Om het publiek op te warmen mag Seventh Void het voorprogramma invullen.  Opgericht in 2003 heeft dit project van de Type O Negative leden Kenny Hickey en Johnny Kelly nog niet echt voeten aan de grond gekregen. Met het overlijden van Peter Steele is er gelegenheid ontstaan om serieuzer met Seventh Void aan de slag te gaan. De basis is het debuutalbum ‘Heaven is Gone’ uit 2009. Samen met Monster Magnet touren de heren nu door Europa.

Het is eenvoudig een vergelijking te maken met Type O Negative. De muziek van Seventh Void is echter totaal anders: duistere metal die goed in het gehoor ligt. Gitarist Mat Brown is heerlijk actief. Hij weet uitstekend raad met het grote podium en benut dat dan ook uitstekend. Vrijwel het gehele album ‘Heaven is Gone’, dat in Europa opnieuw is uitgegeven, wordt gespeeld. Zanger Kenny Hickey nodigt ons  allemaal uit om na het optreden even bij de merchandise te komen voor het album en voor “having a couple of beers with us”’ Seventh Void is een fijne opwarmer voor de hoofdact van de avond.

Terwijl het podium gereed gemaakt wordt voor Monster Magnet worden we getrakteerd op Ozzy’s Black Sabbath uit de luidsprekers. Op het grote scherm achter het podium worden afwisselend zwart-wit filmbeelden en vloeistofdia’s vertoond. Ondertussen stroomt de zaal vol, waardoor het aangenaam druk is als David Wyndorf en de zijnen het podium opkomen. David ziet dat het publiek een respectabele afstand tot het podium heeft behouden. Hij wenkt mensen dichterbij. Met een vermakelijke blik op zijn gezicht zoekt hij naar bekenden in de voorste rijen van het publiek en verwelkomt iedereen.

Hoewel het nieuwe album ‘Mastermind’ onlangs is uitgekomen start het optreden getrouw met het werk uit begin jaren negentig. Oude bekenden zoals ‘Nod Scene’ en ‘Tractor’ knallen uit de speakers waarbij enkele bezoekers hun oren dicht houden: het volume staat hoog.

Pas na het derde nummer krijgen we het nieuwste werk te horen. ‘Hallucination Bomb’ en ‘Dig That Hole’ volgen waarna Monster Magnet snel weer naar het oudere werk teruggrijpt. Opvallend, maar zoals verwacht wordt het album  ‘4-Way Diablo’ volledig genegeerd. Vreemd genoeg zijn ook de songs van ‘Mastermind’ karig vertegenwoordigd.

David heeft er er zin in. Hoewel zijn oudere leeftijd wel merkbaar is staat hij zijn mannetje. De zaal daarentegen komt maar langzaam op dreef. Wanneer het uit 2004 stammende ‘The Right Stuff’ gespeeld wordt lijkt er even een dieptepunt in het optreden te komen. Het optreden sleept moeizaam voort. Het instumentale stuk waarin ‘The Right Stuff’ uitloopt werkt echter hypnotiserend. ‘Space Lord’ trekt de show uit dat dieptepunt en vol leven en enthousiasme zingt de zaal luidkeels mee: “Space Lord Motherfucker.”  Het lijkt wel alsof iedereen hierop heeft staan wachten.

De toegift omvat maar liefst vier nummers waarvan de eerste twee van het nieuwe album afkomstig zijn. De single ‘Gods & Punks’ en ‘Bored with Sorcery’ willen niet echt bij het publiek aanslaan. De vaart is er opnieuw uit. Met de afsluiters  ‘Crop Circles’ en ‘Powertrip’ uit 1998 gaat het publiek opnieuw uit hun dak en is het duidelijk dat het oudere werk de blijvende favorieten genoemd kunnen worden.

Rond de klok van elf is het optreden van Monster Magnet ten einde. Het optreden had zijn hoogtepunten (‘Space Lord’) en dieptepunten (‘The Right Stuff’) maar kan mijn inziens als een goed optreden beschouwd worden. Het blijkt wel: Monster Magnet moet het toch van het oudere werk hebben. Aangezien David Wyndorf en zijn band erg te spreken zijn over de Effenaar denk ik dat we een vierde optreden nog wel tegemoet kunnen zien.

Monster Magnet, gezien 16 november in de Effenaar.