Deze derde editie is gekozen om het jonge Eindhovense festival niet de laten plaatsvinden op het plein direct gelegen bij Dynamo, maar op het Begijnenhof. Dit jaar heeft de organisatie gezorgd voor twee podia; Mainstage en het UP-(Magazine)stage. Deze tweede stage is het kleine podium dat aandacht besteedt aan nationaal en Belgisch talent. Het weer zit niet echt mee; het waait vreselijk hard en de buien zijn niet van de lucht. Of juist wel eigenlijk. Dat lijkt veel mensen toch niet te deren; het festival wordt desalniettemin druk bezocht.
De catering is wat uitgebreid en er zijn wat dixie-toiletten neergezet. (twee euro onbeperkt voor heel de dag, wat een verwenerij). Ook is er wat meer ruimte gecreëerd voor (merch)standhouders. Het festival is qua opzet wat ‘professioneler’ geworden en wekt de indruk dat het komende jaren toch steeds grotere vormen zal gaan aannemen. Met twee euro voor een pilsje moet dat an sich wel gaan lukken. En zelfs de houding van de security draagt dit jaar bij aan het gezamenlijke belang van dit festival. Dat zich zelfs met deze weersomstandigheden weer zoveel bezoekers melden, is een goed teken.

Wat het gehele festival een rol speelt is de wind; door het gewaai en de tocht die sowieso het plein plaagt, wordt het geluid van bijna elke band uit balans gebracht. Dat is jammer omdat de instrumenten daardoor vaak heel ongedefinieerd klinken en het geluid van de bands niet tot zijn recht komt. Misschien iets om volgend jaar rekening mee te houden voor de organisatie.

MakeBelieve
Waar vorig jaar Destine stond, staat dit jaar MakeBelieve; de band mag Dynamo Outdoor openen. Er zijn nog maar weinig bezoekers en de bezoekers die er zijn, zijn veelal mensen (lees; meisjes) die komen kijken naar deze band. De 5 heren spelen catchy pop-rock en de optredens lijken binnen te stromen. Ook hebben ze afgelopen jaar op Lowlands en Sziget gestaan. Die indruk wekt de band vandaag helaas niet; een handjevol vrouwelijke fans staat toe te kijken en veel indruk lijkt de band niet te maken. Dat komt misschien ook omdat deze band, net als Destine vorig jaar, wat buiten de boot valt op dit festival.

Burn The Iris
Is de eerste Eindhovense band die het UP (magazine)stage betreedt. Dit podium is gelegen direct naast het hoofdpodium. Het geluid is wat apart, omdat de speakers van het hoofdpodium eveneens het geluid van het kleine podium verzorgen. Deze band maakt zware, logge houthakkersmetal en laat zien dat Eindhoven meer heeft te bieden dan Rock’n Roll.
De mannen hebben zo te zien een behoorlijke aanhang onder jonge bezoekers van Dynamo Outdoor, die zich makkelijk laten mennen door zanger Richard, die het niet boeit of er nou 30 mensen staan te kijken of 3000, zo lijkt het; de frontman interacteert met het publiek, klimt op de barrière en weet zowaar een zeer kleine moshpit te ontketenen. Soms lijkt zijn stem het net niet te halen bij de zeer lage tonen en grooves van de muziek. In een nummer laten de heren een sample meelopen van een vrouwenstem die meezingt, jammer dat dit niet live wordt gebracht, want op deze manier doet de truc een beetje vreemd aan. Maar al met al was dit een smaakvolle band die prima past op dit festival. We gaan hier vast nog meer van horen.

Volbeer
Zoals de naam al doet vermoeden, speelt dit Weertse collectief een set van de befaamde rock’ n roll metal-band ‘ Volbeat.’  Een echte Tributeband kunnen we dit niet noemen; het uiterlijk van de heren correspondeert totaal niet met dat van de heren van Volbeat, maar dat is misschien juist het leuke. Het stemgeluid van deze frontman komt toch echt een end in de buurt van dat van Michael Poulsen en muzikaal is het allemaal prima georganiseerd. Alle favoriete Volbeat nummers worden zeer herkenbaar voorgedragen EN natuurlijk meegezongen. Volbeer is de eerste band die het plein laat volstromen en maakt zich daarmee de eerste sfeerboost; ook de eerste crowdsurfer, de eerste bloedneus en de eerste echte moshpit manifesteren zich nu. Ook de heren zelf lijken er erg veel plezier in te hebben en glunderen bij elk applaus. Volbeer is een ideale keuze voor een festival als dit als pre-party.

Campus
Hoe deze emo/screamo/posthardcoreband uit Vlaanderen hier terecht komt, is me niet geheel duidelijk. Wel timmert deze band hard aan de weg en wordt er volop getourd. Campus trekt vooral wat jonger (hardcore/emo) publiek en krijgt wel wat aandacht van de bezoekers, maar het lijkt erop dat dit genre sowieso veel meer aanslaat en leeft in Vlaanderen dan hier. Campus zelf lijkt dat ook wel op te merken. Desalniettemin zal deze band het nog ver schoppen, gekeken naar de internationale aandacht die deze jonge ‘hippe’  band krijgt van festivals en sponsoren.

Electric Eel Shock
‘ I likeeh Paankrockeh..Bot I loooove Heevy Meetaal !’ 
Dat is de lijfspreuk van deze gekke Japanners die hun ‘garage metal’ band oprichtten in Tokyo eind jaren negentig. De band maakt lekkere Rock ‘n Roll met een dikke knipoog naar de Heavy Metal. Hier en daar bouwen de heren dus ook wat korte herkenbare Metal  medly’s in. Akihito Morimoto, zanger en gitarist, is letterlijk en figuurlijk het gezicht van de band; zijn solo’s worden verpersonaliseerd door middel van uitdrukkelijke grimassen en moves. Daarbij weet deze Japanner een hoop humor in de show te gooien waardoor hij het publiek makkelijk op zijn hand krijgt. Het plein staat vol en de devilhorns zijn niet van de lucht. Het publiek amuseert zich duidelijk en er wordt een hoop gelachen. Echte rock ’n roll dus. Met nog maar een fles rode wijn voor Akihito.

Carach Angren
Met het aantreden van deze lugubere Black Metal-figuren uit Zuid Limburg, begint ook het weer wat meer te spoken. Carach Angren heeft in korte tijd naam gemaakt binnen de Heavy Metal scene. De heren hebben inmiddels de nodige grote festivals achter de rug. De band werd opgepikt door verschillende media en afgelopen jaar bracht de band hun tweede full length ‘ Death came through an phantom ship’  uit. Als inspiratie voor de teksten worden oude Nederlandse/Limburgse legenden gebruikt, waarop ook het volledige eerste album ‘ Lammendam’  gebaseerd is. De band tourde afgelopen jaar onder andere met Dark Funeral. Je zou zeggen dat Carach Angren op dit festival een beetje uit de toon zou vallen, maar de heren trekken bijzonder veel publiek. Het opmerkelijke is dat Carach Angren met zijn harde symfonische Black Metal tot het eind weet te boeien.  Daarmee is deze show een leuke voorbode voor;

Onslaught
Hoewel deze band toch wat meer toegankelijke Thrash Metal produceert, straalt het imago toch iets anders uit; aan beide zijden van mainstage hangt groot het logo met ‘ 666’  en verwijst de hele entourage naar het duivelse. Deze band is met name een trekpleister voor de oude garde onder de Metalfans. De band ontstond in het Engelse Bristol in 1983 en speelde in eerste instantie Thrash/Punk die in de lijn lag van The Exploited en Discharge. Later ontwikkelde de band een sound die de Thrash Metal gang insloeg. De band stopte in 1991, maar werd weer actief in 2004.  Het aantreden deze middag wordt aangekondigd door een luide sirene en het intro doet vermoeden dat er zometeen inderdaad een wereldbefaamde band op het podium staat. De uithalen van Sy keeler  slaan goed aan bij het publiek en de band doet goed zijn best om er een feestje van te maken. De snelle Thrashtempo’s laten menig headbangers-hart sneller kloppen. Weer een leuke smaakmaker voor op dit festival.

Gewapend Beton
Heeft daarna de pech dat de weergoden zo furieus zijn na de show van Onslaught, dat ze een paar ton water leeggieten boven Eindhoven. Ondergetekende heeft dan ook helaas een schuilplek moeten zoeken dat buiten gehoorveld van het terrein lag.
Jammer, want deze band kunnen we toch niet meer zomaar negeren; deze jonge Amsterdammers zijn al vanaf hun 13e bezig met hun traditionele Nederpunkband en hebben het inmiddels klaargespeeld om geprogrammeerd te worden op festivals als Speedfest. Een undergroundpunkband die het boven de grond blijkbaar ook prima redt. Na de buien is het dan toch tijd voor;

Madball
Dit is een van de grootste, zoniet de grootste publiekstrekker van het festival. De band was en is een van de meest toonaangevende (New York) Hardcorebands en ontstond in 1989.
De regen is inmiddels geweken en als zanger Freddy Cricien de microfoon grijpt, komt zowaar de zon tevoorschijn, hetgeen hij natuurlijk even benadrukt. Vanaf punt nul is de show een grote chaos. Niet op het podium, maar in het publiek. Zoals het Madball publiek en de band zelf het graag ziet; ‘ I wanna see more bodies over here, more bodies!’. De band speelt alle klassiekers, hier en daar een nieuw nummer, maar de heren zelf merken ook dat dit de tijd en plaats is om de herkenbare meezingers te spelen, waaraan ze dan ook de voorkeur geven. Tussen het feestgedruis door is er ook enige plaats voor bezinning; basgitarist Hoya heeft recentelijk zijn uit Veldhoven afkomstige vriendin (en moeder van zijn zoon) verloren aan Kanker. Hieraan wordt door Freddy ook even aandacht besteed gedurende de show. Het publiek laat zich makkelijk bespelen en naarmate de show vordert, kiepen er steeds meer bezoekers over de barrières. De security heeft het er maar druk mee. Kortom; vette grooves, dik feest, circlepit, meezingende mensen, een groot feest en weer een succesvolle act die het weer meer dan goed maakt.

Dan zou je zeggen dat een band als Noyalty, die geprogrammeerd staat na festival-piek ‘  ‘Madball’ , nog maar weinig te makken heeft. Niets minder blijkt waar. Hoewel iedereen natuurlijk nog even bij aan het komen is van de drukte bij Madball, laat het uit Eindhoven afkomstige Noyalty met hun eerste nummer opnieuw keihard de wekker afgaan. De band maakt snelle, harde, maar ook melodieuse Hardcore Punk. De band heeft inmiddels al op festivals als Groezrock gestaan en het podium gedeeld met bands als Anti-Flag en Death By Stereo. Het tweestemmig gitaargeluid is een lust voor het oor. Voor dit festival heeft de band speciaal een set samengesteld; er komen wat covers voorbij van onder andere Sick Of It All, Tech-9, Earthcrisis en Cro-Mags. Dat heeft de band goed ingevoeld; de meezing-modus is inmiddels aangezet. Daarbij heeft Noyalty hier in Eindhoven een brede fanbase, die de komende jaren zeker uitgebreid zal gaan worden.

Korpiklaani
Laat het publiek daarna meer dan een kwartier in de regen wachten. De overbrugging is eigenlijk echt te lang, maar dat weerhoudt de festivalbezoekers niet om te blijven staan. Korpiklaani is een folkmetalband uit Finland die zware metalen combineert met de vrolijke wijsjes van traditionele instrumenten.  Het nummer ‘ vodka’  slaat meteen in als het drankje zelf en de feeststemming zit er dan toch nog in. De band zelf doet ook zeer hun best om de moed van het publiek erin te houden op deze stormachtige zondagavond. Maar goed, een beetje afzien hoort bij de middeleeuwse sferen die Korpiklaani overbrengt. Weer een excuus om er nog maar wat alcohol in te gieten. En dan het liefste uit een drinkhoorn. Er wordt flink gesprongen en gezongen en de band wordt niet afgerekend op haar late aantreden.
De Finnen weten de avond op een zeer gezellige wijze af te sluiten en maken het late aantreden weer goed door wat langer door te spelen.
Daarna kunnen de bezoekers die dan nog rechtop kunnen staan nog naar de afterparty in de Aloys waar het Duitse ‘Punishable Act’ speelt. Maar hoe deze avond verder is verlopen, kan vast niemand zich meer herinneren…