Aardvarck heeft de lastige eer het muziekprogramma al om half negen, een onmogelijke begintijd, dat blijkt uit het aantal aanwezige nieuwsgierigen dat op een hand te tellen is, te beginnen in zaal twee. Zijn stijl springt op en neer, net als zijn overgangen die soms niet meer zijn dan een abrupte start van de volgende track, maar dit blijkt bij hem vaak toch effectiever dan een gesyncte beatmix. Hij begint loom en chill met platen van Mount Kimbie en A Tribe Called Quest, en later in zijn set volgt zijn meer bekendere party/dubstep/ragga-style met o.a. een gepimpte (onbekende misschien eigen?) remix van volgens mij modelsektor's '2000007'.
Sbtrkt laat hierna goed zien hoe vaag het begrip liveset van een producer eigenlijk is. Veel meer dan nummers afspelen van een laptop en wat effecten of de eq met een midicontroller aanpassen is het meestal niet. Door zijn optreden als en dj set te brengen l lijkt het of hij er meer van wil maken (volgens mij heeft hij niet eens sterk genoeg eigen materaal uitgebracht om 45 minuten te vullen) , maar dat valt zwaar tegen. Meerdere malen klinken zijn overgangen overstuur, en is het zelfs niet meer aangenaam om na te luisteren, of plaats hij de verkeerde platen achter elkaar die het opgebouwde momentum doorbreken. Hij negeert zijn diepere garage/house van zijn 2020 Ep, en probeert krampachtig met makkelijke garage en dubsteps hits "hold it down" en zijn eigen remix van "Art & Cash" toch nog wat volk de zaal in te krijgen. Als tijdens het inmixen van zijn laatste track de stagemanagers de dj booth al aan het ontmantelen zijn, is het teleurstellende beeld van zijn optreden helemaal compleet.
Ramadanman aka Pearson Sound is nog geen bekende bij het grote publiek, maar des te populairder zijn zijn producties bij dj's uit de meest uiteenlopende scenes van Villalobos en Francois K tot James zabiela, Modeselektor en Jackmaster, en is naast het te verwachten hoogtepunt van de hoofdact zelf, misschien wel de meest interessante naam van de avond in zaal twee.
De basis van zijn muziek zijn de karakteristieke gebroken dubstepritmes, die veelal gemaakt zijn met de "standaard" 808 en 909 drum kits in Fruity Loops, wat op zich niet erg bijzonder is. Het knappe is dat hij met deze (voor kenners toch vrij beperkte) productiemiddelen de gruwelijkste sub bass-en weet te creëren. Deze combineert hij met herkenbaardere kickgeluiden die zijn omgezet tot de duizelingwekkendste ritmepatronen die zowel bijzonder catchy en dansbaar zijn, als de onnavolgbare organische kwaliteit van de betere Villalobos producties bezitten. Zijn tracks zijn doorspekt met ingrediënten van rauwe hardcore jungle, van deephouse (zoals de warme vrouwelijke zang op "down with you"), en zweverige melodielijnen gemaakt van Detroit synthgeluiden (''Wut").
Dat ook Ramadanman kiest voor een dj set, pakt nu beter uit doordat je nu meteen een inzicht krijgt in de verschillende stijlen muziek die hem inspireren. Jammer is dat wel steeds duidelijker wordt dat het geluid in de zaal slecht is. De kristalheldere producties overleven het geluidsysteem niet, de bass blijft bijna oneindig lang hangen, terwijl gek genoeg het volume ervan vaak te laag lijkt en een krachtige punch mist.
Martyn's strategie lijkt op die van Ramadanman en draait ook een brede eclectische set met platen met karateristieken die terug te vinden zijn in zijn producties, die veel meer zijn dan het dubstepetiket dat aan hem hangt. Hij heeft zijn eigen niche die is beïnvloedt met ongeveer alles tussen detroit techno en zweverige drum and bass. De nadruk ligt in vergelijking met Ramadanman, meer op de warme met delay doorspekte dubby (denk Maurizio) techno en leunt minder op drukke drumritmes. Misschien hadden Monolake en Martyn ook beter voor de meer energieke acts van Hudson Mohawke en Ramadanman geplaatst kunnen worden. Opvallend moment is de wilde backspin waarmee kneiter "Glut" wordt gestopt, en weer van begin af aan wordt gestart (dat zag ik van de week Ramadanman toevallig in een youtube filmpje ook doen, maar waarom?).
Bij Shed's liveset wordt het slechte geluid me teveel. De bombastische melodieën van "Estrange"(de topper van zijn vorige album uit 2008) komen op, maar daarna verdwijnen ze weer meteen in een mist van bass die maar niet lijkt op te trekken. Het is jammer dat op een festival, waar een flinke nadruk op technologie wordt gelegd, dit juist het grootste verbeterpunt is, en de trechniek de vrij spannende programmering belemmert in plaatst van aanvult.