De grote zaal van de Effenaar is goed gevuld met een gemixt publiek; Jamie Lidell schrijft soulliedjes, maar op een frisse, hippe manier, die jong en oud aanspreekt.

Maar voor dat gebeurt, verschijnt Krikor op het podium die met een Frans accent aankondigt even wat te spelen voor Jamies optreden. Het is wel duidelijk welke connectie er is tussen de muziek van deze Fransman en die van Jamie; Krikor werkt met stem layering, waar Jamie bekend om staat.  De liedjes zitten goed in elkaar maar dat is niet de enige factor bij een optreden.

Waar de overeenkomsten duidelijk zijn, zijn de verschillen wellicht nog duidelijker; Krikor heeft geen interactie met het publiek, en het energielevel van de show is laag. Waar de experimentele elementen van Jamies muziek aanwezig zijn, mist de soul en daarom zal deze act niet het hele publiek aanspreken. Maar ook het publiek dat wel in is voor een act als deze, zal deze liever in een andere setting willen bewonderen. De lange DJ-set hoort eerder thuis op de afterparty dan in het voorprogramma.

Met groot gejuich worden Jamie Lidell en zijn band onthaald. Jamie sust het publiek met de titelsong van zijn nieuwe album, Compass. Het nummer heeft, zoals het hele album, een folk-randje. Dit is te verklaren door de samenwerking met Grizzly Bear’s Chris Taylor. Maar Jamie verliest niet zijn authenticiteit; met het van het album Multiply afkomstige Yougotmeup laat Jamie zien waar hij bekend om staat; hij dumpt zijn band (“the best band I ever had!”) en demonstreert al beat boxend en stem layerend hoe hij zich ook prima in zijn eentje kan redden. Jamie weet als geen ander hoe hij zijn stem als instrument kan gebruiken.

Jamie speelt voor de rest van het optreden met een jonge band met als effect wat kleine shoonheidsfoutjes, maar de band is energiek en fris en de communicatie tussen Jamie in de band is een plezier om naar te kijken.

Met een drumstokje als een soort aanwijsstok leert Jamie ons een soulful lesje met het nummer Enough is enough. Verwaarloos je liefde niet! Hier en daar streng, maar over het algemeen is Jamie lief voor het publiek; hij bedankt ons voor het komen, vraagt minstens zes keer hoe het met ons gaat, gooit merchandise het publiek in en staat na het optreden achter zijn stand om te signeren.

Rond het midden van het optreden zakt het allemaal een beetje in. De vele langzame nummers achter elkaar slaan, op een enkele aansteker in de lucht, niet goed aan. Het publiek wordt pas wakker geschud bij het populaire Another Day. Er wordt meegeklapt en gezongen, en Jamie laat ons nog even zien dat iedereen stem layering kan doen; het publiek zingt luidkeels het refrein, en Jamie doet de bas.

Met Multiply en Little bit of Feel good als toegift, missen we nog één nummer; What’s the Use? Maar wellicht laat Jamie dit nummer achterwege met een reden. De tekst “I’m a questionmark, a walking talking questionmark” sluit niet meer aan op hoe hij nu is; waar Multiply vooral experimenteel was, en waar Jim meer naar de pop-kant ging, is Compass een mooie balans hiertussen. Met dit album lijkt Jamie Lidell zichzelf gevonden te hebben.

Gezien: Krikor en Jamie Lidell, Effenaar, 2 november 2010