Het publiek is gemêleerd vanavond. Van heel jong, tot ver achter in de veertig. Gek genoeg zijn er nauwelijks vaste bezoekers. Heel sneu, maar men is overduidelijk niet gekomen voor support act Garcia Goodbye. De etalagepop in panterbikini en T–shirtjes met getekende versie van de bandleden zelf ten spijt; het trio uit Vilvoorde maakt weinig los tijdens hun Eindhovense debuut, terwijl de plaat helemaal niet onaardig klinkt.
Iedereen blijft respectvol staan, maar zanger Tommie Gontie kan met zijn handen boven zijn hoofd klappen wat hij wil, de respons komt niet van harte, zelfs niet bij de single You Know Exactly How I Feel. Ze spelen dan ook standaard liedjes en niet veel meer dan dat. Het enthousiasme bij de heren zelf is er desondanks niet minder om en dat maakt veel goed. Net als afsluiter Dancing School. Origineel, dansbaar, aanstekelijk en deze blijft wél hangen.
Hoe anders is het wanneer Nada Surf het podium betreedt. Toegegeven, het is een beetje appels met peren vergelijken en het is ook niet helemaal eerlijk, aangezien de Amerikanen ruim achttien jaar langer meedraaien in het popcircuit, maar het is wel een verademing. Het tegenvallende optreden van twee jaar geleden is op slag vergeten als 80 Windows wordt ingezet. Dit wordt ‘m. Wat volgt is precies waarop die hard Nada Surf fans zitten te wachten: een bijna twee uur lange compilatie met nummers van de albums Lucky, Let Go en Weight is a Gift, afgewisseld met gezellig geklets van zanger Matthew Caws over het verliezende Nederlandse elftal en zijn eerste liefde (een Nederlandse), waaraan hij vanavond het nummer Inside of Love opdraagt.
Je zou bijna vergeten dat ze op tour zijn vanwege het nieuwe coveralbum If I Had A Hi-Fi. Zo nu en dan schiet er eentje tussendoor, want naast Love Goes On van de Go-Betweens passeren Electrocution van Bill Fox en Enjoy The Silence van Depeche Mode de revue. Vooral die laatste maakt indruk. Haast onherkenbaar en dan nog hier en daar aangepast naar de band’s eigen believen.
Nieuw dit keer is vierde bandlid Martin Wenk van Calexico op gitaar, toetsen en trompet. Zijn trompetpartijen vallen op en geven de New Yorkers een Zuid-Amerikaans tintje. Het hele optreden is een contante flow waarin men zich maar al te gewillig laat meesleuren. Met het bloedmooie See These Bones als afsluiter. Mooier kan haast niet.
Maar dan komen ze terug en ja hoor, daar zijn ze dan: Popular, Always Love en het onvermijdelijke Blankest Year (Fuck it), waarbij de halve zaal zich zoals gewoonlijk op het podium verschanst. Nu zou eigenlijk Blizzard Of ’77 niet misstaan. Ach, het hoort erbij en het doet het altijd goed, maar het was niet nodig. Want zelfs zonder hitjes raakt Nada Surf haar publiek recht in het hart.
Zelfs na afloop van het optreden, want als deze recensent niet zo vroeg naar bed was gegaan, dan had ze het half uur durende akoestische sing-along optreden van zanger Caws in de foyer ook nog meegepikt…. Jammer.
Nada Surf @ Effenaar, gezien 12 juli 2010.