Light Asylum
Het voorprogramma, meegereisd op uitnodiging van CocoRosie, bestaat uit een beatmaker/toetsenist en een zangeres. Het tweetal oogt wat statisch op dat enorme podium, maar weet in de loop van de set bij vlagen toch een meeslepend gevoel over te brengen. De voorgeprogrammeerde beats worden aangevuld met synths en een bijzonder krachtige stem. De wisselingen van het stemvolume hebben vaak een heel andere opbouw dan de muziek wat zorgt voor een gebrek aan samenhang dat naar verloop van tijd storend wordt. De minimalistische elektronische muziek draait om details die door de twee bandleden te weinig worden gegeven. De percussie die uit de computer komt, zou voor veel meer indruk zorgen wanneer die live gespeeld wordt. Light Asylum boeit te weinig met zo veel afstand tussen band en publiek vermoedende dat deze act op een zaterdagavond in een kleine club meer tot zijn recht komt.
CocoRosie
Met dromerige visuals van brandende kaarsen en lachende mensen in een kermisattractie komt Cocorosie, in de nieuwe formatie, het podium op. Vrouwen eerst waarna de pianist, de drummer en de beatboxer volgen. De drumkit die op het podium staat lijkt op een getransformeerde kinderwagen met ijzeren buisjes onder de railing. Alles heeft een functie. De meeste drumpads zijn elektronisch aangestuurd. De zwarte vleugel waar Sierra Casady (Rosie) normaal zelf achterzit, blijft de gehele avond de plek van de pianist. De stelregel van de avond is: wie geen aandeel heeft in de muziek op dat moment, verdwijnt van het podium. Wat opvalt, is dat iedere muzikant de kans krijgt om zijn moment te pakken.
Voornamelijk de pianosolo en het beatbox intermezzo van Tez zorgen voor een sterke reactie uit het publiek. De originele beats die zowel door de drummer als door Tez geproduceerd worden, maken het wisselen van muziekstijlen gemakkelijk. Het gaat van klassiek naar Drum ‘n Bass en vervolgens op doorreis naar Hip Hop. Bianca (Coco) Casady rapt er bij vlagen overheen terwijl Rosie je even eenvoudig weer meeneemt naar het beginpunt.
Er wordt veel materiaal van het nieuwe album gespeeld; Grey Oceans komt bijna in zijn geheel voorbij. Het is opmerkelijk dat de stemmen van Coco en Rosie minder contrasteren. Dat druist in tegen de optiek van de zusjes die aan hebben gegeven dat de grenzen van het verschil in stemgeluid nog verder zijn opgezocht op het nieuwe album. Wanneer Rosie niet meer bij te houden is in toonhoogte, zondert Coco zich af naar de tafel waar haar speeltjes staan om die vervolgens aan te zwengelen ter ondersteuning van de muziek. Dierengeluiden, een fietsbel en zelfs een muziekdoosje zijn te horen.
Een waar hoogtepunt is het harpspel van Rosie dat voor het eerst te horen is in K-Hole. Van de vorige albums komen ook Promise en Animals voorbij. De herkenbaarheid doet het publiek opleven. Er wordt zelfs voorzichtig bewogen wat toch altijd een beetje ongemakkelijk is bij een seated show. Bij de toegift is het speelse karakter van CocoRosie duidelijk zichtbaar. Handjeklap wordt gespeeld, er wordt gesprongen en gedold. Als het publiek voor het eerst wordt toegesproken, volgt een oproep om op te staan en naar beneden te komen. Er wordt lol gemaakt en gedanst. Nu niet alleen op het podium, maar ook ervoor.
CocoRosie en Light Asylum gezien op 17 mei 2010 in Muziekcentrum Frits Philips.