘Rockcity.’ Aan de respons in de zaal te zien, is het publiek daar minstens even tevreden mee. (PK)

Drie-eenheid Orange Sunshine treedt rond half zes aan op de Trasherstage. Rauwe motorbluesrock met zowel Hendrix- als Cream-invloeden, maar dan heftiger, is wat verwacht wordt. Deze band brengt je terug naar de hoogtijdagen van Blue Cheer maar dan met een eigen geluid. Een reïncarnatie lijkt het wel. Opvallende factor in de band is zanger en drummer Guy die lijkt op een woeste hippie. Helaas is het eigen geluid dat Orange Sunshine normaal heeft erg zompig vandaag. De bas overheerst waardoor er een herrie ontstaat. De nummers zijn niet van elkaar te onderscheiden waardoor de hallucinerende trip, die ze normaal weten te creëren, nu enigszins in duigen valt. Ook lijkt het wel alsof Orange Sunshine vandaag in zijn eigen wereldje leeft aangezien er weinig interactie te beleven is. (JC)

Na een kort intro uit een oude Disney film beginnen The Dwarves aan hun optreden op Speedfest. De band die al sinds de jaren ’80 samen is, staat bekend om zijn chaotische optredens. Chaotisch is het ditmaal niet echt, al laat frontman Blag Dahlia zich na enkele nummers verleiden tot een sprong in het publiek. De band lijkt er zin in te hebben en weet de voorste rijen van de Wrecker stage meteen voor zich te winnen. Dat leidt bij nummers als ‘I Will Deny’ en ‘Free Cocaine’ tot een stevige moshpit. Er wordt fel, snel en enthousiast gespeeld. Herhaaldelijk gaat de microfoon het publiek in en laat Blag de zang aan zijn fans over. Meezingers heeft deze band ook in huis. ‘Everybody’s Girl’ en ‘Better Be Women’ worden hartstochtelijk meegezongen. Na een half uur is het plotseling voorbij. Vijftiger Blag Dahlia duikt in het drumstel waarna de band meteen het podium verlaat. Een van de bandleden danst nog tien minuten met enkel zijn mannelijkheid bedekt en een masker voor zijn hoofd over het podium. Ook een manier om de speeltijd vol te krijgen. En dan toch nog die beloofde chaos. (PK)

Om half acht begint op de Wreckersstage de grootheid der doom Pentagram die in de seventies een schatkist aan klassiekers maakte. Deze band vertikte het altijd om zich aan te passen aan de rest en riep onheil over zich af. Mede door het overmatige drugsgebruik van zanger Bobby Liebling verscheen het eerste album ‘Pentagram’ pas in 1985. Desondanks wordt hij als een ware cult-legende gezien.

Als een soort van Ozzy Osbourne beweegt de charismatische zanger over het podium en zweept het publiek op met zijn ´als blikken konden doden´ kwaadaardig loerende ogen. Al luchtgitaarspelend zingt hij, soms nauwelijks verstaanbaar, nummers van zowel het eerste album als van het net uitgebrachte schijfje ‘Last Rites’. Door een zwaar gitaargeluid dat overheerst, speelt de band een overtuigende set. (JC)

Het afscheidsfeestje van De Heideroosjes in Eindhoven start met het betekenisvolle nummer ‘Tot Hier’ dat handelt over het naderende einde van de punkers uit Limburg. De complete setlist lijkt in het teken te staan van afscheid nemen. Voor ongeveer ieder nummer heeft frontman Marco Roelofs een mooie introductie bedacht. Hij wordt hierin geholpen door de altijd melige Fred Houben. De bassist heeft voor de gelegenheid nog één keer een voor hem zo karakteristiek pak laten ontwerpen. Er komen vanavond nummers uit de gehele carrière van de punkers voorbij. Ook worden The Ramones gecoverd, een grote inspiratiebron in de beginjaren van De Heideroosjes. Wanneer je de bandleden aan het werk ziet, lijken ze totaal niet op een band die aan zijn laatste tour bezig is. De Limburgers spelen nog altijd vol overgave. “Dit zijn de avonden waarvoor we het doen en altijd gedaan hebben” roept een opgetogen Roelofs. Hij is dankbaar om voor een grote mensenmassa afscheid te kunnen nemen van Eindhoven.

De set wordt afgesloten met het anthem van de band, ‘United Scum’. Dit nummer besluit een heerlijk optreden en een zeer waardig afscheid van een van de beste Nederlandse punkbands ooit. (PK)

In 2007 -na een pauze van dik veertig jaar- maakten The Sonics een doorstart. De legendarische band wordt gezien als een van de grondleggers van de punk en garage rock. Van de line-up uit de jaren 60 zijn alleen Gerry Roslie en Rob Lind overgebleven. Vandaag staan ze op Speedfest tussen een groot aantal bands waarvoor ze een grote inspiratie zijn geweest. Op het podium staan oude mannen. Een energieke podiumpresentatie zoals zojuist gezien bij de Heideroosjes zal het niet worden. De stijve podiumpresentatie lijkt niemand te deren. 

Met de dansbare en toch rauwe garage rock die de band ten gehore brengt, komt de gehele zaal al snel in beweging. Klassiekers als ‘Have Love Will Travel’ en ‘Psycho’ worden luidkeels meegezongen. Er wordt stiekem zelfs gedanst. Wanneer je niet naar het podium kijkt, is het moeilijk voor te stellen dat daar mannen van rond de 70 jaar oud staan te spelen. Het feest der herkenning eindigt enigszins in mineur. Er wordt afgesloten met een nieuw nummer waar het publiek niet of nauwelijks op reageert. Desalniettemin spelen The Sonics een opvallend energieke show waarin ze laten zien dat leeftijd niet altijd beperkend hoeft te werken. (PK)

Het driemanschap achter het Speedfest concept genaamd Peter Pan Speedrock staat uiteraard ook op het festival. Deze band behoeft ondertussen geen introductie meer. Dit luidruchtige trio staat altijd garant voor een ruig, vuig en zweterig feestje. Op Speedfest wordt overigens hun nieuwe verzamel-cd ‘Fiftysomesuperhits’ gepresenteerd.

Dikke Dennis kondigt de band aan op de Demolitionstage. Het welbekende intro, Cecil Brown van Hank Williams, wordt gestart en de menigte gaat al uit zijn dak. De rauwe nummers volgen elkaar op als een wervelwind. Je vraag je af hoe de band het voor elkaar krijgt zoveel albums te schrijven zonder in herhaling te vallen. Enige afwisseling is er wanneer PPS samen met Marco van de Heideroosjes de song ‘I’m Not Deaf, I’m Just Ignoring You’ speelt. Het publiek, vrijwilligers en crew van Speedfest worden bedankt en ‘Resurrection’ wordt ingezet ter afsluiting van hun set. (JC)

Een van de headliners van deze Speedfest, Monster Magnet, is gevraagd om ‘Dopes To Infinity’ uit 1995 integraal te spelen. Dat doen ze dan ook, zij het niet in de albumvolgorde. Bij deze band kan alles wat binnen de term rock valt; garage, stoner, psychedelica, space en woestijn.

Met het intro van een repeterend, nog net niet irritant geluid, is het wachten op de band. ‘Vertigo’ wordt ingezet en een uur lang durende sonische trip begint. Zanger Dave Wyndorf is uitstekend bij stem en in combinatie met de samples, space-echo’s en aanverwante geluiden klinkt het totaalgeluid bijna hetzelfde als op het album. Toch is het jammer dat het niet in chronologische volgorde wordt gespeeld want juist dat maakt het tot een nostalgische reis. ‘Dopes To Infinity’, ‘Negasonic Teenage Warhead’ en ‘Look To Your Orb For The Warning’ zijn songs die eenheid vormen. Desondanks kan dit optreden als monumentale dope tot het oneindige omschreven worden. (JC)

Danko Jones is de grote gedroomde afsluiter van Speedfest dit jaar. De band van de Canadees is in de afgelopen jaren uitgegroeid tot een geoliede live act en publiekslieveling. Een dik jaar geleden overtuigde Danko nog in de Effenaar. Na twee nummers in de set vraagt Jones zich af of hij wel in ‘Eindhoven Rockcity’ beland is. De reactie vanuit de zaal is tot dat moment erg lauw. Het publiek lijkt vermoeid na een hele dag bands kijken en bier drinken. Wanneer hij echt zijn best doet lukt het de volksmenner pur sang nog enkele malen om zijn publiek bij de les te houden. Soms zelfs een interessante les in muziekgeschiedenis. In het nummer ‘I Think Bad Thoughts’ verwerkt hij maar liefst een stuk Black Sabbath en het intro van ‘Slip It In’ van Black Flag, ook wel bekend als de drumpartij voor ‘A Song For The Dead’ van Queens of the Stone Age.

Wat Danko Jones sterk maakt, is de interactie met het publiek. Wanneer deze mist zoals vanavond, verliest hij een groot gedeelte van zijn act. Wat er overblijft is een band die routineus de hoogtepunten van de inmiddels indrukwekkende discografie brengt. Aan het geluid wordt tijdens de set een aantal keren gesleuteld wat het optreden ook geen goed doet. Wanneer Jones zijn laatste akkoord aanslaat, is een groot gedeelte van de bezoekers al op weg naar huis.

Ontbeerde Jones vandaag het heilige vuur? Waarschijnlijk niet. Wanneer hij vroeger op de dag had gespeeld had hij de tent afgebroken. Een vermoeid en dronken publiek overtuigen is niet makkelijk. Wanneer je live performance om publieksparticipatie draait al helemaal niet. Vandaag was misschien de zinderende en psychedelische rockshow die Monster Magnet weggaf een betere afsluiter geweest. (PK)

Gezien: Speedfest6 in het Klokgebouw, op 10 december 2011.