Om 15.50 sta ik voor de deur te wachten. Het programma biedt op elk moment een geweldige act en ik wil dan ook vanaf het begin alles meemaken. Naar binnen turend merk ik op dat het nog niet echt druk is. Bij ontvangst krijg ik een stencil toegereikt waarop het laatste nieuws vermeld staat: Naked Song Festival helemaal uitverkocht, prijkt het bovenaan. Om 16.00 is dat echter nog niet te merken. De mensen die er al zijn kopen fiches en verzamelen zich bij de entree. Om 16.00 begint Lynn Hanson in de Amvest Foyer: daar wil ik graag bij zijn.

Ik ben al meerdere malen in Frits Philips geweest, maar elke keer opnieuw raak ik daar de weg kwijt. Na enkele verwarring is de weg naar de Amvest Foyer gevonden en is het duidelijk dat de mensen die er al zijn zich ook daar verzameld hebben. Het nieuwe Canadese talent Lynn Hanson staat voor een geïnteresseerd publiek te spelen: mensen luisteren met open mond en zitten op de grond of op een stoel. Zelden heb ik in een foyer zo’n intieme sfeer meegemaakt. Lynn Hanson vindt het tevens geweldig en vertelt grappige verhalen. Het voelt als een persoonlijke ontmoeting met deze talentvolle nieuwkomer. Naked Song betekent ook altijd gestript tot de essentie: bij Lynn Hanson is dat een vrouw, de stem en een gitaar. Het is allemaal wonderschoon, maar gaat toch na een half uurtje wat vervelen.

Op naar Iain Matthews die met The Searing Quartet wellicht wat meer pit in zijn muziek brengt. Alle andere mensen die al vanaf 16.00 aanwezig waren hebben zich hier verzameld. In de drukte vind ik een zitplaats om dit indrukwekkend jazz collectief te horen spelen. Of de combinatie van deze jazzmusici met Iain Matthews zo goed werkt is de vraag. Iain Matthews solo is americana ten top, maar als jazz zanger lijkt hij het een beetje af te leggen tegenover zijn mede bandleden die jazz lijken te ademen. Door zijn kinderachtige teksten (‘gone fishing, I hope they will bite, because that’s what fishing’s all about’) doordrenkt met uitleg krijgt de show een Sesamstraat sausje wat niet echt goed mixt met het hoge niveau jazz dat men laat horen. Het doet mij verlangen naar Iain Matthews solo.

Het volgende uur biedt CW Stoneking: een bluesgitarist die rechtstreeks uit de jaren ’20 is komen wandelen inclusief een accent als een inwoner van Louisiana. Ik ben dan ook bijzonder verrast wanneer ik in het bijkomende programmaboekje lees dat de beste man uit Australië komt. Knap, maar niets voor mij. In de Lage Landen Foyer speelt ondertussen Caroline Herring die met haar vibrato in haar stem een goede show weet neer te zetten. Wederom één vrouw met een gitaar. Ze brengt het allemaal met wat minder overtuiging en in deze foyer is de intimiteit helaas wat verder te zoeken. Ik besluit om even een hapje te gaan eten, want daar moet ook nog ergens tijd voor worden vrijgemaakt. De Smalle Haven picknick biedt uitkomst: voor enkele muntjes krijg je een grote of kleine picknick mand vol lekkers. Zo hoef je niets te missen en kan je zelfs in Frits Philips een heerlijk hapje eten.

Snel dooreten, want alweer om 18.00 treedt Tim Knol op. Dit 20-jarig talent doet precies wat van hem verwacht wordt: samen met Anne Soldaat en toetsenist Matthijs van Duijvenbode (o.a. van Johan) zet hij een goede show neer waar niks op aan te merken valt. Leuk, maar het weet niet echt te imponeren. Voordat het uur alweer voorbij is, wil ik snel nog even naar de Amvest Foyer gaan luisteren naar Scott Matthews. Helaas is de intimiteit die bij Lynn Hanson aanwezig was, nu compleet verdwenen. Het is veel drukker geworden en mensen verzamelen zich in de foyer met een drankje en een babbeltje. De prachtige muziek verdrinkt in een zee van geluiden mede doordat ik achteraan sta. Dan had ik toch eerder naar boven moeten gaan. Door de massa klinkt een prachtig geluid: deze jongen wordt constant vergeleken met Jeff Buckley en live is die vergelijking meer dan terecht. Geen goedkope ripp-off of een schaamteloze kopie, nee Scott Matthews lijkt Buckley enkel als inspiratie te gebruiken en maakt adembenemende eigen liedjes. Jammer dat de afstand me belet van een nog betere ervaring.

Daarna wordt het alleen nog maar mooier met Blaudzun in de grote Eindhoven Airport Zaal. Voor mij persoonlijk een eerste kennismaking met deze band live. Johannes Sigmund is het brein achter Blaudzun. Een bijzondere verschijning met uilenbril en baard op het podium naast zijn mede bandleden. In eerste instantie irriteer ik me aan de overdreven uitspraak van Johannes, maar na een paar noten lijkt het plaatje toch te kloppen. Blaudzun imponeert, klinkt dromerig als Beirut, weet te betoveren als Thom Yorke en neemt je mee naar een andere wereld: Blaudzun vertelt verhalen. Mocht je ooit een film gaan maken, dan is Blaudzun de aangewezen artiest om een soundtrack in te spelen. De vraag rijst of iemand dit nog gaat overtreffen vandaag.

Zowel Lynn Miles als Matt the Electrician in ieder geval niet. Hoewel beide artiesten een uitmuntende show neerzetten. Lynn Miles is een vriendelijke verschijning in een gigantisch gewaad. Wanneer ze haar stem openzet is het gedaan met de onrust: muisstil luistert de zaal naar haar adembenemende stemgeluid, want wat een geweldig geluid komt er uit haar strot. Naast Ane Brun de beste zangeres van dit festival. Helaas pakken de liedjes muzikaal niet genoeg uit, waardoor de verveling na enkele nummers toeslaat. Hetzelfde geldt voor Matt the Electrician: zijn bijzonder warme en hese stem doet denken aan E van Eels. Helaas staat ook deze beste man in de Amvest Foyer waardoor ik niet voldoende meekrijg van dit concert. Matt vertelt tussen elk nummer een verhaal wat volledig langs mij heengaat door de afstand naar het podium. Jammer.

Tijdens hoofdact Joanna Newsom zal dit probleem zich niet voordoen. De grote zaal zal gevuld zijn met bewonderaars en stilte vanuit het publiek. Zij is de eerste act die alleen geprogrammeerd staat, dus elke bezoeker zal daar te vinden zijn. Persoonlijk had ik nog nooit van deze zangeres/harpiste gehoord en na twee noten was me geheel duidelijk waarom: wat een vreselijk gejengel. Er zijn niet veel artiesten waar ik echt zenuwachtig van word. Kate Bush is een zangeres waar ik vroeger al jeuk van kreeg en bij Joanna lijkt nou net diezelfde Kate een grote inspiratiebron te zijn. Newsom is een geweldige artieste, maar persoonlijk kon ik amper één nummer volhouden. Een kwestie van smaak dus.

Gelukkig weten de sympathieke Vlamingen van Isbells mij allesbehalve jeuk te bezorgen. Naast Blaudzun maakt Isbells vandaag de meeste indruk. Isbells zorgt ervoor dat ik de show van Anne Soldaat tegelijkertijd in de Lage Landen foyer helemaal doe vergeten. Zonder drummer Gianni is het wellicht wat leeg, zo bemerkt zangeres/toetseniste Naima Joris. Het maakt Isbells echter ook breekbaarder en deze show nog intiemer. Frontman Vandewoude heeft een stem vol nostalgie waarbij Naima prachtig aanvult. Een perfect op elkaar ingespeelde band, zo laten ze vanavond zien. Wanneer frontman Gaëtan Vandewoude een slaapliedje zingt dat hij voor zijn dochter heeft geschreven, droom je dan ook even weg en voelt het in de duisternis net alsof hij jou toezingt. Kippenvel van top tot teen.

Na Ane Brun vind ik het mooi geweest. Deze Scandinavische dame staat ook alleen met gitaar en piano op het podium, maar door haar wonderschone liedjes houd zij de aandacht wel vast, in tegenstelling tot andere artiesten vandaag. Toch had ik persoonlijk haar graag met medebandleden gezien, zoals het geweldige concert van vorig jaar met Teitur en orkest in hetzelfde Muziekcentrum. Ane Brun bewijst dat ze met haar ervaring de grote zaal met slechts haar stem en gitaar helemaal stil kan krijgen. Elke hoest irriteert van een bezoeker en dat is heel knap. Een uur vliegt voorbij en in Meneer Frits sluit Hootenanny af, maar na 8 uur nonstop muziek houd ik het voor gezien.

Vandaag is duidelijk geworden dat aandacht voor luisterliedjes nog lang niet verdwenen is. Het uitverkochte Naked Song Festival 2010 was een groot succes mede dankzij het geweldige programma en de goede organisatie. Een herinnering aan het feit dat mensen als ze een concert bezoeken nog steeds wel kunnen luisteren en de aandacht vestigen op datgeen wat die aandacht verdient: de artiest. Naked Song stript alles tot de essentie en laat muziek voor zichzelf spreken. Een zeldzaamheid en dat moet gekoesterd worden. Volgend jaar zijn we er weer bij.