Die Antwoord
De eerste zaterdagavond van het STRP festival is net anderhalf uur oud en daar verschijnt één van de publiekstrekkers van de avond al op het mainstage in het klokgebouw: Die Antwoord, de Zuid-Afrikaanse hiphoppers die nu met een tournee het succes oogsten van ‘Enter the Ninja’, één van de youtube virals van afgelopen jaar. Een eerste kennismaking was er voor velen al op Lowlands waar Die Antwoord de Alpha-tent al plat kreeg. Maar of dat ook te zeggen valt voor deze show aan de start van deze prille avond is de grote vraag.

Het begin is tam, op een enkele vriendenclub in ninja-outfit na, lijkt de zaal te wachten tot het ‘lowlands-gevoel’ weer terugkomt. Zelfs wanneer YoLandi & Zef als 2e nummer het eerdergenoemde hitje uit de speakers pompen blijft de respons uit de zaal overwegend kalm. Gelukkig blijkt dat de, toch goed gevulde, zaal niet alleen voor het hitje gekomen is. De rest van het optreden vliegen er steeds meer stukken van de ninjapakken uit en doet Die Antwoord z’n best om Eindhoven mee te krijgen in hun vettige hip-hop flow inclusief een vleugje DJ Paul Elstak sound, besiert met foute tattoo’s, maskers en strakke-billen-broekjes. Het toppunt, of eigenlijk wat mij betreft het over-de-top-punt wordt bereikt wanneer Zef. MC Watkin Jones in z’n Spongebob boxer aankomt (die we ook nog kennen van youtube) waaruit een enorme, olifantenslurf aandoende, piel tevoorschijn komt die tevens als microfoon dienst doet. Een performance was het absoluut, of de zaal er op dit tijdstip klaar voor was is de vraag. Ninja, dat was het buzzword.

Hudson Mohawke
Vorig jaar was Ross Birchard ook al te gast op STRP. Deze editie is Hudson Mohawke, want dat klinkt toch stoerder, onderdeel van Modeselektion. Je raadt het al; Modeselektor, die later in de nacht ook nog het publiek zullen bespelen, nodigt hun favorieten uit op het tweede podium van STRP. Hudson Mohawke, na het beluisteren van zijn album Butter (warp records, 2009) was ik absoluut ondersteboven van het geluid en de composities en móest hem live zien hier op STRP.

En dan wordt het leuk: mijn grote held Hudson Mohawke had de verschijning van ‘the boy next door’: het buurjongetje dat het liefste Warcraft speelt met een groot glas cola erbij. Dito groen t-shirt met een hele foute print, maat XL. Maar al snel werd het me duidelijk, deze jonge producer uit Schotland heeft z’n tijd absoluut niet gestopt in het spelen van Warcraft of aanverwante games, maar in het creëren van iets unieks. Hij combineert hip-hop raps en flows met een elektronische sound die je nog maar zelden hoort. Zijn synths klinken als foute jaren-80 keyboards, in soms bijna sullige melodieën, maar hieronder zit dan altijd een partij bass en hiphop-grooves waar je u tegen zegt. Af en toe lijkt het de complexiteit van mathcore te bezitten; de ritmes, bassen en melodieën die hij combineert maakt het echt tot een nieuwe sound: Next Level dit. Absoluut.

The Bloody Beetroots Death Crew 77
Bloody Beetroots draaiden als een baan om de aarde, buitenaards. (@vegheljesse), Bloody beetroots gave me blisters on my feet. What a great noise! (@BlueHillies), #bloodybeetroots zijn aan #strpfest #lichtshowwaarjeutegenzegt (@NienkeSmelt)
Zomaar even wat reacties over de show van The Bloody Beetroots Death Crew 77, waaruit blijkt dat sommigen kunnen springen en twitteren tegelijk.

Sinds 2008 verschijnen The Bloody Beetroots in menig DJ-set en mixtape, met hun remixes en later ook eigen tracks die vol zitten met schurende en krakende electro. Want daarmee begon het, The Bloody Beetroots, 2 Italiaanse vrienden met Venom maskers, toerden al menig festival rond en kregen elke tent op z’n kop. Maar hoe ga je daar als artiest zelf nog eens overheen? Play it live!

Althans, dat lijkt het credo anno 2010 geworden te zijn. Onder de onheilspellende naam The Bloody Beetroots Death Crew 77 alias Church of Noise zijn de Beetroots uitgegroeid tot een flinke live act, en dat hebben ze op STRP weer eens bewezen. Een gigantische lichtwand (waar Frits Philips jaloers op zou zijn) een podium vol synths, drums en een gitaar, het werd allemaal opgebouwd terwijl de Eindhovense heren van The Longmen voor de 3e keer die avond de zaal op mochten warmen. Maar opwarmen voor de Beetroots is geen makkelijke taak, maar The Longmen wisten de juiste platen aan- en over elkaar heen te mixen, waardoor het publiek alvast de eerste calorieën verbrandde voordat het spektakel van de Beetroots begon.
 
De Death Crew zelf klapte er ook direct hard op. Monster-tracks en bekendere hits (zoals het WARP 1.9) volgende elkaar in rap tempo op, en het publiek probeerde maar bij te blijven. Want eindelijk leek het er deze avond op dat het dak eraf ging; elk hoekje van gigantische STRP hal stond op een bepaald moment te springen. Voor de die-hards was er natuurlijk een mosh-pit, welke gevoed werd door het opzwepende commentaar van Mr. Beetroot: Sir Bob Cornelius Rifo en zijn gitaar. Hoewel het animo in de zaal volle bak doorging, begon de muziek van de Death Crew soms eentonig te worden; constant die dikke lading stofzuiger-synths, het overstuurde gekrijs en de felle drums zwakte wat af. Wanneer ze dan ‘New Noise’ van hardcore-helden Refused door de electro mangel halen, vraag ik me af of het soms toch iets te ver kan gaan.

Het is vaak een vervelende vraag, maar ik vraag me toch echt af wat de volgende, overtreffende stap voor de Beetroots gaat zijn...

De tweede zaterdag is 3VOOR12/Eindhoven er weer bij, maar dan gaan we helemaal live. Houd deze site dus in de gaten volgende week voor het enige, echte liveverslag vanuit STRP 2010.