Omstreeks half negen komt er een jongeman in houthakkersoverhemd met een gitaar in z’n klauw het podium oplopen: Willy Mason. Willy Mason is een 25-jarige, Amerikaanse singer-songwriter met inmiddels twee albums op zijn naam, zo ook een gastoptreden bij The Chemical Brothers en op ‘Hawk’; het laatste album uitgebracht door het duo Campbell/Lanegan. Zijn stemgeluid en dynamiek zijn wat saai en plat, terwijl aan de andere kant het Texas-Amerikaans-zuiden-Americana-gevoel dat bij hem oprijst juist zo geweldig is. Zeker is wel dat hij De Effenaar compleet stil krijgt: elke kleine kuch en hoest is plots hoorbaar. Na zo’n zeven a acht nummers verlaat hij onder begeleiding van een enthousiast applaus het podium.
Ongeveer een kwartier na het vertrekken van Willy Mason (die later nog zal terugkeren) komen Campbell en Lanegan met band het podium op, waarna ze direct beginnen met 'We Die And See Beauty Reign’. Mooi is dat Campbell steeds heel voorzichtig naar Lanegan kijkt wanneer ze precies de zang starten waardoor dit ook nooit fout loopt. Frappant genoeg gaat Campbell zelf een paar nummers later wel de fout in door de tekst te vergeten. Het publiek vergeeft al haar heel vlug zodra Lanegan haar de tekst wederom heeft laten herinneren met een kort applaus.
De rest van de avond wordt gevuld met nummers van alle drie de albums. De Tom Waits blues wordt onverminderd doorgezet in de melancholische folk melodieën in mineur die flirt met de Amerikaanse Western. Waar aan de ene kant Campbell de overhand heeft bij nummers van het album Hawk heeft aan de andere kant Lanegan de touwtjes in handen bij nummers van het album Ballad of Broken Seas. Af en toe trekt Campbell zich terug op haar cello en speelt ze lieflijke lijnen in aanvulling op de rest.
Na een handjevol nummers houdt Lanegan het even voor gezien en maakt hij plaats voor Willy Mason. Hij speelt samen met Campbell een aantal nummers ‘Hawk’. Het is opvallend hoe de enorm zachte stem van Campbell per direct naar de achtergrond vertrekt zodra er een stem van het andere geslacht bij komt kijken. Niet dat dit slecht is, allerminst zelfs: het laat de subtiliteit zien die Campbell hanteert en die zo typerend is voor de muziek.
Na dit duet van Campbell en Mason verlaat de band het podium, enkel om terug te keren met Lanegan om met ‘Do You Wanna Come Walk With Me’ en ‘Ramblin’ Man’ af te sluiten. Al met al mogen de bezoekers heel tevreden zijn met de ruime muzikale ervaring van dit duo: het heeft de kracht om consequent boeiend en gedenkwaardig te blijven zonder dit te willen benadrukken.
Mark Lanegan,& Isobel Campbell gezien op 19 september 2010 in de Effenaar.