Wanneer men de Effenaar betreedt, wordt aangeraden om oordoppen te gebruiken in verband met het volume. Deze blijken dan ook hard nodig te zijn wanneer Ufomammut de versterkers opendraait en haar set aanvangt rond 20.15. De psychedelische doommetal van de band deed het voorgaande jaren al goed op festivals als Roadburn, Stoned From The Underground en Yellowstock.
Ufomammut is traag, duister, dreigend, loom en vooral luid. Iets te luid vanavond want de nummers, wat eigenlijk meer soundscapes zijn, komen niet helemaal goed uit de verf. De combinatie van de luide gitaar en dreunende bas maakt het tot een brij. De muziek is voornamelijk instrumentaal gericht met soms een galmende schreeuwstem die als extra instrument wordt gebruikt. De combinatie van elementen van sludgemetal, doom, industrial, spacerock, psychedelica en stonerrock en de visuals bestaande uit een aaneenrijging van voorbijvliegende planeten, lava, vlammen en schimmen maken het tot een hypnotiserend geheel. Halverwege zakt de band iets in maar naarmate het dreigende einde nadert, komt de muziek als een massieve bulldozer over je heen.
Ook bij Neurosis liggen de decibels kwantitatief gezien erg hoog. Kwalitatief gezien is het geluid een stuk helderder dan bij Ufomammut. De ooit als hardcore/punk spelende band, ontstaan in 1988, haalt tegenwoordig erg veel invloeden uit de sludge/postmetal en staat daar dan ook erg bekend om. Neurosis wordt ook wel een atmosferische hardcore band genoemd. Treffend gezien de wijze waarop de muziek wordt gecombineerd met visuals. De band komt op, speelt haar set en loopt weer van het podium af. Er wordt geen woord gewisseld met het publiek en ook van een toegift is geen sprake. Desondanks is duidelijk te merken dat de band er zin in heeft; naarmate het concert vordert, gaan de muzikanten meer en meer op in de muziek. De toetsenist sloopt bijna zijn keyboardstandaard en zanger Scott Kelly slaat zich een aantal maal met zijn hoofd tot bloedens toe tegen de microfoon.
Als je er als toeschouwer niet in op kunt gaan, is het gewoonweg saai. De soms onheilspellende nummers, vaak voorzien van samples, komen overeen met het weer van tegenwoordig: duister en somber. Ook de op een groot scherm vertoonde visuals zijn hierop afgestemd; in zwartwit komen door de wind waaiende tarwevelden, onweersbuien, huilende wolven, donkere bossen en wazige schimmen voorbij. Tussen de nummers door zijn er even geen beelden te zien en denken enkele toeschouwers grappig te zijn door met hun handen een eigen voorstelling te maken op het scherm. Gitarist Steve von Till stoort zich hier blijkbaar dermate aan dat een roadie het publiek in moet om de desbetreffende persoon even toe te spreken op dit kinderachtige gedrag. Deze toeschouwer kan er alleen maar om lachen wat bijna uitmondt in een vechtpartij. Een tikkeltje overdreven.
De setlist bestaat uit een mix van oude en nieuwe songs voornamelijk van de laatste vijf albums. Ook worden er twee totaal nieuwe nummers, ‘At The Well’ en ‘Killing Elk’, gespeeld die doen snakken naar meer van het nieuwe album dat hopelijk snel uitkomt.
Ufomammot en Neurosis gezien op 29 juli 2011 in de Effenaar.