Voorprogramma Sleigh Bells gaf een dag voor het optreden op STRP een interview aan 3VOOR12NL waarin ze te kennen gaven dat M.I.A. letterlijk hun eerste fan is. Dat is niet zo vreemd, want muzikaal zijn er aardig wat gelijkenissen. M.I.A. is echter wat breder ingestoken terwijl Sleigh Bells rauwer klinkt. Vooral live, zoals vanavond, wanneer er rijen Marshall boxen op elkaar zijn gestapeld om hun geluid zo hard mogelijk te laten klinken.
Het ziet er dreigend uit ondanks dat ze maar met zijn tweeën op het podium staan. Zelfs de monitorspeakers blazen het geluid met geweld de zaal in. Sleigh Bells maakt electro, punk, hardcore en is even energiek als bijvoorbeeld Crystal Castles. De bombast bestaande uit geprogrammeerde drums, een gitarist en een hysterische zangeres komt goed over. Losgaan is een logisch gevolg, maar de energie wordt door de meesten toch echt bewaard voor de show van M.I.A..
M.I.A. is van de uitersten en dat zorgt al snel voor een tweedeling. Je houdt ervan of je vindt het helemaal niks. Zelfs een actie op het laatste moment dat iedereen met een kaartje gratis iemand mag meenemen, kan een zeer matig gevulde concertzaal in het Klokgebouw niet voorkomen. De mensen die er wel zijn, lijken allemaal te komen om te feesten. Met de prima dansbare muziek van M.I.A. die live stukken sneller wordt gespeeld dan op plaat, zijn zij waarschijnlijk meer dan tevreden huiswaarts gekeerd.
De mensen die, hoogstpersoonlijk door M.I.A., het podium op zijn getrokken om met haar te dansen zullen vast helemaal lyrisch zijn over hun ervaring. De muziekliefhebber die M.I.A. waardeert om haar muzikale diversiteit en artisticiteit zal wat teleurgesteld zijn na vanavond. Dat komt hoofdzakelijk doordat niet alles live wordt gespeeld; er loopt een band onder haar performance door. Het zijn vooral de drums, die live niet de basis maar een surplus vormen, die aan de integriteit van de act doen twijfelen. Ze worden inspiratieloos en bovendien uit de maat gespeeld. Dat M.I.A. slechts een uur speelt en een deel daarvan ook nog niet eens op het podium te zien is, draagt er ook niet echt aan bij om enige twijfel weg te nemen.
De showelementen van M.I.A. live zijn wel geweldig te noemen. Het begint al bij de aankleding van het podium en de opstelling van de ‘band’: De dj staat hoog boven de rest aan de rechterzijde terwijl links drie bloemen staan waarbij de knoppen uit rode verlichte @pestaartjes bestaan. Daarachter is de drummer opgesteld. In het midden staat een blok vol met microfoons wat doet denken aan een persconferentie wanneer M.I.A. erachter staat. M.I.A.. staat bekend om haar maatschappelijke betrokkenheid en de tweestrijd tussen Oost en West. Dit is ook vanavond in alles terug te zien: ze draagt een sluier terwijl ze met haar heupen draait en ze combineert een Arabische hoofddoek met een grote Westerse zonnebril. Boven het podium hangen de slashes en backslashes die de naam MAYA vormen, net als de titel van het laatste album waarvan overigens van de singles alleen ‘Born Free’ wordt gespeeld. Single ‘XXXO’ en meest recent ‘It Takes A Muscle’ worden overgeslagen. Jammer, want ook al is dit publiek echt liefhebber, de herkenbaarheid bij bijvoorbeeld 'Paper Planes' wordt gewaardeerd.
Met deze hit wordt de show afgesloten. Abrupt, zonder vaarwel en zonder vervolg. De microfoon ligt in het publiek en M.I.A. is niet van plan om hem terug te halen. Nog voordat het publiek dat beseft, zijn de lampen al weer aan gegaan en wordt het podium leeggeruimd. De (licht) show was groots, de muzikaliteit stukken minder.
M.I.A. en Sleigh Bells, gezien 26 november 2010 op STRP 2010.