Bijzonder druk was het niet afgelopen donderdag in de Cul, wat ongetwijfeld mede te maken had met wat andere concerten in Tilburg die avond. De nietsvermoedende gasten die er wel waren, kregen met het Noorse Lonely Kamel echter een eersteklas ouderwets rockbeest voorgeschoteld.

KOMATSU
Voordat de Noren de planken bestijgen, is het echter aan Komatsu uit Eindhoven om de aanwezigen alvast in de juiste stevige stemming te krijgen. Of misschien beter gezegd: is het aan Komatsu om de hoofdact van vanavond überhaupt van publiek te voorzien, want het lijkt erop dat het merendeel van het volk dat vanavond in de Cul rondhangt in het kielzog van deze band uit onze Brabantse buurstad is overgekomen. Alleen al vanwege deze reden blijkt het boeken van dit viertal dus volledig gerechtvaardigd, wat niet wil zeggen dat daar ook geen goede muzikale gronden voor zijn. De zware rock van deze kersverse bende zit namelijk goed in elkaar en wordt strak uitgevoerd. Bovendien heeft ieder nummer zo zijn eigen karakter, zonder dat de coherentie van het groepsgeluid wordt aangetast. Weliswaar slaagt de band er (nog) niet in eenzelfde tegelijk losse en drijvende sfeer te creëren als de Noorse baardmannen even later, maar dat neemt niet weg dat deze muziek ook nu al vast heel geschikt luistervoer is voor in een log gevaarte op de grote weg.

LONELY KAMEL
De omstandigheden waaronder de vier kerels van Lonely Kamel deze avond moeten optreden, lijken aanvankelijk niet bepaald gunstig. De meeste mensen schijnen immers gekomen te zijn voor de vorige band en zoals dan ook te verwachten is, kijkt het merendeel van de aanwezigen eerst de kat uit de boom (als men niet gewoon alweer vertrokken is). Enkele nummers en een paar voorzichtige aansporingen van de band later wordt het echter gelukkig steeds drukker in de kuil. Dat het publiek blijft staan en zelfs langzamerhand naderbij komt, hangt zeker ook met de kwaliteit van het concert samen. Deze makkers weten namelijk wel hoe ze een puike klassieke zware rockset moeten neerzetten. Groove en soul zijn daarbij de kernwoorden. De versterkte bluesmuziek van de heren klinkt los en organisch, maar kent tegelijkertijd een onverbiddelijke lome tred die de toehoorder langzaam maar zeker bevangt en welhaast tot meedeinen verplicht. Naarmate de set vordert, krijgen drummer en met name sologitarist steeds meer ruimte om verder uit te weiden. Het geweldige ‘Spacerider’, waarop de roadie van de band nog even mee mag spelen, vormt de welhaast onvermijdelijke apotheose van dit mooi opgebouwde optreden, dat eigenlijk direct naar meer smaakt. Misschien is er ergens nog een plekje vrij op het komende Roadburn festival?