Wie ben ik? Wat wil ik? Waar ben ik? Wat doe ik hier? Als er een einde aan het heelal is, wat ligt er dan áchter dat einde? En waarom moet ik een andere soort muntjes kopen wanneer ik iets wil eten?

Kijk, wanneer een festival erin slaagt jezelf deze vragen te laten stellen rond half twee ’s nachts, dan doe je het goed. Ik sta in STRP 2, de kleinste van twee concerthallen op het STRP Festival die vandaag door het Berlijnse duo Modeselektor wordt geprogrammeerd. Monolake staat op het podium. Weetje: ex-lid Gerhard Behles is de uitvinder van Ableton: een megapopulair muzieksoftware pakket. Maar terwijl Behles binnenloopt, gaat Robert Henke al tijden stug door met het produceren van donkere, industriële sounds, soms opgefleurd met dub-achtige beats waarmee hij een verdienstelijke poging onderneemt de perfecte soundtrack voor een nachtmerrie te creëren. Hij mixt geconcentreerd en slaat geen acht op het schaarse publiek; zo zwaar als de muziek is, zo pretentieloos en oprecht zijn ’s mans intenties. Waar dat publiek dan wel is?

Bij The Bloody Beetroots – Death Crew 77 in STRP 1, de grote zaal. Het is de act waar het publiek het hardst naar uitkijkt – al de hele avond hoor ik er mensen over praten. Pretentie hebben ze alvast te over: achter het podium hangt een gigantisch logo ter meerdere eer en glorie van hun Church of Noise. De heren dragen het hele concert lang, zoals gebruikelijk, venom maskers. Voor het eerst zien we een drumstel op het podium, al zal het lang duren voordat we het ook echt hóren. Maar opwindend is het allemaal wel.

Bob Rifo en Tommy Tea gedragen zich als rocksterren en al in het eerste nummer neemt Rifo de gitaar ter hand en jaagt een verblindende heavy metal riff door de beats and synths heen. Zo kan het dus ook, Karl Hyde. De zaal gaat vrijwel meteen compleet uit zijn dak – ik zie liters bier door de lucht vliegen, duizenden tot vuisten gebalde handen gaan omhoog. Het is hard, heel hard en vrijwel onafgebroken vechten mijn goede smaak en mijn afkeer voor bombast een interessante strijd uit in mijn hoofd. Tot drie maal toe neem ik even pauze van dewaanzin door naar Monolake te wandelen en mezelf een paar existentiële vragen te stellen.

Het is een dillemma waarmee je deze eerste volledige festivalavond van het STRP Festival aardig kan samenvatten: losgaan of nadenken. Vroeg op de avond wordt die keuze uitstekend gecompleteerd door de EXPO en slaagt STRP het best in wat het ambieert: een echte festivalervaring neerzetten waarbij het publiek via de muziekprogrammering wordt verleid om kennis te maken met vaak verbluffend mooie, geestige en ontroerende nieuwe media kunst. (Daarover later deze week meer op deze plek.) De afwisseling werkt voor mij perfect. Dat die expo rond middernacht wordt gesloten is begrijpelijk, maar ook jammer. Vanaf dat moment loop ik een beetje verloren rond wanneer er muzikaal even niets te beleven valt.

Kan iemand mij trouwens uitleggen hoe dat nu precies zit, met die maskers in electroland? De avond begon voor mij met de DJ van Die Antwoord die opkwam in een pak dat het midden hield tussen een monnikspij en een uit de kluiten gewassen versie van Kapitein Brom van de Berenboot (jongere lezers moeten even googlen). En SBTRKT knutselt zijn ambient beats, gelardeerd met scheutjes jazz fusion en breakbeats, ook al gemaskerd in elkaar. Inclusief een baard van wollen draden waar een zeker goedheilig man jaloers op zou zijn. Maar genoeg gelachen.

Die Antwoord. Is het een act? Is het for real? Nee, het is een middelmatige, over het paard getilde rapcrew die nu meemaakt wat het betekent om op de uitdeinende golf van de hype te surfen.Waren de hipsters vier maanden geleden nog in rep en roer, en trilde de polder van de voorpret op hun Lowlandsconcert, dan is het publiek nu nauwelijks tot enthousiasme te bewegen. De act oogt krampachtig en krachteloos. En de grap met het heliumstemmetje hebben we nu wel gehad. Houdoe en bedankt, zoals ze in Eindhoven zeggen.

Dan liever Chromeo, die het beste en het slechtste van de jaren tachtig white funk combineren: prima songs, afschuwelijke sounds en als klap op de vuurpijl een stukje ‘Money for Nothing’ van Dire Straits. Als daar maar geen revival van komt.

Good fun, maar al bij al vertoef ik vanavond liever in STRP 2, waar het niet alleen prima existentiële vragen stellen is, maar waar de muziek spannender en gevaarlijker is. Het publiek lijkt daar anders over te denken, want voetjes van de vloer wordt het nooit op de tonen van Ramadanman of de overigens onheilspellend mooie techno van Eindhovenaar Martyn die vanavond een thuismatch speelt.

Alleen de meesters zelve – Modeselektor – bezorgen hun eigen avond een echt feestje met een vrolijke mix van dubstep en hiphop beats afgewisseld met swingende technostampers. Maar het orgelpunt is voor Skream ft. Sgt. Pokes die hun uiterste best doen om de grote zaal te slopen en op het punt staan daarin te slagen wanneer ik besef dat vragen als wie ik ben, en wat ik wil, en waar ik ben, en wat ik hier doe alleen in mijn dromen te beantwoorden zijn. En ook die blijken, zoals alle acts op dit festival overigens, voorzien van verbluffende visuals.