Door een kleine storing bij de kaartverkoop – dit aangezien ik op miraculeuze wijze niet op de gastenlijst stond – heb ik het optreden van The Darkest Red moeten missen. Gelukkig was de ellende vrij snel opgelost door een stel vriendelijke beveiligers zodat ik snel over kon gaan op de volgende ellende: het kopen van drankmunten. Vlak gevolgd door het invullen van de inkomstenbelasting blijft het kopen van drankmunten in de Dynamo toch één van de onbegrijpelijkste zaken op aarde. Maar afijn, op naar de muziek.
De eerste band die ik voor mijn neus krijg is Fehler. Fehler is een driekoppige band afkomstig uit Den Bosch en Utrecht en maken volgens zichzelf een mix van metal, hardcore en sludge. In het bijzonder de is de sludge goed te horen door de heftige distortion, zware ritmes, tempowisselingen en donkere sfeer die de muziek uitademt. Ook door het wat langzame tempo en geschreeuwde vocals heeft de band een wat dik geluid wat zo karakteristiek is voor het genre. Toch wil ik Fehler niet afdoen als een ‘dertijn-in-een-dozijn’-band in zijn genre; het weet door zowel hardcore als sludge invloeden een unieke plaats te geven in de scene. Ook over het optreden ben ik te spreken. De heren lijken geen enkele fout te maken zonder poespas worden alle nummers strak achter elkaar gespeeld. De vocals klinken ook zeker niet verkeerd.
Rond tien over tien is het dan zijn voor de hoofdact van vanavond. De dreigende achtergrondmuziek en gesloten gordijnen laten de spanning rijzen. Dan vanuit het niets opent het gordijn en wordt er op gruwelijk harde wijze geopend met Panasonic Youth; tevens opener van Miss Machine. Direct vormt er zich de traditionele pit in vorm van een halve cirkel voor het podium waarin leden van ongeveer alle leeftijdscategorieën op fysieke wijze op elkaar inwerken. Greg Puciato klinkt zoals vanouds: agressief, ontevreden en flink gefrustreerd. Precies zoals het hoort.
The Dillinger Escape Plan is zo’n typische band die je wel ligt of juist helemaal niet. De chaotische ritme-/tempo-/maatwisselingen maken van de band soms een niet te volgen ongeleid projectiel dat overal en nergens kan landen. Toch zal je ze, wanneer je het ‘snapt’, kunnen waarderen om wie ze zijn. Zeker nu het recente album Option Paralysis wat blijkt een enorme beukplaat te zijn plaatsgenomen heeft voor het ietwat teleurstellende en voorafgaande Ire Works.
Het hoogtepunt vindt het concert in het nummer ‘Sunshine the Werewolf’; een nummer dat volgens de zanger te maken had met een dame en waarover al tal theorieën in de ronde zijn. Een schaar groepje fans vormt zich vlak voor Puciato dat woord voor woord mee weet te schreeuwen. Wat wel opviel is dat er vrij weinig nummers gespeeld werden van het nieuwe album. Slechts ‘Good Neighbor’, een wat vreemde en aparte opvoering van ‘Chinese Whispers’ en de afsluiter ‘Farewell, Mona Lisa’ zijn de enige nummers gespeeld van de nieuwe cd.
Wat ook zeker genoemd mag worden is het goed afgestelde geluid van de Dynamo. Zowel in het voor- als hoofdprogramma klinkt het zeer gebalanceerd en heeft geen enkele laag (low, medium, high) de overhand. Ook klinken de instrumenten evenredig aanwezig en is niet de bas overschaduwd door de gitaren.
Al met al weet The Dillinger Escape Plan weer een show neer te zetten waarvan de gemiddelde bezoeker genoten zal hebben. De onverwoestbare energie en de variaties op de originele nummers maken waar The Dillinger Escape Plan voor staat: een mathcore band die geenszins zal stoppen voor rustappellerende tekens van de omgeving of ook maar in lichte mate zal toegeven aan commerciële doeleinden. The Dillinger Escape Plan is een blijvertje.
The Dillinger Escape Plan, Gezien: Dynamo Eindhoven, dinsdag 15 juni 2010.