Niet alleen ziet het STRP Festival eruit alsof het is samengesteld met decorstukken uit diverse science fiction films, er wordt ook daadwerkelijk een stukje toekomst in de festivalbeleving geïntegreerd door middel van het Esphere project. Nou ja, toekomst: de RFID-chip is al enige tijd even onlosmakelijk als onzichtbaar deel van ons leven; er is meer dan de OV-chipkaart, out there.

Op STRP zie ik voor het eerst een toepassing die in festivalsetting zinvol en entertaining is. Eerst maak ik op de website een profiel aan. Via de STRPWISER kom ik te weten wat voor mij interessant kan zijn: het is een reeks van quizzvragen waarop geen juist antwoord mogelijk is, maar telkens een voorkeur dient te worden aangegeven. Interactieve kunst? ‘Supercool, ik vind spelen met kunstwerken leuk!’ Of: ‘Ik ga echt niet in zo’n apparaat zitten.’ Performance? ‘Ik heb het niet zo op strakke panties.’ Of: ‘Prachtig gracieus!’ Na twintig vragen komt je profiel uit de bus. En wat blijkt? Ik ben een modderfokking performer! ‘Muziek, bewegingen, emoties en zintuigen zijn jouw keywords. Je houdt van alle performances, de sierlijke, de vreemde, de bewegende en de indrukwekkende voorstellingen.... De magie om zo veel te zeggen met zo weinig woorden, is wat jou diep inspireert.’ Dat ben ik dus. What else is new?

Vervolgens krijg ik meteen tien programmaonderdelen aanbevolen waaronder vreemd genoeg ook drie lezingen waarvan ik in de quizz heb aangegeven dat ze mij niet interesseren. Gelukkig krijg ik ook Erol Alkan, Goose en Paul Chambers aangeraden – die ga ik zaterdag zien. Kortom, moedig voorwaarts! Op het festival krijg ik een badge die een RFID-chip bevat. Bij binnenkomst activeer ik ‘m probleemloos bij één van de talrijke inlogschermen. Vanaf nu wordt wat ik hier doe en zie aan mijn online profiel gekoppeld indien ik dat wil – it’s the internet of things, baby!

Het eerste kunstwerk waar ik halt hou, is het Nemo Observatorium van de Belg Lawrence Malstaff, die van STRP een volledige hal mag vullen met zijn werk. Krachtige, eenvoudige installaties, in mooie materialen. Nemo Observatorium bestaat uit een grote, transparante cilinder van PVC met in het midden een gemakkelijke leunstoel. Als je lekker zit, druk je op een knop en ontstaat er een wervelstorm van piepschuimballetjes om je heen. Je zit als het ware in het oog van de storm, waar het heerlijk rustig en stil is. I like, en dus scan ik mijn RFID badge bij het touch screen dat bij dit kunstwerk hoort: ik word meteen herkend en kan het kunstwerk omschrijven, taggen en een score van 1 tot 5 sterren geven. Ik geef Malstaff 5 sterren. Daar moet ik mee opletten, want ik heb slechts 25 sterren ter mijner beschikking. Waarom eigenlijk?

Even verderop vind ik een ander werk van Malstaff: Shrink. Een installatie voor de interactieve bezoeker die zijn lichaam vacuum wil laten zuigen, zoals Giel Beelen enkele dagen eerder live in de uitzending op 3FM liet doen. Prachtig en creepy. Her en der hangen grote schermen waarop een timeline te zien is die weergeeft what’s going down in de Esphere: wie heeft welk kunstwerk bezocht en welke scores gegeven? Uiteraard kan ik in de Esphere ook vriendjes maken en linken met Facebook of Twitter.

Maar vanavond word ik vooral verrast door iets wat mij niet werd aangeraden door de STRPWISER. Het is een ronduit fabelachtig werk van Malcolm MacIver, Marlena Novak en Jay Alan Yim, getiteld Scale. Twaalf elektrische vissen uit de Amazonerivier zitten elk in een aquarium. Samen vormen ze een koor: hun sonische electrische velden worden versterkt en bewerkt, en komen binnen op een digitaal mengpaneeltje dat de bezoeker zelf kan bedienen. Zo ben je live producer van een vissenkoor. Wonderlijk. Of Protoquadro triptych ICE-B, van Frederico Bonnelli: beeldschermen die bedoeld zijn om als schilderijen aan je muur te hangen, met als verschil dat dit schilderij leeft. De beeldmix van een selectie foto's van ijsvorming op water, vorst, kristallen en sneeuw, en een reeks beelden van een naakt, vrouwelijk lichaam bedekt met klei, verandert namelijk voortdurend zonder ooit in herhaling te vallen. Prachtig: ik wil er eentje aan de muur.

Naarmate de avond vordert en ik een biertje of twee (of, oké, drie) op heb, bedenk ik dat Esphere de ideale tool is voor de luie journalist die geen notities wil nemen: straks, wanneer ik thuis kom, staat mijn hele parcours netjes op een rij op mijn profielpagina. STRP is nog relatief overzichtelijk en straks slaap ik in mijn eigen bedje, maar ik ken andere festivals – bijvoorbeeld in de Flevopolder – waar zo’n persoonlijk digitaal geheugen voor de festivalgangers behoorlijk handig én confronterend zou kunnen uitpakken. Ja, een mens gaat er op slag van nadenken. Want nu moet ik nog actie ondernemen om informatie over mijn doen en laten aan mijn profiel te koppelen, maar technisch gezien is dat helemaal niet nodig. Vanuit organisatorisch oogpunt biedt het geweldige mogelijkheden om de publieksstromen van een festival in kaart te brengen bijvoorbeeld, maar het is geen prettige gedachte voor wie aan zijn privacy hecht. Gelukkig weten wij toevallig dat bij STRP alleen maar nette mensen werken.